“Na mijn dochter wil ik ook mijn zoon na 13 jaar terughalen uit Syrië”

Ik kan niet geloven dat ik mijn gevoelens, opgesloten in een kist, die op zijn beurt weer opgesloten zit in een save ergens heel diep in mij, terug ga openen. Het is jaren geleden en nog ween ik ontroostbaar als een tweejarige wanneer ik mijn herinneringen toelaat aan die tijd.

Ergens vind ik het jammer dat ik niet mijn hele verhaal kan schrijven omdat je zo nooit de werkelijke angst, vernederingen, fysieke en mentale mishandelingen kan beproeven. Ik schrijf nu gewoon een schets van mijn verhaal.

Ik ben Norayma Nicolaas, geboren op Aruba en opgegroeid in Nederland. Mijn jeugd was zeer rumoerig, om het maar even zo te noemen. Mijn mama is zonder ons vertrokken naar Aruba en daarna hebben mijn broers en ik een aantal jaren in leefgroepen, internaten etc. moeten verblijven.

In 2004 ontmoette ik op mijn zestiende Gusup, een 21-jarige christelijke Syrische asielzoeker. Ik trok vrijwel meteen bij hem in. Ik kreeg een OK van het bureau jeugdzorg en leefgeld. Hij werkte en ik studeerde. Hij was alles wat ik toen nodig had. Hij rookte niet, dronk niet, was sportief en spoorde mij ook aan om hetzelfde te doen, terwijl ik als opstandige puber afkomstig uit HET SYSTEEM geen discipline meer wilde ervaren van leidinggevenden. Van hem aanvaardde ik het wel.

Vijf jaar woonden we samen in Nederland. In 2006 raakte ik ongepland zwanger. Gusup was tot drie keer toe voor 93% onvruchtbaar verklaard, dus wij gebruikten geen voorbehoedsmiddelen. Een mirakel was het, en dus besloten wij ons kindje te houden. We kregen een gezonde dochter die vernoemd is naar zijn mama: Mediha. Ik studeerde hoogzwanger af. In 2008 raakte ik opnieuw zwanger. Ditmaal kregen we een zoontje, Mashiet. We waren gelukkig en voelden ons gezegend. Ik zorgde thuis voor mijn dochtertje en zag het zeker wel zitten om nog een kindje te krijgen.

Het plan: trouwen in Syrië, gezinshereniging in België

Veel rechtszaken en asielaanvragen later raakte Gusup uitgeprocedeerd, na tien jaar in Nederland te hebben gewoond. Onze advocaat raadde ons aan om de Belgische route te proberen, aangezien die veel soepeler was in het aanvragen van gezinshereniging. We besloten om in 2009 met z’n viertjes te vertrekken naar Syrië. We zouden er gaan trouwen en daarna zou ik alleen naar België vertrekken om dan gezinshereniging aan te vragen. Ik was inmiddels al een paar keer in Syrië geweest bij de familie van Gusup terwijl hij achter moest blijven. Ik vond het daar prachtig en hield van zijn familie en zij ook van mij. Ik was dus zeker voorstander van ons plan.

Onze bruiloft was PRACHTIG! Een prinses was niets tegenover mij. Het was echt als een droom die uitkwam. Eenmaal getrouwd genoot ik nog met volle teugen van ons verblijf in Syrië, maar na verloop van tijd begon ik toch af en toe eens te vragen wanneer we het proces zouden starten om mij naar België te sturen. Na een maand of drie was het welletjes geweest. Ik bleef steeds vragen, opdringen dat we ons plannetje moesten doorzetten, want ik vond Syrië prachtig maar ik wilde daar niet wonen.

Eerst bedacht hij smoesjes waarom ik nog niet weg kon gaan, erna antwoordde hij steeds brutaler. Ik merkte dat onze paspoorten, die op een vaste plaats lagen, waren verdwenen. Ik vroeg hem hiernaar en hij zij kortaf dat ik die toch niet nodig had. Uiteindelijk kwam het gesprek waarin hij me “vroeg’” om te blijven in Syrië. Eerlijk gezegd ben ik toen niet 100% overtuigend geweest. Het was daar prachtig, een mooie dorp nabij Homs. Het was een christelijke gemeenschap met liefdevolle mensen en mijn kinderen vonden het ook prachtig natuurlijk. We gingen van alleen elkaar en vrienden te hebben in Nederland naar een gemeenschap met prachtig landschappen waar iedereen super lief was. Ik antwoordde hem dat ik het wel wilde proberen, maar dat ik naar België zou teruggaan als het me toch niet lukte.

Het ging echter niet. De sleur werd me te veel. Gusup veranderde in een gestreste man. Ik mocht ineens van alles niet meer. Mijn dochter van toen maar drie moest zich anders gaan gedragen. Het was allesbehalve leuk. Hij werd agressiever in de omgang met mij en de kinderen en tijdens een ruzie vertelde hij me dat ik niet mocht vertrekken. Hij nam mijn gsm en laptop en nam mijn huissleutel af.

Ik probeerde te vluchten met de kinderen

Ik heb 2 jaar in Syrië gewoond, tussen 2009 en 2011. In 2009 probeerde ik via een vriendin die op vakantie was naar Aleppo te vluchten. Ze zou me thuis ophalen wanneer Gusup er niet was. Hij heeft me echter op straat gevonden met mijn kinderen en een zak toen ik richting de auto van mijn vriendin liep. Mijn kaak werd uit de kom geslagen.

In datzelfde jaar vluchtte ik met mijn twee kinderen naar de Nederlandse ambassade. Ik werd er ondergebracht in een klooster dat figureerde als een geheim blijf-van-mijn-lijf-huis. Ik kreeg noodpaspoorten en vanuit Nederland werd er geld gestuurd voor tickets. Via de ambassade kreeg ik een advocate die me met alles hielp. De ochtend van mijn vertrek vertelde mijn advocate me  dat ik niet kon vliegen. Gusup had aangifte gedaan van kinderontvoering en ik kreeg een travel ban op mijn naam. Mijn kinderen en ik moesten in Syrië blijven.

Uit angst durfde en wilde ik niet terug naar huis, maar mijn advocate wees me erop dat ik wel het recht had om bij hem weg te gaan en alleen met mijn kinderen te gaan wonen, dus dat deed ik. Ik woonde misschien een halfuur alleen met mijn kinderen in Damascus, toen Gusup mijn net nieuwe huis binnenkwam en me meesleurde terug naar het dorp drie uur verderop. Mijn straf voor het ontvoeren van zijn kinderen was bruut. Het werd een steekpartij waar godzijdank mijn kinderen niet bij waren. Het was hij of ik, rauw en ongecensureerd. Ik heb hem overal geraakt waar er maar een slagader te vinden was. Bloed was het enigste wat je nog kon zien in mijn huis. Deze horror ging een hele nacht door.

In 2010 vluchtte ik alleen naar Nederland met hulp van zijn familie. Zijn advocaat haalde stiekem mijn travel ban af, zijn oom gaf mij geld en zijn tante gaf me onderdak. In Nederland bewoog ik hemel en aarde om mijn kinderen terug te halen, maar voor de Syrische wet zijn het nu Syrische kinderen en ik ben met hem getrouwd dus ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Buitenlandse zaken, ambassade, niemand kon iets doen.

In juni 2010 naderde de verjaardag van mijn zoon en ik trok het niet meer zonder mijn kinderen. Ik besloot op de blaren te gaan zitten en terug te gaan naar Syrie. Ik was bereid de klappen te vangen.

Oorlog in Syrië

In 2011 startte de onrust in Syrië. Wij woonden in een dorp dicht bij Homs waar al de protesten begonnen. Nu had ik niet enkel Gusup die ik nog MASSAAL vreesde maar ook nog de oorlog. Ik had me inmiddels aangepast en alles gedaan wat er van me verwacht werd, maar ik was doodongelukkig. Niet alleen ik werd mishandeld, maar ook mijn kinderen kregen het heel zwaar te verduren. Geen woorden kunnen uitleggen hoe akelig deze periode was. De oorlog kwam te dichtbij. We hoorden ‘s nachts alleen nog maar schoten, water en elektriciteit werden steeds vaker afgesloten.

Gusup was een hele grote voorstander van president Assad en besloot lichtjes te helpen. Hij voorzag het leger die Homs omcirkelde van voeding en sigaretten en organiseerde allerlei feesten om Assad te eren. Het werd gevaarlijk in ons dorp en ik wist Gusup te overtuigen om mij toch naar België te sturen voor gezinshereniging. Zijn voorwaarde was dat ik niemand van onze kennissen, vrienden of familie mocht laten weten dat ik uit Syrië weg was.

In september 2011 kwam ik alleen aan in België in het uit de kaart geprikte Oostende. Zonder familie, kennissen, vrienden of zelfs een reservering in een hotel kwam ik met mijn koffer aan in Oostende. Ik verbleef een week op hotel. Drie dagen na aankomst had ik een vast contract voor onbepaalde duur in de horeca te pakken, vijf dagen na aankomst kon ik een nieuwbouwappartement direct bij de eigenaar huren. Doorzettingsvermogen, hoop, en alle kracht die ik in mij had heeft ervoor gezorgd dat ik dit allemaal zo snel voor elkaar kreeg.

In november 2011 ging ik nog eens op bezoek in Syrië, aangezien het restaurant even sloot. Alles liep volgens plan. Ik was wel niet van plan om bij Gusup te blijven. Ik wilde gewoon mijn kinderen en verdwijnen. Ik kreeg weer zelfvertrouwen door in België op eigen benen te staan en doordat ik alles zelf kon betalen en waarmaken.

In januari 2012 belde ik na de werkdag vanuit een belhuis naar Gusup. Hij zei: ‘Kom terug naar Syrië, laat alles achter, ik ga in het leger vechten voor Assad.’ Ik zeo dat ik niet terugkwam en vertelde dat  ik de procedure gewoon doorzette. Ik had namelijk een advocaat die een spoedprocedure voor gezinshereniging kon aanvragen omdat er oorlog was. De maanden daarna hield hij vol dat hij niet kwam en dat ik moest komen. Hij begon door te krijgen dat ik hem misschien wel zou kunnen verlaten met de kinderen als hij naar België kwam. Maanden van telefonische vechtpartijen gingen voorbij.

In juli 2012 werd Gusup in beide benen geschoten. Op 6 september 2012 werd hij doodgeschoten.

Met mijn rug tegen de muur

Ik startte een stappenplan om terug te keren naar Syrië om mijn kinderen te halen. Media, kranten, tijdschriften, buitenlandse zaken, de partijleider van de PVDA, alles en iedereen heb ik opgetrommeld. Maar die stonden allemaal machteloos in een land met oorlog. Oorlogsverslaggever Hans-Jaap kon mij eventueel Syrië insmokkelen. En Dan... Wat Dan? Ik schakelde een advocaat in Libanon in. Zij heeft uitgezocht wat ik juridisch allemaal kon doen. NIETS. Mijn kinderen zijn toegewezen aan de zus van Gusup en volgens haar ben ik een moordenaar, want ik heb Gusup vermoord. Omdat ik niet terugkwam naar Syrië vond hij het leven niet meer waard en zocht hij de gevaren zelf op. Ik stond met mijn rug tegen de muur en probeerde hier het leven op te pakken.

In 2016 schreef ik dit: ‘Ik ben gelukkig, ik heb hier een dochtertje Eliana (2,5 jaar) en een fantastische vriend die het leven iedere dag weer waard maakt. Hij heeft mij zo geholpen in mijn lijdensweg. We hebben beiden een job waarmee we leuk centjes verdienen. We doen veel leuke dingen en ons huis is gevuld met liefde. Wij hebben in vier jaar tijd nog nooit zelfs 'houd je mond' of een scheldwoord naar elkaar gesmeten. Ik ben waar ik hoor te zijn, dat is me heel duidelijk. Ik houd van Oostende, ik zou hier ook nooit meer weg willen.

Maar ik zal nooit compleet zijn. Mediha is net tien geworden en Mashiet net acht. Ik moet mezelf fysiek pijn doen om het hartenpijn te overschaduwen. Ik kan niet alleen zijn. Ik hoef maar aan Syrië, de oorlog en Gusup te denken en ik heb nachtmerries en slaap slecht. Ik ben echt getekend voor het leven. Ondanks al die negativiteit ben ik sterk, ik kan soms zelf niet begrijpen hoe ik dit volhoud en met een oprechte glimlach op mijn gezicht ook nog. Ik houd van mijn leven en van iedereen die er nu in zit.

Maar ik zal nooit meer normaal zijn. Ik ben veel verkeerde keuzes gemaakt waardoor ik nu zonder mijn twee kinderen zit. Ik heb niet alle hoop verloren op een weerzien, maar mijn kinderen ben ik KWIJT. Ik heb straks geen kinderen meer, maar tieners of misschien zelfs volwassenen.’