7523fi.jpg

Mijn rollercoaster: ik beviel op 26 + 4 weken

6/07/2021
Mamabaas
Door Mamabaas

Ik herinner het mij nog als gisteren, ik wou zo graag een kindje. Iedereen rondom ons werd zwanger en ook bij mij begon dat gevoel alleen maar toe te nemen. We namen de beslissing om er eindelijk voor te gaan en ik stopte met de pil. Eerste keer, geen maandstonden. Zou het ...? Negatief. En ook de daarop volgende maanden was het steeds negatief. Ik begon mij toch wat zorgen te maken en maakte een afspraak bij de gynaecoloog. Daar kreeg ik te horen dat ik PCOS had. Vrouwen die dat hebben, krijgen meerdere follikels in de eierstok die moeilijk of niet tot groei en ovulatie komen. Doordat de eisprong wegblijft krijg je dus weinig of geen menstruatie en wordt de vruchtbaarheid sterk verminderd.

Duizenden vragen kwamen in mij op. En nu?! Kan ik wel kinderen krijgen? Waarom faalt mijn lichaam? Wat betekende dit allemaal? Schuldgevoel nummer 1, check! De gynaecoloog verwees mij door naar UZ Jette, dat gespecialiseerd zou zijn in fertiliteit. Via iemand op mijn mama haar werk kwam ik in contact met de gynaecoloog die mij zou helpen bij het krijgen van een kindje.

And so it begins ...

Om een lang verhaal heel kort te maken: het werd een pijnlijk traject van pillen, hormonen, een laparoscopie, een pick-up, ontelbare afspraken bij de gynaecoloog, nog eens pillen, spuitjes, teleurstellingen en noem maar op. IVF werd uiteindelijk de laatste stap in dit vermoeiende verhaal. Na een eerste poging werd ik een eerste keer zwanger van mijn lieve, mooie, eigenwijze, zelfstandige dochter Charlize. En dan mogen we echt wel van geluk spreken, want er zijn zoveel anderen bij wie dit niet van de eerste keer lukt! Bij Charlize ben ik bevallen op 38 weken, nadat ik mij plotseling echt niet ok voelde en via spoed ben binnen gegaan voor een keizersnede omwille van een zwangerschapsvergiftiging.

Na een maand thuis met baby Charlize werd ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis omwille van een gesprongen galblaas. Ik moest dus opnieuw een week naar het ziekenhuis, en vooral ... ik moest  een week zonder Charlize die van in het begin direct een week zonder mij, of ik zonder haar, moest doorbrengen. Schuldgevoel nummer 2, check! Want ja, ik voelde mij toen ook heel erg schuldig, ook al kon ik daar op dat moment echt niks aan veranderen ... Maar als je lichaam steeds blijkt te falen, dan begin je je vanalles wijs te maken en voel je je schuldig tegenover dat kleine wezentje voor wie je zelf niet kan zorgen en voor de 'last' die je ergens bezorgt aan je omgeving.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik nergens controle over had. Niet over het zwanger worden op zich, en nadien mocht ik haar ook niet echt oppakken door de operatie en moest ik kraamhulp inschakelen. Ik weet ergens wel dat Charlize hier zelf waarschijnlijk weinig van gemerkt zal hebben, ze was tenslotte in de goeie handen van papa en grootouders. Maar bij mij is dit toch altijd ergens blijven knagen. Af en toe vraag ik mij af of deze periode ervoor gezorgd heeft dat ze zo zelfstandig is nu. Als we Charlize ergens brengen, bij grootouders of tantes en nonkels of onthaalmoeder of school, maakt ze daar nooit een probleem van. Voor mij lijkt het soms alsof ze mij niet lijkt te missen en dat doet soms pijn aan een moederhart. Al weet ik ook wel dat ik eigenlijk wel blij mag zijn dat ze zo is...

Na die eerste zwangerschap ben ik ook blijven sukkelen met die hoge bloeddruk en ik was daarvoor in behandeling.

Klaar voor een tweede

Na 2,5 jaar wou ik voor een tweede kindje gaan... Maar kon dit wel? Zou het weer zo’n lang traject worden? Ik nam contact op met de gynaecoloog en die vertelde mij dat het waarschijnlijk veel vlotter zou gaan dan de eerste keer omdat ik bij die eerste pick-up 10 embryo’s had waarvan eentje Charlize was. We hadden dus eigenlijk nog 9 pogingen over om terug zwanger te worden.

Na twee maanden werd ik opnieuw zwanger na een eerste poging IVF. Deze zwangerschap verliep niet zonder slag of stoot, van in het begin sukkelde ik met te hoge bloeddruk. Daardoor bleek ze op de 20 weken-echo kleiner dan gemiddeld op de curve, ik zou waarschijnlijk vroeger moeten bevallen als ze verder niet goed groeide in mijn baarmoeder. Je kan wel raden wat dat weer met die schuldgevoelens deed zeker?! Ik moet wel toegeven dat ik op dat moment toch wel al onder serieuze stress gebukt ging, vooral werkgerelateerd dan. Met deze problematiek er nog eens bij was het voor mij niet de ideale zwangerschap, alweer. De gynaecoloog besloot toen om mij tweewekelijks op te volgen; ze wou me toch graag voorbij de 32 weken zien gaan. Wat? 32?! 

Op 25 weken plus 5 ging ik op zondag naar spoed omdat mijn bloeddruk echt niet ok was. Ik kon toen echter nog niet aan de monitor omdat ik de 26 weken nog niet voorbij was. Ik ging terug naar huis met andere medicatie voor mijn bloeddruk.

De woensdag daarop was mijn bloeddruk opnieuw veel te hoog. Ik heb toen nog naar de gynaecoloog gebeld maar kon ze niet bereiken. ' s Nachts kreeg ik opnieuw hetzelfde gevoel als bij Charlize drie jaar daarvoor, dus ik wist gewoon dat het niet ok was. We besloten weer naar spoed te vertrekken en inderdaad … opnieuw zwangerschapsvergiftiging.

Ik moest in het ziekenhuis blijven en er werd toen beslist dat ik die zaterdag moest bevallen. Op 26 weken plus 4. De wettelijke datum waarop ze je medisch gezien ook effectief helpen. Was dit een week vroeger geweest dan hadden we zelfs niet moeten spreken van Clémenceje ...

Ik heb – gelukkig - nog de longrijping gekregen. Daarna volgden gesprekken met pediaters van neonatologie, een wereld waar ik wel al eens iets over gelezen had maar wist ik veel wat dat allemaal precies betekende. Het gevoel dat ik heb ervaren toen ik als mama hoorde dat het niet meer ok was om mijn baby in mijn buik te laten groeien kan ik echt niet beschrijven.

Op zaterdag 27 maart begon ik mij 's morgens, ondanks de medicatie die ik kreeg, echt heel slecht te voelen. Mijn bloeddruk was nog nooit zo hoog geweest en ik heb toen echt afgezien. De keizersnede was gepland om 13u. De uren duurden lang, onwetend wat er nog allemaal zou komen.

Clémence

Alles is mij uit handen genomen, mijn zwangerschap(pen) en vooral de momenten vanaf dat Clémence geboren is. De week van de bevalling leefde ik echt in een soort roes. Soms drong er precies niets tot mij door. Wat de dokters vertelden, de alarmpjes die Clémence deed, ik stond gewoon vastgenageld aan de grond. Ik had en heb tot op vandaag echt mijn vriend nodig bij dat soort gesprekken om achteraf alles nog eens te kunnen navertellen. Het shock effect is nog steeds aanwezig en ik hoop dat ik hier later geen kloppen van zal krijgen...

Die week in het ziekenhuis moest en zou ik koste wat kost ook borstvoeding geven. Uiteraard kreeg ze die via een sonde. Die borstvoeding bleek de eerste dagen niet op gang te komen, mede door het shockeffect en door de enorme stress waar we inzitten. Ik had zo’n enorm schuldgevoel en dit voelde als het enige dat ik nog voor haar kon doen; al de rest lag in de handen van de dokters en verpleegkundigen. Ik moest tot op vandaag 8 keer per dag afkolven en dat deed ik uiteraard voor dat kleine mensje, ze kon alle extraatjes wel gebruiken ... Tot grote verbazing van de lactatiedeskundige - want er kwam echt geen druppel uit - was ik de laatste dag dat ik in het ziekenhuis verbleef eindelijk vertrokken. Dat was toch wel echt iets waardoor ik mij min of meer nuttig door voelde. Bij al de rest stond ik maar bij langs de zijlijn...

Naar huis gaan zonder baby, exact een week nadat ze geboren was, dat was de hel. Mijn moederhart brak in 100.000 stukken. Elke keer dat ik het ziekenhuis verlaat is het weer een beetje loslaten ... EN mezelf ook zoveel dingen afvragen. ‘Weet Clémenceje wel dat wij haar mama en papa zijn?’ schiet bijvoorbeeld regelmatig door mijn hoofd. Haar moeten zien slapen via een webcam, een verpleegkundige die haar verzorgt, haar pampertje ververst, noem maar op! Elke keer weer vertrekken zonder haar, andere kindjes die er veel minder lang zijn dan haar zien vertrekken - terwijl zij daar de 'oudste' is van allemaal - continu moeten kiezen tussen mijn twee dochters, ook door mijn borstvoeding, 'want mama moest altijd aan de machine'.

Ik voel me ALTIJD wel tekortkomen ergens. Is het niet op vlak van mijn dochters, dan is het in mijn huishouden: alles blijft nu stilstaan gewoon. Alles is nu in functie van Clémence en Charlize. Het beukt er allemaal in en alles lijkt zich soms op te stapelen: de vermoeidheid, de teleurstellingen, de dagelijkse ritjes naar het ziekenhuis, het 'geleefd worden' en vooral op automatische piloot leven nu, de alarmpjes van de machines waar ze aanhangt die je nog steeds hoort als je thuis in je bed ligt, de onwetendheid, de tekortkomingen, het schuldgevoel van dit alles...

Want ja een schuldgevoel dat is er sowieso aanwezig. Daar kan je gewoon niet omheen. Ik KAN me geen goede mama voelen op zulke momenten. Het is mijn lichaam dat gefaald heeft, alweer. Het voelt alsof het mijn fout is dat ze daar ligt. Een echte rollercoaster, er bestaat geen beter woord voor dan dat. De eerste week/maand zagen we weinig vooruitgang. We volgden het ritme van onze dochter en wat de dokters zeiden. Altijd maar bang afwachten ... De ene dag waren we enorm gelukkig na een mijlpaal om vervolgens de dag erna terug met onze voeten op de grond te staan met stapjes achteruit. De ene dag is de andere niet, alles kan zo snel omslaan waardoor ik gewoon met mezelf geen blijf meer weet. Als je er zelf niet hebt gestaan kun je je ook echt niet voorstellen wat het is, en gelukkig maar - want dit wens je niemand toe.

Soms voel ik me helemaal niet begrepen. Als ik dan opmerkingen hoor als ‘Aamai ze weegt al zoveel, binnenkort naar huis!’ of ‘Het komt allemaal goed!’ Neen. Wij of zelfs de dokters weten niet of dit wel allemaal goed zal komen. Dat is iets dat we op langere termijn moeten bekijken. Hoe ze evolueert, haar organen, vooral haar longetjes in ons geval en hoe haar motoriek bijvoorbeeld zal zijn, … Dit is niet iets dat gewoon afhangt van haar gewichtje jammer genoeg. Voorlopig is ze stabiel, maar een glazen bol die zegt het komt goed, neen die is er niet. Verre van.

Het blijft afwachten

We zijn nu drie maanden verder oftewel 92 dagen in het ziekenhuis. Een datum om naar huis te gaan hebben we jammer genoeg nog niet. Het blijft steeds afwachten hoe Clémence het zal doen. Voorlopig verwachten we ook dat we met zuurstof naar huis zullen moeten gaan. Ze leert momenteel van een flesje te drinken zodat we hopelijk snel van de sonde verlost zijn. Ik hoop zo uit de grond van mijn hart dat ze het gewoon wat trager doet maar dat alles goed komt. Maar zoals ik al zei, geen glazen bol.

Ook stel ik mij vaak de vraag hoe ze het bij ons thuis zal doen, want dan begint het pas echt. Nu hebben we nog de 'controle' van de machines waar ze aanhangt en hebben we ook 24/24 een verpleegkundige of dokter bij haar waardoor we ons ergens 'veilig' voelen. Eens thuis hebben we dat niet meer en dat jaagt mij nu al schrik aan.

We weten ook dat we vaak bij de pediater, in het ziekenhuis en in het begin tweewekelijks bij de kinesist zullen moeten langsgaan met haar. Alleen al ter opvolging de eerstkomende jaren. En er werd ons afgeraden om haar het eerste jaar naar de crèche of een onthaalmoeder te sturen, dus dat worden sowieso nog moeilijke en lange maanden. Voor dat kleine mini-mensje is haar leven al bijna 100 dagen 'normaal' in het ziekenhuis. Hoe zal het bij ons thuis zijn? Zal Charlize het goed blijven doen? Want hoe gaat zij hiermee om? We zijn dan ook ineens thuis met een baby'tje van meer dan drie maanden oud dat eigenlijk lijkt op een baby'tje dat net is geboren. We zullen nog een tijdje tellen volgens haar gecorrigeerde leeftijd.

We zijn er nog lang niet en ik kan nu alleen maar zeggen: alles op jouw tempo, lieve schat, van dag tot dag, met tijd en boterhammen.

We zijn zo fier wat voor een vechtertje ze al blijkt te zijn. Ze doet zoveel dingen en heeft al zoveel dingen gedaan die een baby van haar leeftijd niet zou moeten doen. Zo enorm dankbaar dat je er bent.

Mijn gezin komt nu simpelweg op plaats 1 en al de rest is bijzaak!

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes