Momlife en corporate life: twee handen op één buik?

Loslaten

Loslaten? Definitely, wanneer je haar ziet vertrekken, gewapend met die grote rugzak, als jongste telg op de speelplaats tussen een menigte joelende kleuters. Ik begeleid haar door de massa naar de juf waar ze met beteuterd snoetje en trillend lipje achterblijft, overweldigd door dit grootse nieuw gebeuren. Mama vindt het minstens even spannend.... Ik gluur incognito nog even mee over het muurtje om te zien of ze zich snel weet te vermannen.

Een hele dag door spookt ze regelmatig door m’n hoofd: “Zal ze niet in paniek slaan en haar zindelijkheid overboord gooien op die toch wel spannende dag?”, “Zal ze snel een maatje vinden, een bondgenootje, een partner in crime?”, “Zal ze wat eten?”,… Tja, het concept ‘loslaten’ begint me alsmaar meer te dagen...

Intussen toch maar even focussen op het werk, want ‘hey, business goes on’ en voor je het weet puilt die inbox alweer uit. Emo-knopje uit graag!

De eerste week sta ik elke dag te wachten aan de schoolpoort

Week 1 trof ik een regeling met de boss, mits wat onderhandelingen, zodat ik elke dag tijdig aan de schoolpoort sta. Bij het galmen van de bel mogen we de speelplaats op richting onze ukkepukjes. Ik zie haar al vanop afstand, zoekend in de massa naar een bekende snoet. Het klasgenootje ernaast vindt haar mams niet meteen terug en daar hebben we dat trillend lipje weer… slik. Volgende week staat ons meisje hier misschien ook, hoopvol op zoek naar dat bekende gezicht… Om haar dan te realiseren dat ze die dag niet samen met haar klasgenootjes naar huis toe mag. Barst in m’n moederhart…

Het begint me te dagen… How on earth slaag ik erin dit gecombineerd te krijgen met eeuh… een ‘volwaardige’ job? Want geef toe: iedere dag tijdig aan de schoolpoort staan, dat betekent halverwege de namiddag de deur achter me dichtslaan, mijn lunch amper verteerd, laat staan m’n werk naar behoren afgehandeld… Om maar te zwijgen over de schuine blikken van die ambitieuze kinderloze jonge collega’s…Not an option!

Geen grootouders to the rescue

Voor de hand liggende oplossing: daar heb je toch oma’s en opa’s voor, opperen de ambitieuze collega’s. Tja, prince charming wist me nu eenmaal pas te vinden mid dertig. Ook al sprongen we samen op een heuse TGV en kregen we 2 kids op 2 jaar, zaten we alsnog tegen de veertig aan toen onze beide meiden er waren. No regrets hoor… Hier tref je een een ‘ervaren’ (ahum) zelfbewuste mams… Echter zonder de fitte grootouders to the rescue.

Flexibel werken dan maar

Dan maar goochelen met onze werkschema’s en beroep doen op de ‘flex work arrangements’ … Makkelijk toch?! Dagje minder werken, dagje thuiswerken en dan maar hopen dat je de namiddagtelefoontjes doorkomt zonder jengelende kleuter op de achtergrond. De boss moet het even verteren… Twee dagen niet op kantoor. Slik. En ja, ik heb nog steeds ambitie, maar ook de peuter zie ik dolgraag… Verscheurende keuze, of toch niet?

De boss zwicht uiteindelijk, oef! 2 Dagen gecoverd. En uiteraard doet ook papa een duit(je) ;-) in het zakje en slaan we er ook bij hem een dagje uit.