Mijn ervaring met poliklinisch bevallen
Het waarom
Deels gaf ik de schuld aan corona: ik vond het veiliger om al naar huis te gaan dan in een ziekenhuis te zitten vol met coronapatiënten. Maar eerlijk? Ik wou mijn gezin niet missen. De eerste keer was anders: toen mijn zoontje geboren was, had ik mijn gezin dicht bij mij in het ziekenhuis (mijn man bleef ook slapen). Dat was dit keer niet het geval: mijn man en Remus zouden naar huis gaan en ik zou dan in het ziekenhuis blijven bij Rhea.
Ik zag het absoluut niet zitten om in een kale kamer alleen te vertoeven. Totaal geen bezoek te hebben. Ik geef toe dat je als kersverse ouders te veel bezoek kan krijgen, maar geen bezoek is toch echt wel weinig. Maar vooral: ik wou mijn zoontje niet missen. Dus ik besliste al in het begin van mijn zwangerschap om poliklinisch te bevallen.
De bevalling
Ik had gelukkig een mooie, vlotte bevalling. We reden eerst naar mijn schoonouders om Remus af te zetten en om 10.30 uur was ik in het ziekenhuis. Vervolgens was ik om 12 uur bevallen. Ik vertelde mijn plan over naar huis gaan aan de gynaecoloog van wacht en gelukkig vond ze dit een goed idee. Om 17 uur vertrokken we naar huis, waar we eerst Remus ophaalden. Met een kersvers baby’tje op de achterbank in de auto. Remus kwam naar ons toegerend en ik hief hem op, blij hem te zien. En ik weet nog dat ik mezelf gelukkig prees, want hoeveel geluk had ik om zo kort na mijn bevalling al alles weer zoals voorheen te kunnen doen?
De dagen erna
De eerste nacht viel goed mee. Het was even zoeken hoe we konden slapen. Uiteindelijk bleek het babynestje tussen ons de beste manier te zijn. Ze meldde zich regelmatig om te drinken en sliep daarna rustig verder. Ik was vergeten hoeveel die kersverse baby’tjes slapen, wat een luxe. Ook de volgende nachten waren echt wel oké, in tegenstelling tot Remus die best wel veel krampjes had zijn eerste dag thuis.
Omdat het niet mijn eerste baby was, wist ik nog wel wat ik kon verwachten en hoe alles in zijn werk ging. Ter vervanging van het ziekenhuis kwam mijn vroedvrouw ook elke dag aan huis en kon ik vragen aan haar stellen. Ik had op zich niet veel vragen, maar het voelde toch als een grote hulp. Al heel snel kwam Rhea bij in gewicht en ze was eigenlijk niet veel afgevallen in die eerste dagen.
Remus kon ook elke dag naar de opvang (normaal gaat hij drie dagen) en ook dat was een grote hulp. Niet dat we hem kwijt wilden of zo, maar het maakte het gemakkelijker om een ritme op te bouwen met Rhea. Ik was heel blij om zo dicht bij Remus te kunnen zijn, want in het ziekenhuis zou ik hem amper gezien hebben.
Mijn ervaring
Mijn ervaring met poliklinisch bevallen is zeker positief! Ik ben echt heel erg blij met deze keuze, voor mij was het echt ideaal voor een tweede kindje. Voor een eerste is het ziekenhuis wel erg fijn, omdat je erg veel leert en omdat je toch nog een heel stuk onzekerder bent. Alles is nog nieuw en wat meer zoeken. Maar bij een volgend kind is het eigenlijk echt een plezier als je een goede bevalling hebt gehad.
Sommige mensen kiezen net voor de rust van het ziekenhuis bij een volgend kind en ook daar kan ik zeker inkomen. Doe vooral waar je je zelf comfortabel bij voelt. Heel veel mensen kijken mij met ongeloof aan als ze horen dat ik om 12 uur bevallen ben en om 17 uur al naar huis ging, maar voor mij voelt dat als normaal aan. Niet dat ik wil stoefen of zo, elke bevalling is ook anders, maar voor mij was dit gewoon iets dat in mijn hoofd klopte. Ook mijn man vindt het best wel een prestatie, maar voor mij voelt dit eigenlijk totaal niet zo aan.
Deze blog verscheen eerder op Meerdanmama.
