Mijn verhaal als gescheiden mama
Ik mis je pop. Van het moment dat ik van jou moet wegstappen, lijkt het alsof een stukje van mijn hart achterblijft, alsof een stukje van jou in mij sterft. Raar hé.
Weggaan, dagen meteen vol plannen, het werkt ergens wel, maar op het einde van de dag is het gemis in mijn hart nog steeds zo tastbaar.
Toen we ongeveer vier jaar geleden de keuze maakten om voor jou te gaan, leek alles zo rooskleurig dat niets dat ooit zou kunnen breken. Al snel kwamen echter de eerste barstjes, tot er een moment in ons leven kwam waarop we losgelaten hebben.
Het spijt me dat we niet gevochten hebben tot het bittere eind, da’s iets wat grote mensen misschien iets te weinig doen. Vechten, want opgeven is soms zoveel eenvoudiger, toch?!
En scheiden is niet erg. Wat wel erg is, is ongelukkig in je relatie blijven en je kind de verkeerde waarden van liefde meegeven. Maar toch, het voelt zo wrang. Terwijl ik jou elke dag stimuleer om door te gaan en te vechten voor alles wat je graag wil en lief hebt. Een beetje hypocriet, ik weet het, maar ik wil dat jij wel steeds het onderste uit de kan probeert te halen, want lieve schat, jij bent het meer dan waard!
Ik ben moe, oprecht moe gestreden. Moe van voorzichtig zijn, naar het zoeken naar de juiste balans. Dat koord waarop ik wankel, mag nu eindelijk weg. Ik wil een koord om op te dansen. Maar net omdat ik zo moe ben, ga ik nog harder strijden, want jouw liefde, daar zal ik alles voor doen lieverd! We hadden beloofd om het niet te doen, maar toch werd het verlangen naar … groter en plots was er een grote strijd. Wie had ooit gedacht dat jouw tijd nu iets zou zijn waarom we zouden vechten?!
Om nog maar te zwijgen over mijn eigen strijd … In wat voor emotionele rollercoaster ben ik eigenlijk terecht gekomen? Ik geef het tijd en vooral veel ruimte, gewoon om terug op mijn pootjes terecht te komen, om aan mezelf te werken, om terug te leren genieten, om weer te leren om gelukkig te zijn…
Hoewel al die momenten al hard en zenuwslopend geweest zijn, toch zou ik nergens anders willen zijn. Als je een moeilijk moment hebt of over heel de dijk loopt te wenen (waarbij er zelfs andere mama’s me aanspreken dat het zo herkenbaar is) of als je me vraagt waarom je daar of daar heen moet, dan lijkt alles zo zwaar en moeilijk …
Maar lieverd, daar draait het niet om. Het gaat om al die keren dat ik de deur dicht trek als je gaat slapen en jij roept ‘voor altijd’, om al die keren dat ik je ga afzetten en dat je met tranen in de ogen zegt ‘mama, snel terug komen hé’, om alle lieve lachjes, om de knuffels als ik je ’s ochtends kom wakker maken, om die armen zo stevig om me heen, om al die mooie momenten die wij samen delen. En lieve schat, het zijn er zoveel, te veel om op te noemen.
Vertel me alsjeblieft niet dat het beter zal worden, dat tijd alle wonden heelt, dat Emma best wel gelukkig is, dat er licht aan het einde van de tunnel is, dat het goed is zo …
Want dat is het niet!
Weet jij hoe het voelt om je kindje niet bij jou te hebben op moederdag? Om op jouw eigen verjaardag geen ‘hiphip’ te horen van je eigen kindje, om ze niet elke dag in bed te stoppen, om niet gewoon op eender welk moment haar gewoon mee te nemen voor één of ander uitstapje, om je kind niet gewoon, heel doodgewoon elke dag bij jou te hebben?
Neen, dat weet je niet, dus je weet niet welke strijd ik elke dag voer met mezelf, met mijn hoofd en vooral met mijn hart! Het is hartverscheurend. Dat was het vijf maanden geleden en dat is het vandaag de dag nog altijd, elke keer opnieuw. Dus please, bespaar me je uitleg dat alles goed komt, want ja, uiteraard zal het ooit beter worden, maar nu, nu even niet.
Van één ding ben ik zeker: mijn liefde voor jou blijft en groeit nog elke dag! Onze liefde is sterker dan alles en daar zal nooit, maar echt nooit iemand iets aan kunnen veranderen! Wij zijn net als een pakje Twix: gewoon altijd in duo, voor altijd meisje!
- Het is onzin, zegt het verstand.
Het is belachelijk, zegt de trots.
Het is onmogelijk, zegt de ervaring.
Het is wat het is, zegt de liefde. –
Stephanie
