Na een lastige babyfase kan ik zeggen: het betert!

De eerste weken weende onze zoon enorm veel. Maar als jonge ouders hoor je zo vaak "baby's wenen nu eenmaal", waardoor we ons niet te veel vragen stelden. Ik weet nog dat hij ontroostbaar was de tweede nacht in het ziekenhuis en dat zelfs de verpleegsters niet wisten wat er scheelde. Ze dachten dat hij honger had, dus stelden ze mij voor om een flesje kunstvoeding bij te geven naast de borstvoeding, wat resulteerde in nog meer gehuil.

We waren kapot

Enkele weken gingen voorbij en na een tijdje waren we kapot. Helemaal kapot. Een simpel tripje naar de apotheek lukte mij bijvoorbeeld niet. Hij krijste de hele rit door, het kort bezoekje en de volledige rit terug. Een leuke avondwandeling (hij was geboren tijdens een hittegolf) eindigde al na vijf minuten. We wandelden terug met een krijsende baby in mijn armen terwijl we de buggy vooruit duwden.

We moesten hem eerst kalmeren om hem in slaap te krijgen: inbakeren, white noise en na een uur rondlopen met een wenende baby viel hij dan uiteindelijk uitgeput in slaap. Hoe vaak ik niet samen met mijn baby aan het wenen was toen mijn man terug kwam van zijn werk …

Zelf relativeerden we het wenen in het begin nog. Op aanraden van de kinderarts hielden we een huildagboek bij. Het viel ons (en de kinderarts) plots op hoe serieus ons probleem was. Onze baby huilde (of ja, krijste) gemiddeld acht uur op een dag.

Verborgen reflux + koemelkeiwitallergie

Een ph-metrie bevestigde verborgen reflux. We voelden ons een beetje opgelucht, want dat wilde zeggen dat het enkel kon beteren na opstart van zijn medicatie. Na tien dagen zagen we jammer genoeg geen verbetering (en die tien dagen leken eindeloos). Bijkomend vermoedde de kinderarts koemelkeiwitallergie. Ofwel moest ik op dieet (borstvoeding), ofwel moesten we eens speciale kunstvoeding testen. Ik was zodanig kapot dat we een flesje wilden proberen (waarbij ik intussen afkolfde, dan kon ik nog terug naar borstvoeding mocht die kunstvoeding niet aanslaan).

Na het eerste flesje sliep hij een uur aan een stuk. Ik was in shock. Na enkele weken aangepaste voeding had mijn baby eindelijk de nodige rust gevonden (en die borstvoeding heb ik dan toch opgegeven - daar heb ik achteraf nog vaak spijt van gehad).

Onrustige baby

Casper bleef in het algemeen een onrustige baby. Hij zwaaide met zijn benen en armen, zat niet graag lang op de schoot, had veel afwisseling nodig, was supergevoelig voor geluid en licht, sliep enkel in een donkere kamer, at enorm slecht … Maar thuis was onze baby uiteindelijk gelukkig. We kenden hem en we wisten wat hij nodig had.

Met een bang hartje stuurden we hem naar de crèche toen hij vijf maanden oud was. Na enkele weken sliep hij daar nog steeds slecht en huilde hij bijna non-stop. We dachten echt dat onze baby abnormaal was. Het proberen afbouwen van zijn reflux medicatie (en duidelijk terug moeten heropstarten) zal ook niet geholpen hebben die eerste maanden van de crèche. 

Of het die reflux was, de drukte van de crèche of misschien af en toe per ongeluk koemelk binnen krijgen? Geen idee... Maar onze baby bleef in elk geval ongelukkig. 's Ochtends klampte hij zich aan ons vast. En 's avonds hoorde ik hem al wenen toen ik aan de deur stond. Mijn moederhart brak elke dag weer opnieuw.

We haalden hem weg uit de crèche

Toen hij een jaar was besloten we samen met de crèche om hem daar weg te halen. Hij was daar overduidelijk niet gelukkig. De nieuwe onthaalmoeder begon pas in januari, dus dat wilde zeggen dat ik voor vier maanden een andere oplossing moest zoeken voor Casper. Gelukkig was mijn mama er die hem met volle liefde wilde opvangen. Het enige nadeel: zij woont op 35 minuten van ons. Ik moest dus elke ochtend 35 minuten rijden naar mijn mama - om dan vervolgens nog  eens 20 minuten te rijden naar mijn werk – en ’s avonds weer terug.

Maar in die 4 maanden dat hij naar zijn omi ging zagen we Casper veranderen. Hij werd een blije, gelukkige, gezonde peuter. Zijn eetlust verbeterde, hij werd zelfzeker. Die autoritjes waren het meer dan waard. De start bij de onthaalmoeder ging ook fantastisch, hij is daar echt open gebloeid. Wij zijn nog steeds zo dankbaar dat we haar hebben gevonden! 

Zijn refluxmedicatie hebben we nog moeten geven tot zijn 1,5 jaar. Hij is intussen twee jaar en we zitten volop in een koemelk test - we hopen zo hard dat we dit hoofdstuk ook eens mogen afsluiten. Daardoor beseffen we pas hoe lastig het moet zijn voor ouders met een kindje met een voedselallergie.