Mini Manon, onze kleine held
Die fierheid is nu de overwegende emotie. Maar toch duikt soms de onzekerheid / angst / ongerustheid ... weer op.
Net als toen...
Heel snel bleek ze het echt goed te doen, het verliep grotendeels zoals men kan verwachten bij een vroeggeboorte. Bij elk alarm (drop in zuurstof of hartslag) sloeg mijn hart over, maar ze herstelde telkens flink zelf flink en het hoorde erbij, ze zou er uit gaan groeien. Elk onderzoek bleek goed. De dokters waren er gerust in.
En toch ... toch bleef de angst er in zitten bij elk onderzoek, bij elk alarm en bij elke terugval. Telkens dacht ik: ja, nu komt het uit. Er zal iets gevonden worden, de reden van haar vroeggeboorte, of een gevolg van haar vroeggeboorte ...
Naargelang de tijd vordert en ze groter en sterker wordt, neemt de fierheid het over van de angst. Ik ben er rationeel gezien gerust in. Ik “weet” dat ze het goed doet. Dat ze nog tijd heeft om te groeien, om in te halen.
En toch duiken die gevoelens van angst soms zo weer op. Soms zelfs heel plots, onverwachts. Een foto van een ander vroeggeboren baby’tje dat al na enkele maanden de 7,5 kg van ons Manon nu haalt. Of dan is ze weer eens ziek, drinkt ze weer slecht of stomweg, trek ik haar kleren aan en zie ik 9 maanden staan. Dan komt het soms bam! ineens terug: “Het zal wel normaal zijn, geen zorgen maken, toch?!”
En zo blijft ons Mini Manon toch een beetje ons zorgenkindje, maar evenzeer, of vooral, onze kleine held!
