Over bedplassen, maatbekers en vele liters geduld

9/12/2021

Door Mamabaas

Mijn oudste zoon Bas is net zeven. Hij was drie toen hij ’s nachts geen luier meer hoefde aan te doen. En drieënhalf jaar wanneer hij terug zo goed als elke nacht natte lakens had. Een kleine maand lang heb ik elke keer ‘s nachts zijn bed ververst. Goed gek, denk ik nu ook wel, maar toen … Ja, toen deed ik dat gewoon. We beslisten om ‘eventjes’ (eventjes heel lang achteraf gezien) terug een optrekluier aan te doen. Dit was een goede beslissing. Iedereen in huis sliep beter, ik moest niet elke dag lakens en een pyjama wassen en ‘hee, het was okee’.

Mijn schoonzus haar zoon had ook heel lang een luier gedragen en tot de leeftijd van acht jaar is bedplassen ook helemaal niet abnormaal, zeker niet bij jongens. Het zoontje van een vriendin ging al enkele jaren met een nachtluier mee op chirokamp: dat was heel normaal en haar zoontje vond dat zelf helemaal niet erg. Bas maakte er eigenlijk ook nooit een probleem van om ’s nachts een luier aan te trekken thuis (gelukkig!). Enkel wanneer er bij de grootouders gelogeerd werd met neefjes en nichtjes, werd de luier in het geniep aangetrokken ‘s avonds.

Tot vorige zomer, toen hij zesenhalf was. Opeens kwam het eruit: ‘mama, ik wil van mijn luier af ’s nachts’. Omdat zes jaar een goede leeftijd is om eventueel verder te gaan met dit ‘probleem’, boekte ik op aanraden van de huisarts een afspraak in bij de uroloog.

Maatbekers

Ik was eigenlijk heel blij dat Bas zelf zo gemotiveerd was, want ik weet maar al te goed dat motivatie enórm van belang is in dit verhaal. Bedplassen kan door verschillende factoren of een combinatie ervan veroorzaakt worden. Ik ben er nooit boos over geweest of heb Bas nooit gestraft voor het bedplassen. Jammer genoeg gebeurt dit wel regelmatig, vertelde de uroloog ons. Daarom wil ik ook zo graag mijn verhaal delen. Je kind kan er zelf niets aan doen, wees alsjeblieft nooit boos over natte lakens.

We moesten enkele dagen na elkaar een plas-en drinkkalender bijhouden: elke plas in de maatbeker en elk glaasje op de weegschaal. Daarna werden we doorgestuurd naar een kinesitherapeut die gespecialiseerd is in bekkenbodemspieren en ook werkt met een plaswekker.

Liters geduld

Elk kind is anders, dat weet iedereen. In onze situatie moest de blaas eerst getraind worden. Bas ging veel te vaak op een dag naar het toilet voor telkens te kleine plasjes. Zijn blaasje moest groter worden, dat was stap één. Een drinkschema volgen, bekkenbodemspieroefeningen doen en langer leren ophouden. Ook de juf op school en de grootouders moesten goed mee in de gaten houden dat er voldoende gedronken werd én dat er minder vaak naar toilet gelopen werd.

Die eerste stap duurde flink langer dan zowel Bas als ik in gedachten hadden, want vier maanden later was onze motivatie al wat verder te zoeken dan in het begin van dit plasavontuur. Een ruzie over drinken, pipi doen en nachtluiers die maar niet droog werden, was gelukkig geen dagelijkse kost, maar het scheelde soms niet veel… Bas boekte na enkele maanden wél vooruitgang. We moesten gewoon nog even doorbijten, verzekerde de kinesitherapeut ons!

Plaswekker

Na bijna vijf maanden mochten we starten met dé plaswekker. Een helsluid alarm dat in verbinding staat met een sensorbroekje dat je ’s nachts draagt. Bij de start van een plas gaat het alarm af zodat je kind leert om te stoppen met plassen. Bij de plaswekker horen ook verschillende oefeningen en rituelen die je bij de kinesist aanleert met de correcte uitleg en achtergrondinformatie. Meestal is je kind na enkele weken droog, hoorden we. Zou dit bij ons ook echt lukken, vroeg ik mij af.

De eerste twee opstartnachten waren zo intensief en zo verschrikkelijk dat ik plots alle moed verloor. Hadden we de voorbije vijf maanden dan getraind, geoefend, inspanning geleverd voor niks? Bas werd totaal niet wakker van dat ontzettend luide alarm. Hij sliep gewoon té vast.

Mijn man, zus, mama, beste vriendin en de kinesitherapeut bleven mij gelukkig aanmoedigen. En intussen is een mirakel is geschied! Na enkele vreselijke alarmnachten zonder resultaat, hadden we na een week plaswekker zelfs al een paar droge nachten. Niet dat het in één keer allemaal opgelost was na die ene week. Meestal is je kind na twee weken plaswekker droog. Dit wil zeggen: de hele nacht doorslapen of ’s nachts wakker worden wanneer de drang om te plassen er is. Bij ons heeft dat toch enkel weken geduurd.

Vandaag, zes maanden later, ben ik heel blij, trots en ook opgelucht dat we de moed niet lieten zakken. Bas slaapt nu ‘s nachts gewoon door zonder natte lakens. Superdikke pluim voor hem, voor onze kinesitherapeut en ... eigenlijk ook wel voor mezelf ;-). Want het was niet gemakkelijk om dit traject te doorlopen. Het vraagt veel van jezelf en je kind … maar het was de moeite waard!

Sofie