Mijn zoon is geen prater: hoe ik emoties toch bespreekbaar maakte
Hij weigerde een tutje dus bij het inslapen huilde hij een beetje. Ik wou er zijn voor hem maar voelde snel aan dat hij even moest huilen om zelf tot rust te komen. En hij maakte al van heel jong heel duidelijk dat hij alleen wou zijn. Het was zoeken om hem voldoende mijn aanwezigheid aan te bieden maar toch ook de grenzen die hij aangaf te respecteren. Als mama voelde het soms aan als een afwijzing, maar als hij dan naar me lachte wist ik dat dat het niet was. Het was de start naar een zoektocht om samen zijn emoties een plekje te geven. En hij zou bepalen welke rol ik daarin kreeg.
Toen hij wat groter werd bleef het moeilijk hem te troosten. Bij tranen kroop hij liever achter de zetel dan dat hij vastgehouden werd. Dus kroop ik instinctief mee achter de zetel. Ik legde me naast hem en dat mocht. Dat was een manier waar we ons allebei goed bij voelden.
Hoe mondiger mijn zoon werd, hoe duidelijker hij zijn grenzen kon aangeven. ‘Mama, ik ben geen prater, dat helpt bij mij niet, laat me maar alleen.’ Ik respecteerde de grens, maar probeerde hem toch in kleine voorbeeldjes te tonen dat praten of een knuffel misschien wel helpend konden zijn. Vooral in kleine dingen giste ik naar mogelijke verklaringen. Als ik juist gokte waren het zijn emoties die ons de weg leidden. Ik maakte ook suggesties naar wat ik mogelijks had gedaan dat hem overstuur maakte. Zo kreeg ik zicht op wat hij nodig had of moeilijk vond. En zo leerde hij meer en meer zicht te krijgen op zijn noden.
En toch bleef gevoelens uiten moeilijk voor ons manneke. Na een dagje in het museum was hij heel onrustig, hij riep en de tuintafel eindigde ondersteboven in de tuin. Ik liet hem begaan. Ik wist dat het geen zin had om boos op hem te worden. Hij had het moeilijk en zocht een manier om die gevoelens naar buiten te laten komen. De dag nadien kon hij alles opruimen en was er een gesprek mogelijk. Zo ging praten over gevoelens beter en beter.
Intussen is hij 9 jaar. En vorige week gebeurde er iets waar ik ongelofelijk ontroerd en dankbaar voor ben. Hij had het moeilijk en ging zich verstoppen. Herkenbaar gedrag. Ik ging hem achterna en vroeg hem of hij even alleen wou zijn of dat hij graag had dat ik even bij hem was. Geen reactie. Ik herhaalde de vraag en ging stil weg. Even riep hij. Opnieuw herhaalde ik de vraag maar geen reactie. Ik ging naar de tuin en hij kwam me wat later achterna. Hij ging met zijn rug naar mij op de grond zitten. En hij zei boos, verdrietig en wanhopig: ‘Kom dan met mij praten mama!’ Ik kan niet beschrijven hoe ik me voelde bij deze vraag. Maar ik ging meteen achter hem op de grond zitten, met mijn armen en benen rond hem en ik luisterde, koesterde en troostte hem. En ik was zo blij dat ik dat mocht doen. Heel de avond plakte hij aan mijn lijf. En het deed deugd, voor ons allebei.
