Mijn dochter zal zich mijn liefde herinneren, niet mijn imperfecties
Genoeg mama?
Want: je kind herinnert zich vooral de liefde die je geeft, niet de fouten die je maakt… Dat herinnert Alyce zich toch vooral van haar mama.
‘Ik herinner me haar als ze me in bed steekt en me elke avond een kusje geeft.
Ik herinner me haar terwijl ze me helpt bij mijn huiswerk.
Ik herinner me haar huilend, omdat mijn hart gebroken was.
Ik herinner me haar terwijl we samen aan het lachen waren, omdat we iets te vieren hadden.
Ik herinner me haar terwijl ze mijn voorhoofd verfrist met een koud washandje als ik ziek was.
Ik herinner me dat ze altijd daar was.
Maar boven alles herinner ik me HAAR.
We kunnen redelijk hard zijn voor onszelf, vind je niet?
We vragen ons af of we wel genoeg doen, genoeg vrijwilliger zijn in de school, genoeg maken, genoeg knutselen, genoeg poetsen, genoeg moederen.
We stellen onszelf in vraag.
Zijn we genoeg als mama? Doen we het wel goed genoeg? Missen onze kinderen iets? Moeten onze kinderen niet te veel doen? Is het huis wel proper genoeg? Is de vaat gedaan? Hebben we een activiteit gepland voor de volgende vakantie? En zo gaat dat maar door…
Waarom doen we onszelf dit aan?
Herinneringen
Wat zullen ze zich herinneren?
Ik hoop dat mijn dochter terug kan kijken en zich herinnert wie ik was. Ik hoop dat ze de herinneringen die we samen opbouwen koestert. Ik wil dat ze zich de waardevolle, alledaagse momenten herinnert die onze relatie bepaalden.
Op het einde van de dag doen ‘dingen’ er niet toe. Ik wil niet dat mijn dochter zich die ‘dingen’ herinnert; ik wil dat ze zich mij herinnert. Mijn hart, mijn ziel en de liefde die ik voor haar voel. Dat is wat ik wil dat ze zich herinnert.
Als ze zal terugkijken naar haar kindertijd zal ze zich de stapel wasgoed op de zetel niet herinneren, behalve dan dat ze er graag in sprong en lachte. Ze zal zich niet het aanrecht vol vuile vaat herinneren maar de maaltijden die we als gezin samen aten en hoe we onze harten en buiken vol aten…
Ze zal niet meer weten dat Sally’s mama zelf huisgemaakte, glutenvrije, organische cupcakes maakte en dat haar eigen mama een zak koeken uit de winkel meebracht. Ze zal zich herinneren dat ik er was om haar op te halen en dat ik luisterde naar elk detail van haar dag.
Waarom doen we onszelf dat toch aan? Pijnigen we ons zo? Putten we ons zo uit om Pinterest-perfectie te behalen?
Niemand is perfect
Want hier komt-ie… Niemand van ons is perfect. En eerlijk, waarom zouden we dat willen zijn? De chaos en rommel: dat is wat het moederschap is. Dat is waar een gezin rond draait. En het zijn de herinneringen die we samen met onze kinderen maken en die ze zich zullen herinneren.
Onze kinderen houden van ons. Onvoorwaardelijk.
Ze houden van ons als we op ons best zijn, maar ze houden evenveel van ons als we dat niet zijn.
Ze vinden het niet erg als we uitgeput en warrig zijn. Ze kijken naar ons op en zeggen: ‘Ik lijk op jou, mama.’ Dat. Dat is waarom ze zich ons zullen herinneren.
Dus. De volgende keer dat je jezelf weer pijnigt omdat je niet dat ene ding van je lijst hebt gedaan, tel dan de knuffels, de kusjes, de momenten en de ontelbare ‘ik hou van jou’s’ op.
Het is díe lijst dat we ons altijd zullen herinneren. Omdat het de lijst is die de kinderen zich ook zullen herinneren.’
Prachtig ... <3
Bron: Huffington Post Parents
