Mijn bevalling: soms lopen de dingen niet zoals je ze gepland hebt
Die dag was ik in de voormiddag nog druk in de weer toen de schrik me na de middag bij de keel greep. Ik had jou, mijn kleine baby, nog maar weinig voelen bewegen die dag. Dus ik besloot in de zetel te gaan liggen en schopjes te tellen. Maar ook na twee uur had ik er maar weinig kunnen tellen. Mijn anders zo actieve baby was dat nu helemaal niet en ik leek ook geen leven in jou te krijgen. Dan misschien toch maar eens naar het ziekenhuis bellen? Ze vertelden mij dat ik toch best eens langskwam voor de zekerheid, ook al had ik de dag nadien een afspraak bij mijn gynaecoloog.
Mijn vriend en ik twijfelden nog of ik alleen zou rijden naar het ziekenhuis, want we wisten niet zeker of hij binnen zou mogen met de COVID-maatregelen. Maar we waagden het er op. Na ongeveer tien minuten aan de monitor zag alles er goed uit. Ik stuurde dan ook een berichtje naar mijn mama om haar gerust te stellen. 'Alles in orde, gewoon 30min aan de monitor.' Tot we een kwartiertje ver waren en de monitor jouw hartslag verloor. Rustig op het belletje drukken want het zou wel aan de monitor liggen zeker?
Overlevingsmodus
Maar één ding is zeker, als je de angst in de ogen van het ziekenhuispersoneel ziet, dan ben je er zelf aan voor de moeite. Mijn vriend, jij en ik gingen in overlevingsmodus. Ik kreeg een operatiehemd aan, er werd gezocht naar de hartslag. De gynaecoloog werd opgeroepen, de anesthesist en het OK-personeel ook. Er werd bloed geprikt en ik kreeg een baxter. Na de echo bleek je zonder vruchtwater te zitten. Ik was een paar dagen voordien nog op controle geweest, hoe kon dit nu? Ik werd naar het OK gebracht - of beter het was een race er naartoe. En ik kreeg het ijskoud, ik kon niet stoppen met bibberen. Mijn lijf is niet goed met overleven. Als ik moet kiezen tussen fight of flight, kies ik meestal freeze. Mijn vriend zouden ze halen zodra ik klaar was. Die epidurale viel mee, ik was blij dat ik ze had en niet onder volledige narcose moest. Er was geen tijd om alles deftig in orde te brengen, waardoor het doek dat normaal gezien netjes opgespannen wordt, vooral heel dichtbij mijn gezicht lag.
En hoewel ik meerdere keren de vraag kreeg of het nog ging, kon ik niet meer nadenken. Ik hoorde dingen als 'ja dat zit errond, amai en nog eens en nog eens’ en toon hoorde ik een weentje. En ik liet een traan, eentje van geluk, want jij, mijn kleine Titus, was er en jij leefde. Maar ook eentje van een gebroken hart. Waar ben je, wat doen ze met jou, waarom mag je niet eerst bij mij en waar is mijn lief? Want ze zouden hem halen als ik klaar was, maar alles ging zo snel dat dit niet gelukt was.
Daarna begon het dichtnaaien en hoorde ik nog iets als 'oei, dat gutst er hier ergens uit, van waar komt dat, terug openmaken!' Gelukkig zag ik mijn vriend eindelijk ook, maar daardoor kreeg ik het nog moeilijker, want ik kon mijn overlevingsmodus afzetten en ik raakte in paniek. Dat stom mondmasker, dat doek dat bijna op mijn gezicht hing en het trekken en sleuren aan mijn ingewanden. Ik wou op flight modus gaan maar dat was fysiek onmogelijk. Ik raakte nog meer in paniek. Een gevoel dat me nu nog steeds bij de keel grijpt.
En toen kreeg ik jou te zien, het schoonste kind op aarde, twee druppels je papa. Daarna was je terug weg en ik lag daar, nog altijd open. Wij hadden geen uur huid op huid contact gehad en dat is toch zo belangrijk? Gaan we wel goed kunnen hechten aan elkaar? Ik maakte mij zorgen over onnozele dingen, zoals dat jij geen kleertjes had, want wij hadden niets mee voor jou. Het OK werd opgeruimd en ik hoorde gebabbel tussen de verpleegsters en ik lag daar. Ik had jeuk, bibberde van de kou en voelde mij alleen.
Onwezenlijk
Ik keek naar de klok en het was net na 17u. Hoe kon dat? Twee uur geleden zat ik nog in mijn zetel naar Netflix te kijken? Toen ik eindelijk op mijn kamer was, hoopte ik jou te zien. Maar jij was er niet, want met jou was ook niet alles in orde. Je moest bekomen van de laatste dagen bij mij, die vast heel stresserend waren en van de plotse overgang naar deze rare wereld.
Die avond is een waas. We vertelden de meesten van jouw komst en iedereen was natuurlijk over the moon. We kregen te horen dat we er moesten van genieten. Maar wij waren in shock. Ik kon niet stoppen met bibberen. Ik kreeg nog wat pijnstillers en hoopte de nacht door te komen. Elk uur zag ik, misschien zelf selke minuut. Want was de pijn wat minder, dan dacht ik aan jou en maakte ik mij zo veel zorgen. ‘s Morgens braken de eerste tranen erdoor. Ik weende om jou, om mij, om de eerste 12u van jouw leven die je zonder mij had moeten doorbrengen. Ik weende van de pijn en van jouw pijn. Jij bleek twee gekneusde ribben te hebben en een tijdje had je niet genoeg zuurstof gehad, hoe lang precies dat weten we niet.
Op het nippertje
We waren er op het nippertje bij, ik had mijn moedergevoel goed gevolgd zeiden ze mij. Maar was dat wel zo? 50-50 dat ik thuis was gebleven omdat ik dacht ‘zal wel niets zijn’. Ik kreeg te horen dat je er misschien niet meer zou geweest zijn als we op dat moment niet naar het ziekenhuis waren gegaan. Dat mijn 'bevalling' ook een stresstest voor het personeel was geweest. Eentje waar ze gelukkig voor geslaagd waren.
We hadden er een fertiliteitstraject van twee jaar op zitten om jou in onze armen te krijgen, toen ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt dat het dus ook nog op 40 weken kan misgaan. Bijna waren we jou kwijt en hoewel dit niet het geval is, spookt deze gedachte nog verschillende keren per week door mijn hoofd. En denk ik aan alle mama’s en papa’s die dit geluk niet hebben gehad.
En dan ineens was je daar, in mijn ziekenhuiskamer, in mijn armen. Jij kende mij en ik jou want wij waren 9 maanden een team en nu waren we eventjes team ondersteboven. Of ik dit trauma ooit zal kunnen vergeten - dat niet. Maar als jij in orde bent, dan ben ik dat ook. Ondertussen knuffelen we ons elke dag verloren en groeit mijn liefde elke dag nog meer.
Faye
