Onze baby slaapt bij ons in bed

Even for the record: dit is geen wetenschappelijk onderbouwde post, dit is een post die onderbouwd is met mijn eigen instinct als moeder. Dit is mijn eigen ervaring en visie. Als jij dit anders ziet, is dat zeker ook even goed, zolang je maar doet waar jijzelf ook 100% achter staat.

Wat ze allemaal zeggen

Maar laten we met de deur in huis vallen. Als het gaat om de slaappatroon van een baby, hoor ik vaak dingen zoals:

• Een baby moet zichzelf leren troosten
• Je moet niet bij elk weenmoment naar boven, geef hem even de tijd
• Neem je baby niet bij jou in bed want als je dat begint te doen, zullen ze altijd in bed willen
• Na zes maanden moet hij toch wel in zijn eigen kamertje slapen

Over die laatste zijn blijkbaar ook veel meningen. Ik heb Remus na zes maanden laten slapen in z’n eigen kamertje maar vooral omdat ik voelde dat hij daar zelf behoefte aan begon te hebben. En ik werd nogal bekeken, toen, dat ik hem ‘zo lang’ in onze kamer heb laten slapen, terwijl dit zelfs aangeraden wordt door Kind & Gezin tot 1 jaar. Maar ik meen het, ik werd nogal bekeken.

En als ik zulke dingen hoor, begin ik wel een beetje kwaad te worden want ik vind net dat een baby zijn eigen ritme moet kunnen volgen. Een baby die niet doorslaapt, is een normale baby. Een slaapcoach hoeft daar eigenlijk niet aan te pas te komen. Natuurlijk: als je aanvoelt dat je baby echt een slaapprobleem heeft, is dat natuurlijk wat anders. Maar dat ze dus niet doorslapen, is normaal.

De eerste zes maanden

Onze Remus sliep redelijk snel blokjes van 4-5 uur, naast ons bed, in onze kamer. Soms namen we hem in bed, maar eenmaal aan het slapen, sliep hij wel weer op z’n eigen plekje.

Na zes maanden

Aan zes maanden verhuisde hij naar zijn eigen kamertje. Het bedje in onze kamer werd te klein en ik voelde dat hij er klaar voor was. Heel eerlijk: ik voelde dat hij er meer klaar voor was dan ik. Ik vond best wel moeilijk gescheiden te zijn van de baby in de nachten, maar omdat ik aanvoelde dat hij er klaar voor was, deden we de stap.

Aan 9-12 maanden

Nu is hij bijna een jaar en de laatste maanden had Remus het best moeilijk in de nacht. Hij sliep altijd een blok van 4-5 uur maar daarna werd hij wakker en begon hij te zeuren (hij weent echt zelden, hij zeurt veel meer, haha). En dan namen we hem bij ons in bed, tussen ons. Wij vonden dat oké en Remus viel echt direct als een blok weer in slaap. Soms in mijn armen, soms op zijn buik, soms op zijn zij. Zo sliepen we met z’n drietjes tot de ochtend samen. En we vonden dat oké, voor ons was het duidelijk dat Remus het signaal gaf dat hij dicht bij ons wou zijn en wij luisterden naar dat signaal. Het kon evengoed zijn dat – als we niet reageerden op zijn gezeur – hij misschien gewoon weer zichzelf in slaap kon wiegen. Maar voor ons voelde dat niet goed aan, wij kozen ervoor om hem bij ons in bed te nemen.

Remus heeft toen ook best een moeilijkere periode gehad om in slaap te raken overdag of aan het begin van zijn avondslaap, een tijdje lagen Remus en ik eerst in ons groot bed om hem in slaap te laten vallen om hem dan te verhuizen naar zijn eigen bedje. Hij had dat precies nodig, hij wou absoluut niet in zijn eigen bedje in slaap vallen. Misschien is dat die verlatingsangst die even naar boven gekomen is, hij was toen 10 à 11 maanden. Ik weet het niet, maar ik vond het belangrijk het ritme te volgen van Remus.

Aan 1 jaar

Sinds een tweetal weken heeft hij het niet meer nodig, nu. Hij slaapt meteen in zijn eigen bedje en hij wil ook niet meer slapen in ons groot bed. Soms slaapt hij de nacht door, soms zeurt hij nog even en dan nemen we hem bij ons in bed maar slaapt hij niet. Na tien minuten verleggen we hem dan weer (dus wakker) in zijn eigen bedje en dan slaapt hij meteen.