Na tachtig dagen en tachtig nachten samen te zijn
Hazel leerde ook de computer en gsm beter kennen, ons communicatiemiddel met omi, bonnie, moeke en niet te vergeten: Bumba. Daarnaast passeerden er ook tranen en kreten van frustratie. Niet alleen bij mama en papa, maar ook bij onze dochter. Op momenten met goede moed weet ik dat die betekenen dat Hazel zich langzaam maar zeker losmaakt van ons.
Tijdens het mopperen over de uitzichtloosheid van de situatie van dochterlief thuis te hebben én verwacht te worden te werken, beseften we ook vaak hoe uniek het is om haar ontwikkeling van zo dichtbij te kunnen volgen. We merkten dat ze meer en meer woorden begreep en genoten ervan steeds meer te kunnen ‘praten’.
Zonder het te beseffen, bezorgde onze dochter heel wat mensen ondanks alles een lach op hun gezicht: toen ze naar de buurvrouw zwaaide wanneer die ’s ochtends uit het raam kwam piepen, door alle fietsers die voorbijkwamen vrolijk aan te wijzen en wanneer ze met haar slaapkopje op de webcam verscheen tijdens een videocall met de opgesloten overgrootmoeder. Het is zo mooi te zien dat zij een overschot aan vrolijkheid en enthousiasme had, zelfs in tijden dat moeder en vader als twee triestige kamerplantjes zowel achter hun werk, als achter haar aanliepen.
Gisteren beslisten Dries en ik dat het tijd is om Hazel opnieuw naar de crèche te sturen. Ik ging aanvankelijk met mijn hielen in het zand staan. Maar na het idee te laten bezinken, kwamen de tranen boven. Ik had geen rationele reden om haar niet naar de crèche te sturen: Mijn angst voor besmetting valt best mee en in onze bubbel zitten weinig mensen uit risicogroepen. Daarnaast denk ik dat onze dochter heel enthousiast zal zijn om opnieuw met andere kindjes te kunnen spelen.
Nee, de reden waarom ik mij zo verzette was volledig emotioneel. Ik was mij beginnen hechten aan deze manier van leven, alsof ik aan een soort vreemd Stockholmsyndroom voor de lockdown lijd. Waar ik dochterlief een half jaar geleden vlot voor het eerst naar de crèche bracht, voelt haar wegbrengen nu als een veel grotere uitdaging. Je beseft niet wat je hebt tot je het verliest …
Hoera, het besef is er nu! Nog zes dagen om extra te genieten van jouw constante, vermoeiende, veeleisende, maar ook verrukkelijke aanwezigheid.
