Mijn wedergeboorte als mama, over de eerste dagen als mama

Ik had allerlei verwachtingen over hoe ik me zou voelen als moeder. Het is eigenlijk helemaal anders dan ik me had voorgesteld. Ik huilde niet bij de bevalling, ik was vooral overweldigd en uitgeput op het moment van de geboorte. Niet echt zoals ik me had voorgesteld.

Na de bevalling merkte ik wel dat ik als een beest voor mijn kindje vocht. Door de manier waarop ik haar voedingen opvolgde tijdens de moeilijke eerste dagen van de borstvoeding. Hazel kwam meer bij dan elke vroedvrouw maar kon dromen en dat was voor een groot deel mijn verdienste. Doodmoe of niet, mijn kind zou voldoende voedsel binnenkrijgen en bijkomen. Ik kolfde, lepelde en beet moedig door.

Moeder de leeuwin

Veel mensen hadden me gewaarschuwd voor de tonnen goede raad die we over ons heen zouden krijgen als jonge ouders.

Ik werd voor het eerst turelure van de goede raad van de kraamhulp: ‘Je kan een kind onmogelijk voeden met een lepeltje, als je kind niet drinkt van de borst moet ze drinken uit een fles.’ Grrrrr, wat vervelend, want ik was ervan overtuigd dat ik het juiste deed.

Met dit gevoel kon ik ook terecht bij de vroedvrouw. Zij stelde me gerust: ‘Anouk, jij bent nu moeder de leeuwin, als iets niet goed voelt voor jou heeft je intuïtie meestal gelijk en mag je jouw mening ook doorduwen.’

Moeder de leeuwin huisde al in mij, maar is op dat moment veel duidelijker voor haar mening durven gaan staan.

Trots op mijn lichaam

Mijn lichaam verandert razendsnel. Na de bevalling was ik al 5 kilogram kwijt, 10 dagen na de bevalling zijn dat er 8 geworden. Ik kan opnieuw bloesjes aandoen waarin ik niet meer paste. Het is heel fijn om mijn eigen kleerkast te herontdekken en complimentjes in ontvangst te nemen.

Wanneer ik geen kleren aanheb, kijk ik ook soms naar mijn lichaam. Ik vind dat mijn lichaam er nog mooi uitziet na de bevalling. Het is niet zo dat ik getroost moet worden met het idee dat mijn lichaam een kind op de wereld heeft gezet. Ik vind mijn lichaam écht goed zoals het is, onafhankelijk van of het een kind gebaard heeft of niet.

Maar trots op mijn lichaam ben ik wel, voor alle kracht, flexibiliteit, warmte dat het heeft getoond om ons kindje 9 maanden te dragen en optimaal op de wereld te zetten.

Tranen

De tranen zijn gekomen wanneer de borstvoeding begon te lopen. Daarvóór was moeder de leeuwin in overlevingsmodus gegaan en was er enkel energie voor de uitputtingsslag van het opstarten van de borstvoeding.

Eerst waren het tranen van opluchting, maar al snel kwam ook de eerste echte tranen van intens moedergeluk. Ons kindje in mijn armen hebben en beseffen dat alles tot nu toe goed is gegaan, dat onze dochter gezond is, vol leven en voor altijd bij ons zal blijven. Het intense geluk te weten dat je kind alles heeft wat nodig is en 100% gezond is.

De tranen van ongerustheid over of en hoe het zo zal blijven. Beseffen dat niet alles in je eigen handen ligt, dat er zoveel is buiten je controle en de onmogelijkheid om dat te aanvaarden. Toch nu nog, het doorknippen van die navelstreng is voorlopig genoeg loslaten.

Het voelen opborrelen van de oerkracht als moeder, hoe ik voor haar meer kan ondanks de moeheid, hoe ik voor haar meer durf ondanks sociale druk. Voelen hoe door haar mijn ganse perspectief op de wereld verandert.