Meer tijd samen, is dat dan automatisch ook meer quality time?

Op het hoogtepunt van de crisis wel, denk ik: toen hebben we echt ons best gedaan om samen te sporten, spelletjes te verzinnen en te fietsen, en aten we bijna elke maaltijd samen. En dat pre-teaching was echt wel intens.

Toen kwam de versoepeling van de maatregelen, waarbij er weer sporttrainingen en andere activiteiten mogelijk werden, maar waarbij de scholen nog op halve kracht draaiden. En daar begon voor ons wat ik “de splitsing” noem: om iedereen zoveel mogelijk activiteiten te laten doen, een continue opvang te voorzien én het werk rond te krijgen, begonnen we steeds meer af te wisselen en op te splitsen. Jij gaat mee met de oudste naar de training? Dan werk ik thuis en vang ik de andere twee op. Idem in de vakantie: ik doe op mijn vrije dag de tandartscontroles met de kinderen, dan kan jij ongestoord (thuis)werken.

Was dat in het “normale leven” dan ook niet zo? Toch wel minder eigenlijk, want toen gingen we in het weekend vaak samen zwemmen, winkelen of op bezoek bij familie. En er was gewoon ook meer rust in mijn hoofd, denk ik, omdat er tijdens de week meer structuur was.

Is er een manier om weer meer kwaliteit in die samen-tijd te brengen? Tuurlijk, en dat mocht ik afgelopen weekend aan den lijve ondervinden. We gingen namelijk voor het eerst een weekend kamperen: ons gezin in twee tentjes op een veld met enkel een composttoilet. Een uitdaging, maar ook een onverdeeld succes!

Samen wandelen, samen een kampvuur maken, samen in de gietende regen de tenten opruimen. Ondanks, of dankzij, de afwezigheid van Wifi, WhatsApp- afspraken en agenda’s werd het een echt gezinsweekend. Hoogtepunt was uiteraard het moment dat mama in het ijskoude water viel terwijl ze er allemaal op stonden te kijken. Ik zal dat ook maar als quality-time beschouwen zeker? ;-)