Opgroeien zonder held

Mijn mama heeft alles geprobeerd. Ze heeft gevochten voor haar gezin, maar soms - als samen zijn meer schade brengt aan je kinderen dan gescheiden zijn – is alleen zijn gewoon beter dan samenblijven.

Vaderloos

Daar zaten we dan. Vaderloos. Een sterke mama alleen met drie kinderen, die zich overal wist door te slaan. Ik besef nu dat mijn mama in die periode ook wel emotionele uitbarstingen gehad zal hebben, maar toen was ik te klein om te beseffen wat er gebeurde. Toch heb ik haar mijn leven lang al een sterke vrouw gevonden. Ik vergeleek haar altijd met vrouwelijke superhelden. Nu nog, ik bewonder mijn moeder voor het doorzetten in al die moeilijke tijden.

Mijn vader was niet iemand die voor zijn kinderen zou kunnen zorgen, toch niet met zoveel liefde en geborgenheid als mijn mama. Hij had al kinderen vóór ons die hij ook niet zag, dus wij waren niet meer dan die kinderen, ook zij moesten het zien te redden zonder hem. En ook de kinderen die na ons kwamen, groeiden op zoals wij. Achtergelaten. Ongeliefd. Gebroken. Want ja, dat is hoe je je voelt. Niemand laat het zien, maar dat zijn de littekens.

Wat ging er om in zijn hoofd?

Soms vraag ik me af wat er in een man zijn hoofd moet omgaan, als je overal kinderen maakt en ze niet ziet opgroeien. Geen verjaardagen, geen kerst, geen schoolfeestjes. Niets. Leven alsof je zelf nooit leven op de wereld hebt gebracht. Ik dacht vaak: zou hij 's nachts niet wakker liggen en denken aan ons? Of we eten hebben? Of we verdriet hebben? Of we denken aan hem? Of we hem missen?

Zeker mijn broer, die huilde elke dag, “mama, wanneer komt hij nu?” Wat zal mijn mama haar hart zwaar hebben gewogen. Hoe leg je uit aan een kind dat zijn vader niet meer terugkomt? Dat hij een nieuw gezin heeft en niet voor ons kiest?

Wat doe je dan op vaderdag?

Voor wie maak je dan op school een mooi knutselwerk op vaderdag? Aan wie geef je dat af? Wij gaven het aan mijn lieve opa, die er elke minuut van elke dag was en nog altijd is voor ons, samen met mijn oma. Maar geloof mij, opgroeien zonder vader brengt emotioneel en mentaal heel wat bagage mee. Je voelt je snel uitgesloten. Snel ongeliefd. Heel onzeker. Je wil jezelf altijd bewijzen aan iedereen. Je hebt altijd een drang om te tonen ‘Ik kan iets, ik ben iemand.’ Omdat je onbewust toch een gevoel hebt diep daar vanbinnen dat je niet genoeg bent, dat je niet genoeg was. Ik was het niet waard om voor te vechten. Dat gevoel doet pijn. Tot in je botten.

Bagage

Er zijn dagen dat je er echt niet aan denkt. Maar bij het minste dat fout gaat in je leven besef je weer van ‘oh ja, ik ben toch niet genoeg, ik ben het niet waard.’ Die leugen zit ingebakken in je hele wezen.

Studies tonen dat zelfs aan. Kinderen zonder vader hebben 5 keer meer kans om in armoede op te groeien. 9 keer meer kans om vroegtijdig te stoppen met school. 20 keer meer kans om de criminaliteit in te gaan. Ook om weg te lopen van thuis of tienermoeders te worden.

Ook in je relatie later brengt het veel bagage met zich mee. Je hebt meer kans om in een slechte relatie te belanden, waarin de andere persoon de nemer is en jij de gever. Want jij gaat er alles aan doen om de nemer te bewijzen dat je alles kan wat hij/zij van je verlangt. Je gaat er alles aan doen om niet verlaten te worden. Want dat gevoel is verschrikkelijk, weet je nog?

Veel mensen die kampen met depressie en zelfdoding, komen uit gebroken gezinnen. Van kleinsafaan al geloven dat je het niet waard bent om voor te vechten, dat doet iets met je.

Dankbaar

Nu ik op een moment gekomen ben in mijn leven dat ik zelf mijn gezin heb en mijn broer en zus ook, ben ik dankbaar voor mijn jeugd. Wij hebben een goede band samen en we zijn er voor elkaar. Mijn mama is mijn heldin. Ze was het sterke wat ik nodig had als kind om me veilig te voelen en tegelijk is ze ook het tedere dat mij troost en helpt opstaan en doorgaan wanneer alles te veel word. Ik ben haar dankbaar voor mijn opvoeding en voor haar enorme dosis liefde.

Mijn broer maakte zich altijd zorgen om mij, hij had een groot verantwoordelijkheidsgevoel tegenover mij. Ik wist toen al dat hij een goeie papa zou worden later! Niet alleen een vader maar ook een echte papa.

En mijn zus, zij is mijn beste vriendin. Ze laat me lachen en doet me eraan herinneren dat ik dingen kan. Dat ik slim ben en dat ik talent heb. Samen hebben we onze jeugd overleefd. Met veel lachen en soms veel tranen, maar we zijn er altijd voor elkaar geweest. We hebben samen de leegte opgevuld die er was.

Ik ben trots op mezelf, voor alles wat ik geworden ben, met de helft van iemand anders en met vaak een gebroken zelfbeeld. Ik blijf opstaan na elke val.