Mijn uitgerekende datum: de dag waarop het écht doordrong dat ik je nooit zou ontmoeten
Die ochtend kwam alles drie keer zo hard binnen. Precies of toen pas het besef kwam dat ik jou nooit zou ontmoeten. Dat ik nooit zou weten welk kleur van ogen je zou hebben of hoe jouw lach zou klinken. Alles voelde verkeerd die dag. Niets was goed. Heel de wereld voelde fout aan. Ze hadden mij toch beloofd dat ik jou zou ontmoeten op 6 juni?
Ik herbeleefde mijn miskraam. Waar er toch één en ander misgelopen is. Mijn lichaam wist niet dat jij gestopt was met groeien. Mijn lichaam wist niet dat jij geen hartslag meer had. Ik was nog steeds misselijk en voelde mij helemaal zwanger toen de gynaecoloog ons vertelde dat we jou kwijt waren. De dagen erop verliep alles moeilijk. Ik had blijkbaar wat extra pech. Door een zware bloeding was een spoed curettage noodzakelijk.
Achteraf leek het precies een film. Ik herinner mij alleen maar doodsangst. Angst voor mijn dochtertje die thuis bleef terwijl ik naar het ziekenhuis gebracht werd. Angst om mijn ogen dicht te doen. Angst om jou definitief te verliezen. Wakker worden na de curettage was een van de moeilijkste momenten. Ik voelde aan mijn buik die nog bol stond maar jij was weg. Alles wat met ons zwangerschap te maken had was weg. Ik was veilig zei de dokter. Raar, ik voelde mij helemaal niet veilig.
Ik heb geluk gehad. Ik was omringd door fantastisch dokters en verpleegsters. Ze waren lief en zorgzaam. Ze zorgden voor een warm dekentje over al het verdriet heen. Het genezingsproces begon. Fysiek, mentaal, dag per dag. Deze keer kreeg alles echt een plaatsje.
6 juni 2022. Ondertussen loopt er hier een tweede mini. Hij wordt in september twee jaar. Ik kijk naar hen terwijl ze spelen en betrap er mezelf op dat ik mij probeer in te beelden hoe het zou zijn met jou erbij. Jij zou drie worden vandaag. Met wat zou jij graag spelen? Welke liedjes zou jij het liefste horen? Wat zou jou de slappe lach doen krijgen? Zouden we twee kindjes hebben of drie?
Ik voel de tranen in mijn ogen opkomen en een steek in mijn hart. Een klein steekje, veel kleiner dan vroeger. Toch vind ik het fijn om eens weg te dromen en aan jou te denken. Want jij was echt. Ik voelde jou. Mijn lichaam wist dat jij er was. Ik was elke dag misselijk, mijn buik een beetje bol en ik was vooral al helemaal verliefd op jou. Ik ben zo ongelofelijk dankbaar voor ons twee heerlijke wezentjes. Ons gezin voelt compleet en op een of andere manier groei jij ook mee op. Tot de volgende dagdroom, mijn lieve schat.
Veel liefs,
Mama
