Mijn ervaringen als kersverse jongensmama: 3 dingen die ik heb vastgesteld

3 vaststellingen over jongensbaby’s

Wel, gelukkig wist ik niet dat het een jongen zou worden. Niet enkel voor mijn portemonnee (al die leuke kerelkleertjes!!), maar vooral omdat het helemaal wennen is na een meisje, een jongen. Mijn ervaringen als kersverse jongensmama:

1.  Eerst iets over wat van hem een jongen maakt: dat kleine piemeltje, wat moet ik ermee? Hoe was je het? Voelt hij pijn als ik zijn balletjes ophef? Mijn god, wat een straal kan er uit dat kleine plassertje komen! Als ik daarna mijn 2-jarige dochter vastneem lijkt ze trouwens wel een reus! Hoe is ze opeens zo groot geworden?

2. Jongens hebben net zo vaak babykrampjes als meisjes. Wat zijn we weer moe! En er blijft amper tijd over om bijvoorbeeld eens naar de wc te gaan. Als ze al eens allebei eens slapen op zaterdagmiddag, dan kunnen we zowaar tegelijk naar het toilet, want ja, wij hebben twee toiletten! Terwijl ik naar boven sluip, knipoog ik nog even samenzweerderig naar de man. Ja, dit is nu (tijdelijk?) ons idee van een goede en ontspannende zaterdagmiddagactiviteit.

3.  Jongensbaby zijn ook maar baby’s: afhankelijk, fragiel en o zo aaibaar! De eerste week thuis heb ik soms gedacht: 'Allez baby, werk nu eens mee, steek je arm eens in die mouw'. Vergeten dat je bij zo een kleintje alles nog zelf moet doen. Mijn lieve jongen reageert niet op mijn gevloek als ik onhandig in zijn pamper grijp en de vlokkerige kaka (wat is het toch weer wennen) per ongeluk aan mijn trui smeer. Hij blaast speekselbellen en kijkt een beetje scheel. Ik schiet vol. Dit knappe knulletje hoort bij ons gezin!

Ligt het trouwens aan mij of zijn kleine mannetjes echt kalmer en liggen ze liever aan of op de borst? Als ik hem rechthoud, werpt hij zijn kleine lijf opzij om met zijn hoofdje te pauzeren op mijn borst. Ik hoop dat ik als jongensmama gaandeweg nog meer verschilletjes mag noteren... en dat hij nog lang 'mamahonger' heeft.

Maar nu ook weer niet tot zijn dertigste…