Naar de dierentuin
We kozen er een perfecte dag uit: de zon was de hele dag van de partij en het was er – buiten enkele klassen en losse gezinnen op na – rustig. De combinatie mondmasker – zonnebril zorgde voor wat gedoe bij mama en papa, maar dat was ook het enige. Klaar voor een leuke daguitstap naar de dierentuin.
Is het nog ver?
Voor het eerst sinds alle autoritten vraagt onze meid luidkeels vanuit haar autostoel of het nog ver is. Het is iets meer dan een uur rijden naar Planckendael; een logische vraag dus. De vraag herhaalt zich niet, dus het antwoord is duidelijk. Van zodra we de parking oprijden, veert onze peuter recht: oli’ant! Als de olifant op de poster nu al indruk maakt, wat zal dat straks dan niet zijn als we dit beest in levende lijve ontmoeten? We steken snel een lange rij kleutertjes voor – en mama denkt meteen ‘hoe schattig, over enkele maanden is de onze één van hen’. Van zodra we de dierentuin binnen stappen, halen we onze meid uit de buggy, om er vervolgens de hele dag niet meer in te zitten. Alles stapt en loopt ze flink af.
Plan
We hebben een plan voor het verloop van de dag: we bezoeken eerst de dieren die we het liefste van al aan onze dochter willen laten zien. We houden er namelijk rekening mee dat ze nog wel even in de buggy haar middagdutje zal doen. Maar dat is buiten haar willetje gerekend; de hele dag is er geen sprake van een dutje doen. Geen tijd voor. Tot we terug huiswaarts rijden; dan is het muisstil op de achterbank.
Wie deze dierentuin kent, weet dat de dieren zijn onderverdeeld volgens de continenten. En voor het eerst sinds meer dan een jaar kunnen we alle werelddelen doorkruisen zonder grenscontrole of enige corona test. Alles is vandaag groene zone.
Continenten
We starten in Afrika en het eerste speelpleintje dat we tegenkomen, moet dan uiteraard ook getest worden. Niet alleen de vele dieren zorgen voor vertier voor de kinderen, maar ook de verzorgde speeltuinen en rustplaatsen die we op de route terug vinden.
En ook papa amuseert zich; via een bootje trekt hij zichzelf en dochterlief een waterplas over. We komen aan bij de apen die we in hun binnen verblijf kunnen bezichtigen. Mama loopt voorop en roept iets te enthousiast “kijk, een aap!” Blunder van de dag. Want de aap loopt weg en is niet meer te zien voor papa en dochter. Even later op de dag zien we dan toch nog andere aapsoorten; schuldgevoel bij mama weg.
In Afrika laten vooral de giraffen een grote indruk na. We besluiten te picknicken met zicht op deze lange dieren. De route brengt ons naar andere mooie grote en kleine dieren. Wanneer onze kleine meid plots roept ‘kuikentje’ moeten we haar toch even corrigeren. Een struisvogel is verre van een kuiken. En ook een jachtluipaard is geen poes. We komen ook tot de vaststelling dat een pasgeboren aapje – vraag me niet welke soort – een staart heeft dat lijkt op deze van poes Frits.
Zo wandelen we het hele park door: van Afrika naar Amerika, door Azië. Daarna volgen Oceanië en Europa. In Europa zetten we een klein misverstand bij onze dochter recht: Europa heeft niets met ‘opa’ te maken. Qua inhoud van het woord dan.
Nagenieten
Voor sommige diersoorten is het nog te fris om buiten rond te lopen. Door de corona maatregelen is het ook niet mogelijk om rond te wandelen in de binnen verblijven, maar dat deert ons niet. We zien en ontmoeten duizend-en-één dieren. Grote en kleine, stille en luidruchtige exemplaren, schuchtere en sociale, dieren op het land of in het water.
De dag levert ons heel wat mooie foto’s en herinneringen op. Dat we onze meid huilend uit het park hebben gedragen, betekent toch wel dat ze een plezierige dag heeft gehad, niet?
Dat het een dag vol nieuwe indrukken was voor onze peuter valt niet te ontkennen. Dat merken we aan haar fantasiebeleving thuis, want plots loopt er een leeuw in onze living of hangt er een koalalala (koala) aan het plafond. Of toen ze aan de onthaalmoeder vertelde dat er een olifant in onze tuin stond.
De allergrootste indruk van onze daguitstap naar de dierentuin, is toch vooral van dit imposante dier. Onze dochter werd letterlijk gek bij het zien van de olifanten. En vooral van de liters pipi en de ferme kaka dat zo’n beest kan droppen. Ook de koala – een beestje met een hoog knuffelgehalte – liet een indruk na.
De uitstap was niet alleen een leuke dag voor onze peuter, maar ook voor ons. We genieten nog na. En als mama ben je blij dat je kind zo genoten heeft – en eindelijk eens de dieren van op televisie in het echt kon zien.
Deze blog verscheen eerder op Evacreatief.
