Moeilijke zwangerschap: genieten is er niet bij

Onregelmatige cyclus

Twee jaar heeft het geduurd voor ik zwanger was. Gelukkig was ik hier mentaal wel een beetje op voorbereid omdat ik de familiegeschiedenis met moeilijk zwanger worden en miskramen ken. Toch zijn al die negatieve test en alle doktersbezoeken met verschillende conclusies niet te onderschatten.

Door een onregelmatige cyclus had ik bijna dagelijks bloedverlies. Je kunt je dus voorstellen dat het bijna onmogelijk is om te raden of te berekenen wanneer je ovulatie is. Ook seks met bloedverlies is voor beiden niet aangenaam.

We zijn vaak van gynaecoloog veranderd. We wilden de moed niet opgeven dat er toch iemand een oplossing zou vinden voor ons. Want om eerlijk te zijn… oplossingen zoals “Ga maar terug aan de pil” of “Die cystes zullen wel eens verdwijnen” waren voor ons totaal onbegrijpelijk. Meermaals ben ik op de spoed beland van de extreme pijn en bloedverlies omdat men mij niet kon verder helpen.

Gelukkig zijn we in januari naar een gynaecoloog gestapt die ons eindelijk serieus heeft willen helpen. Hij heeft mij Utrogestan en Clomid voorgeschreven waarbij mijn bloedverlies eindelijk onder controle was. Wekelijks bloed laten afnemen, daarna nog een spuitje in de billen op de ovulatie dag, veel seks hebben daarna: meer bleek er dus niet nodig te zijn voor mij om zwanger te worden.

Eindelijk zwanger

Yes, eindelijk zwanger! Ik voelde me terug gelukkig en heb een enorm respect gekregen voor koppels die moeilijk of niet zwanger geraken. Wat een zware rit, zowel lichamelijk als mentaal.

Al snel bleek dat ik eigenlijk al ‘op’ was nog voor ik werkelijk zwanger was. Al dat bloedverlies, hormonale ups-and-downs, heel de mentale route, het had me zwak gemaakt, hoe sterk ik me ook naar de buitenwereld bleef gedragen.

Eens zwanger kan ik dus niet zeggen dat dit er op verbeterd is, integendeel. Mijn eerste trimester was zwaar. Ik was continu moe. Ik had overal en op elk tijdstip kunnen slapen. Me concentreren op het werk was een hele opgave geworden. Dat mensen me dan ook als ‘zwak’ bestempelden met opmerkingen zoals “moe zijn we allemaal hoor, je moet gewoon even doorbijten” of “zwangere vrouwen kunnen zich toch echt soms gedragen alsof ze ziek zijn hé” gaf me enorm het gevoel dat ik de grootste zeurkous was en totaal geen recht had op klagen.

Tips en commentaren

In het begin van mijn tweede trimester werd ik al twee weken thuis geschreven. Rusten was de boodschap, anders zou het verkeerd kunnen aflopen voor de baby. Plotseling werd het erg duidelijk hoeveel je al van dat kleine dropje houdt. Proberen zo min mogelijk stress te hebben, was een andere opgave voor me.

Hoe het komt weet ik totaal niet, maar ik stoor me echt aan alle commentaar die ik krijg en de tips die me om de oren geslagen worden. “Je gaat toch borstvoeding geven?”, “Kan je niet slapen? Haha! Wacht maar tot het kindje er is”, “Koop je nu al babyspullen? Dat is toch veel te vroeg”, etc. Ik weet dat velen het heel goed bedoelen maar dat het er gewoon verkeerd uitkomt. Ik ben er extreem gevoelig voor geworden.

Soms vraag ik me af of dat zo gek is. Veel zal afhangen van hoe ons kindje zal zijn. Persoonlijk vind ik het onmogelijk al die tips met een glimlach te ontvangen en die commentaren nu al te beantwoorden. Ik wil soms van de daken schreeuwen dat ik alles zelf wel zal ontdekken en aanvoelen vanaf ons zoontje er is. Wij willen samen genieten van ons kindje zonder vooroordelen of rekening te moeten houden met al die meningen en tips.

Zorgen

Toen ik eindelijk in de helft zat, werd het me duidelijk dat ik me heel de zwangerschap lang nog niet heel gelukkig gevoeld had. Wist ik veel dat zwanger zijn gepaard zou gaan met zoveel emotionele gevoelens waar ik geen blijf mee wist. Ik maakte me continu zorgen over de baby en of ik het lichamelijk wel zou volhouden.

Ook privé had ik redenen genoeg me zorgen te maken over mensen die ik heel graag zie. Ziekenhuisbezoeken, zware gesprekken, familiedrama’s, etc. Het kwam er allemaal bij en vanzelfsprekend moest ik mezelf hier sterk in zien te houden voor het welzijn van de baby. Want ik had al meerdere keren gevoeld dat wanneer ik van slag ben, mijn baby dat ook is.

Verkorte baarmoederhals

In week 26 vertelde de gynaecoloog me dat ik een verkorte baarmoederhals had. Weer mocht ik niets anders doen dan rusten en liggen. Er was kans op vroeggeboorte en de baby was hier nog niet klaar voor. Na drie weken bleek er geen beterschap qua lengte van de baarmoederhals en dus moet ik thuisblijven tot aan de bevalling.

Voor velen klinkt het als muziek in de oren om een hele dag Netflix te kunnen kijken, maar ik was het na die drie weken al beu. Ik voelde me elke dag nutteloos en lui. Mocht ik dan nog leuke dingen hebben kunnen doen zoals een cinema of rustig gaan uit eten, hadden mijn dagen nog goed aangevoeld. Jammer genoeg had ik te veel last van harde buiken, rugpijn en pijn aan de ribben. Ik ben namelijk 1m58 en ons zoontje heeft de werking van zijn benen en voeten al snel uitbundig getest vlak tegen mijn rechterrib. Een zeer pijnlijke gekneusde rib kwam dus nog bovenop de dagelijkse klachten die ik al had, wetende dat het in de volgende weken er nooit op zou beteren. 

Dag vrouw zijn

Mijn vrouwelijkheid viel ook compleet weg. Plotseling moest mijn vriend het huishouden op zich nemen en boden ouders en schoonouders aan om mee in huis te helpen. Ik voelde me echt slecht hierbij, want ik aanvaard niet graag hulp en zeker niet in mijn eigen huishouden.

Je voelt je ook allesbehalve sexy. Je lichaam verandert en ook al kreeg ik complimenten dat ik er nog steeds goed uitzag, voelde ik me slonzig. Ik kon ook niet meer gaan shoppen voor zwangerschapskledij en babykledij. Ik moest me tevreden stellen met wat ik online vond of erg simpel.. de kledij van mijn vriend. Zijn geur samen met de ruime truien en broeken voelden aangenaam en minder eenzaam.

Ruime kledij was ook nodig aangezien de dagelijkse pijn op mijn ribben, rug, bekken en buik er nooit op beterde. Paracetamol en Gaviscon zorgden af en toe voor verlichting, maar ook niet altijd. Je wilt jezelf trouwens ook niet dagelijks vol medicatie proppen als je zwanger bent. 

Zwangerschapsdiabetes

Net wanneer ik dacht dat ik al genoeg doorstaan had, kreeg ik te horen in week 31 dat ik zwangerschapsdiabetes had. Ik heb geen familiegeschiedenis hierin en heb geen obesitas. Dit nieuws kwam dus totaal onverwacht en raakte me weer in mijn positief denken op vlak van zwanger zijn. Hoe moest ik nu nog in mijn laatste weken gaan ‘genieten’ zoals zovelen zeiden. “Geniet nog van je zwanger zijn”, “geniet nog van het slapen”, …

Ik moet me inhouden niet te ontploffen wanneer mensen het woord genieten uitspreken. Pijn hebben elke dag mentaal en lichamelijk, al weken niet meer in staat zijn een goede nachtrust te hebben, elke dag doorbijten en hopen dat de baby gezond het einde haalt zonder complicaties is gewoonweg zwaar en daar is weinig te genieten aan.

Elke dag 6x in je vingers prikken tot ze na een paar weken pijnlijk en gevoelig worden, maakt je dag er ook niet beter op. Dat je dan ook nog eens op je voeding moet beginnen letten is een echte ergernis. Op heel mijn zwangerschap ben ik tot hiertoe nog maar een 7,5 kilo bijgekomen. Ik ben een grote eter maar zwanger zijn heeft dit verpest. Ik had altijd gedacht me lekker rond te eten tijdens de zwangerschap, maar heb al 9 maanden lang bijna geen honger. Dat ik dan ook nog eens op mijn voeding moet letten zoals geen snoepjes, koeken, fastfood, etc. neemt veel vrolijkheid weg. Alsof ik op dieet moet tijdens het zwanger zijn. Het voelt ook alsof ik de grootste ongezonde eter ben en ik zelf schuld tref aan deze diabetes terwijl dat gelukkig niet zo is. Ik heb gewoonweg weer dikke pech.