Net bevallen: waar blijft die roze wolk?

Iedereen rondom me maakte het live mee , terwijl ik nog niet eens een relatie had. Maar mijn biologische klok tikte en ik kwam meer te weten over het bewust alleenstaande moederschap. Helemaal iets voor mij! Ik was de zelfstandigheid zelve, woonde al drie jaar alleen, kon m'n eigen boontjes doppen. Waarom dan geen prachtige baby grootbrengen?

Droomzwangerschap

Een vlotte inseminatie met een Deense donor zorgde voor een droomzwangerschap. Ik liep de hele dag te pronken met m’n mooie, bescheiden buikje. Ik straalde en keek zo uit om dat kleine wondertje in mijn armen te nemen.

Controlefreak als ik ben, was ik perfect voorbereid. Ik had alle babyspullen aan de hand van reviews tweedehands ingekocht, de doopsuiker stond klaar, de roze wolk was in aantocht.

Daar was je dan. Maar waar was dat mama-instinct?

De dag van de bevalling. Ook deze liep zoals in de boekjes, mijn geluk kon niet op.

En daar was je dan, zo klein, zo kwetsbaar. Maar wie was dat rare wezentje dat ze op me legden? Ik was halsstarrig op zoek naar mijn eerste mama-instinct. Waar was dat allesomvattende gevoel waar iedereen het over heeft als ze jouw kindje op je borst leggen?

De dagen vulden zich met flesjes geven, pampers wisselen en boertjes laten. Hopen dat je in slaap zou vallen, maar nee, daar was weer eens een huilbui.

De korte nachten, lange dagen tussen  vier muren stapelen zich op en mijn kind is verre van de droombaby die ik me voorgesteld had. Hij heeft veel zorg nodig, weent veel en nog steeds ben ik er niet uit wat er precies met hem scheelt.

Frustrerend, de onzekerheid knaagt.

Wat doe ik fout als mama?

Ik heb al dikwijls gedacht waarom mij dit overkomen was, ik had alles zo goed voorbereid.

Waarom had ik het geniale idee om ooit alleen aan kinderen te starten? Waarom ik?

Elke dag start en eindig ik met tranen, terwijl hij met grote ogen naar me tuurt als ik hem de fles geef.