Ode aan mijn (oud)-leerlingen
Ik zie de kinderen elk jaar groeien
In juni kijk ik elk jaar uit naar het moment van het afscheidsfeestje van mijn zesde leerjaar. Samen met mijn leerlingen boks ik dan iets in elkaar waarbij ze kunnen schitteren, elk op zijn manier, voor hun leerkrachten en voor hun gezin. Ik geef 2 jaar les aan dezelfde groep omdat ik voor een graadsklas sta. Bovendien ken ik de kinderen al van wanneer ze instappen in de peuterklas, aangezien we een kleine school zijn. Ik zie de kinderen elk jaar groeien.
Het zijn ook een beetje 'mijn' kinderen
Wanneer ze dan eindelijk over mijn klasdrempel stappen, behoren ze tot de oudsten van de school. Toch zie ik ze in die 2 jaar veranderen, openbloeien. Dat op zich vind ik al een privilege. Het worden ook 2 jaar mijn kinderen. School is namelijk zoveel meer dan kennisoverdracht. Ik krijg de kans om ze te bemoederen, te verzorgen, te aanhoren, met hen in discussie te gaan; kortom: ik leer ze kennen met al hun gaven en fouten.
De laatste schooldag gaat vaak gepaard met traantjes
Het leuke aan de zaak is dat zij dat net zo doen bij mij. Ze leren me kennen, nemen me voor wie ik ben. Zalig toch? Ik ben dus echt fier op elk van ‘mijn kindjes’ wanneer ze afzwaaien. De laatste schooldag zie ik elk jaar ook tranen bij hen en telkens opnieuw kijk ik toe met een krop in de keel. Toch neem ik nog geen afscheid. Tenslotte zijn ze nog even van mij, tot 1 september.
Ik moet hen loslaten
Dan gaan ze naar de grote school. Wanneer dat moment dan nadert, zo nu ongeveer dus… Dan pas moet ik ze loslaten. Net zoals een mama haar kinderen moet lossen, moet ik dat ook doen als leerkracht. Ik vraag me af of ze het zien zitten, hoe ze zich voelen, … Alleen kijk ik niet meer toe vanop de eerste rij. Ik kan het niet echt uitleggen, maar dat doet elk jaar toch iets met mij. Vandaar dat ik dat toch even wil neerpennen.
Fantastisch om al dat moois te zien passeren
Ik vertrouw er wel op dat het goed komt. Ik hoor sowieso nog wel iets van hen via de ouders, via henzelf op facebook of wanneer ze langskomen op een vrije dag. Het is dan wel wat anders, maar toch zijn het nog altijd een beetje ‘mijn kinderen’, want ze hebben een plek in mijn hart. Allemaal! Ook al maak ik soms eens een grapje in de klas dat ik de een al liever zie dan de ander. Ze hebben allemaal iets moois en ik vind het fantastisch dat ik dat moois zie passeren.
Als ik hen terugzie, zie ik dezelfde sprankeling in hun ogen
Ik vond het dan ook geweldig dat er een aantal oud-leerlingen op het einde van het schooljaar langskwamen, leerlingen die al het derde, vierde of vijfde middelbaar achter de rug hadden. Bijna volwassen staan ze dan bij mij en ik ben blij dat ik dezelfde sprankeling in hun ogen zie als vroeger. Ik durf dan zeggen dat de toekomst toch nog hoopvol is, ondanks alle frustraties die er zijn in deze wereld én in het onderwijs.
Kindjes, ik laat jullie elke dag een beetje meer los
Bij deze kindjes, kinderen, gasten: ik laat jullie vanaf nu elke dag een beetje meer los. Dan kan je straks starten met een propere lei. Ik duim dat alles goed gaat en dat jullie verwachtingen worden ingelost. Weet dat ik vaak aan jullie terugdenk, ook al heb ik ondertussen een nieuwe en vertrouwde groep om voor te zorgen. Jullie laten me niet koud, want het is echt voor jullie dat ik mijn job uitoefen. Zonder jullie stel ik best wel weinig voor als leerkracht. Bedankt aan al mijn (oud-)leerlingen voor alle zaken die ik van jullie heb mogen leren. Het maakte me meer mens dan leerkracht.
Ouders, we willen allebei het beste voor jouw kind
Oh ja, en ouders… Ik weet dat het misschien allemaal sentimenteel klinkt wat ik hierboven schreef, maar het is wat het is, meer niet. Ik weet dat het misschien niet altijd gemakkelijk is, de relatie ouder-leerkracht, maar onthoud dat we vooral een gemeenschappelijk doel hebben: het beste voor jouw kind. Ook al vertaalt zich dat niet altijd op dezelfde manier. Laat ons gewoon proberen om te praten met elkaar omdat we ‘dat kind’ toch zo graag zien.
