6822fi.jpg

Over de jongen die van mij een mama maakte

16/06/2020
Mamabaas
Door Mamabaas

Rewind naar juni 2013. Groot verdriet, een eerste zwangerschap draaide uit op een miskraam, ontdekt op de 12-weken echo. Nu kan ik er vrij emotieloos op terugkijken, maar toen werden er toch barstjes geslagen in ons romantisch beeld van 'papa en mama' worden. We zaten midden in de verhuis naar ons koophuis, en het werden enkele donkere weken in mijn leven. Veel tranen werden gelaten, nog meer tranen doorgeslikt, en uiteindelijk konden we weer vooruit. 6 maanden later, eind december 2013, een nieuwe positieve test. Het resultaat van deze zwangerschap zou van ons een papa en een mama maken.

Dat het een jongen werd, hadden we al voorvoeld, maar hoe de bevalling zou verlopen hadden we nooit kunnen voorspellen. Ik was 10 dagen overtijd, en Karel beloofde een hele kerel te zijn volgens de schattingen. De gynaecoloog besloot dat ik die avond mocht binnengaan voor een inleiding. Ik ga niet teveel in detail treden (zo plezant was het niet), en er sluimeren nog steeds boze gedachten als ik aan één bepaalde verpleegster denk, maar na een lijdensweg van ongeveer 27 uur en 4 cm ontsluiting werd er besloten tot een keizersnede over te gaan. Kerel Karel kwam keizerlijk ter wereld op 5 september 2014, net voor middernacht. Luid krijsend, ons een voorproefje gevend op de maanden die zouden komen. Oh ja, had ik al gezegd dat hij 4,5 kg woog?

Toen ik na anderhalf uur op de Recovery terug naar de kamer werd gebracht, trof ik daar mijn 2 mannen compleet over hun toeren aan. Voor vriendlief nog steeds één van de meest machteloze momenten uit zijn herinnering, een krijsende boreling op de borst en geen flauw idee hebben wat daarmee te doen. Hop, meteen de baby aan de borst en dat was dat. Zou je denken.

Er is al honderduit geschreven over borstvoeding. Er zijn voor- en tegenstanders, er is een 'maffia' aan beide zijden en de verwijten vliegen vaak heen en weer. Ik heb 3 kinderen, en 3 verschillende ervaringen. Die met Karel was min of meer traumatisch. 3 weken lang gaf ik het beste van mezelf, aan een ontroostbare reuzenbaby met een gat in zijn maag. Weer niet teveel details, maar 3 borstontstekingen later en de complete uitputting nabij, werd er in samenspraak met de huisarts besloten te stoppen met het geven van 'the liquid gold'. Wat een opluchting. 

Sommige vrouwen worden geboren als moeder, zeggen ze. Ik niet. Ik wist nochtans al heel vroeg dat ik jong mama wilde worden. Als fervent babysitter en speelpleinmonitrice kan je zeggen dat kinderen en ik een magnetische kracht op elkaar uitoefenden. Helaas zegt dat niet zoveel over het echt 'moeder' worden. Wat een schok! Ineens, als bij donderslag, was hij daar. Die grote, roze, krijsende baby. Die zich al liet gelden van minuut 1. Hij huilde. En huilde. En huilde. Dagenlang. Nachtenlang. Wekenlang. Drie maanden lang.

Als mensen me vragen wat me het meest is bijgebleven van het moeder worden van een eerste kind, dan zijn dat drie zaken:

  1. De eindeloosheid der dingen. Als Karel weende (vele uren lang), liep ik met hem door het huis, te sussen en te wiegen, van aan de zetel, 4 passen naar de open haard, 15 passen naar de eettafel, rondje door de keuken, 10 passen naar de trap, 16 treden op, in 30 passen de bovenverdieping door, 16 treden af, 8 passen naar de zetel, en opnieuw. Verstand op nul (om het niet te verliezen), zachtjes zingend: "Kleine boze Kareltje, die weent de hele dag. Want kleine boze Kareltje, denkt dat niemand hem graag mag. Maar Papa en mama, houden veel van jou. Papa en mama, laten jou niet in de kou. Maar papa die wil slapen, en mama die is moe. Dus kleine boze Kareltje, doe gauw je oogjes toe." Opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.
  2. Het 'tikkende-tijdbom-gevoel'. Oh man, die stress! Ineens is hij stil. Hij slaapt. Je legt hem neer (niks klonk ooit zo eenvoudig als 'je legt hem neer', the real moms know what I'm talking about, microgolf-opgewarmde dekentjes incluis), en je bent vrij. Lichamelijk vrij. Geestelijk sta je onder hoogspanning. Hoelang gaat hij slapen? Zou ik even kunnen douchen? Hoe zorg ik ervoor dat hij zo lang mogelijk stil blijft? Ik ga gauw in de douche, ik doe het gewoon. In de douche, fuck hij weent weer! Uit de douche, onafgedroogd naar beneden. Huh, hij weent niet... hij slaapt nog? Hoe kan dat? Ik hoorde toch wel echt zijn geween? Allee, gauw terug de douche in. Nee, vriendlief komt net thuis van het werk, ssssshhhhhhhhht!!!! Hij slaapt!!!! Je tikt met je teennagel tegen de metalen trap die je stilletjes probeert op te lopen. WHEEEEIIIIIIIIIIII!! Hij is wakker. We beginnen opnieuw.
  3. De overweldiging en twijfel. Dit.kleine.wezen.is.totaal.afhankelijk.van.mij. En ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen. Dus ik doe maar iets. En ik twijfel over alles. En iedereen heeft een mening. En iedereen geeft advies. En dat is zo aardig. Maar hij is van mij. En ik ben verantwoordelijk. Voor de rest van mijn leven. Voor de rest van mijn leven! En ik zou mijn leven voor hem geven. En zelfs vriendlief vertrouw ik niet helemaal met hem. En ik ben moe. En ik voel me nog niet echt een mama. Zou hij dat merken aan mij? Geef ik genoeg liefde? Hou ik wel echt van hem? Was het soms niet leuker zonder baby? Waarom zijn we hier weer aan begonnen? Oh God, hij legt zijn vuistje op mijn borst. Zo klein. Zo mooi. Zo ongelooflijk dat dit uit mijn buik is gekomen. Zo stil mogelijk blijven zitten, laat dit moment voor altijd duren.

We kunnen stellen dat Kerel Karel niet onmiddellijk een roze wolk met zich meebracht om op te kruipen toen hij werd geboren. Maar laten we het positief bekijken, Frank Deboosere zou zeggen: wisselvallig, met af en toe een stevig onweer. En na 3 maanden werd Karel een heerlijk kind! En plukte ik de vruchten van die moeilijke tijd. Door al die uren sussen, rondlopen, gek worden bij momenten, is er geen één van mijn 3 jongens die ik zo van binnen en van buiten ken als Karel. Zijn gezicht is voor mij een open boek. Zijn buien voel ik opborrelen vanuit mijn eigen tenen. Zijn emoties golven door mijn eigen buik.

En emoties, die heeft hij. Bij hopen. Kerel Karel. Zonnetje en donderwolk in een. Een rond gezichtje met ogen als theeschoteltjes (dat deelt hij met zijn kleinste broer). Een gezicht dat helemaal openstaat voor alles wat er op zijn pad komt (hij wilt ook altijd alles weten), maar ook helemaal open voor alles wat eruit moet. Van uitzinnig gejuich en enthousiast geschater, over opperste verwondering en uiterste concentratie, tot boze onrechtvaardigheid en woest gebrul. In de volksmond wordt dit ook wel eens dramaqueen genoemd. Hij scheert hoge toppen en duikt in diepe dalen. Eigenlijk net als ik. Met dat verschil: hij is 5, en kan die emoties nog niet controleren of kanaliseren. Het.moet.eruit.

Kerel Karel denkt in hokjes. Helemaal zwart-wit. Iets is juist. Of iets is fout. Iets is goed. Of iets is slecht. Een regel is een regel. Als er iets gezegd is, dan zal het ook zo gebeuren. De weg is recht, nooit krom. En o wee, als het dan anders loopt. Hij worstelt met verandering, onvoorspelbaarheid is zijn zwakke plek. En laat dat, in een chaotisch huishouden met 3 zonen en 2 full-time werkende, altijd-achter-de-feiten-aanhollende ouders, nu net schering en inslag zijn. Bij ons is er geen dag hetzelfde, plannen veranderen terwijl ze worden gemaakt, en impulsiviteit is troef in ons gezin. Hij heeft het dus niet altijd makkelijk, onze kerel Karel, en met menige woede-aanval tot gevolg, ik ook niet.

Komt daarbij dat, als oudste kind, Karel het 'proefproject' is, diegene die ons leert ouders te zijn. Dus ook diegene waarop allemaal regeltjes worden uitgetest. Van 'niet snoepen tot zijn vierde levensjaar' (ja hoor, wij kozen voor een zeer gezonde voedingsgerichte opvoedingsstijl -terwijl ik zelf achter de deur van de berging stiekem zure veters naar binnen propte), over 'je bord niet leeg is geen dessertje' tot 'altijd iedereen handjes geven'. Ik moet het ouders van meerdere kinderen niet vertellen, hoe je bij kind 1 alles helemaal perfect wilt doen, en bij de komst van kind 2 de teugels meer laat vieren. Over kind 3 zal ik dan maar zwijgen. Maar hij is ook degene die de meeste nieuwe kleren krijgt (sorry broer 2 en broer 3 voor alle doorgevertjes) en degene die bij elke stap die hij zet in het leven, als eerste ons hart vult met de grootste trots. Ik ben zelf de oudste thuis, en heb er nooit bij stilgestaan, maar mijn zus wees me eens op het feit dat ik als oudste altijd het meest enthousiaste applaus heb gekregen, net omdat ik altijd de eerste was. Kerel Karel heeft dan wel de ongemakken van de generale repetities, maar zal ook altijd mijn première zijn.

En voor premières is hij in de wieg gelegd. Niet alleen door zijn open gezicht en doorleefde emoties, ook door zijn ongekende talent voor het bedenken van thrillerscenario's. Wandel met Karel voorbij een rij bomen, en hij heeft je gevraagd: "Als het ineens zou beginnen regenen, en de bliksem slaat in, en alles staat in brand, en we kruipen in een van de bomen om ons te redden, er daar zit een slang, die ons zou willen bijten, en we zouden de brandweer niet kunnen bellen, want onze gsm waren we vergeten, wat zouden we dan doen?" Uren spenderen wij onder ons tweetjes, met het verzinnen van allerlei onmogelijke rampen en nog onmogelijkere reddingscenario's. Ondertussen vergezeld van hele legers playmobilfiguren en legoconstructies.

Tot slot heeft kerel Karel een heel groot hart. Een heel groot hart voor iedereen, maar vooral voor zijn twee broers (en dode Barrie, onze 2-jaar-geleden-gestorven hond die nog elke dag deel uitmaakt van de gesprekken aan tafel. Maar dit terzijde). Ik zie hem nog in de binnenspeeltuin staan, net 5 jaar oud, voor hem een jongen van 7 die onze middelste (toen 3) plagerig de doorgang versperde naar een volgend compartiment. "Ik ben niet bang van jou!" riep hij met de borst vooruit, en duwde de jongen zonder verpinken achterover. Neen, ik verheerlijk geen geweld, maar in gedachten deed ik een liefdevol vreugdedansje om zoveel leeuwenmoed en broederliefde.

En ondanks dat broer 2 vaker en vaker het bloed onder zijn nagels vandaan haalt, en ze elkaar soms bevechten op leven en dood, is de eerste echte traan die vloeit nog steeds het startsein voor sussende woordjes, uitgestoken handjes en kleine gebaren om het allemaal beter te maken (het fel bestreden recht over wie de netflixfilm mag kiezen wordt dan grootmoedig afgestaan, en lievelingsdekentjes worden liefdevol doorgegeven). Ook onze jongste boft maar met zijn oudste broer. Met engelengeduld (ik kan er zelf een puntje aan zuigen) laat hij bouwwerk na bouwwerk vernielen, laat hij zich fysiek mishandelen door scherpe nageltjes en tandjes, doet hij de meest exotische dieren na, trekt de gekste bekken, en zet alles op alles om dat kleine hummeltje (van anderhalf en met de afmetingen van een peuter van bijna drie) maar te doen lachen. Hij straalde van geluk toen de eerste klank uit diens keel 'Ka!' bleek te zijn, en verkondigt aan iedereen die het wil horen dat zijn babybroer hem het leukste vindt.

Ik kan nog wel even doorgaan. Mijn kind, schoon kind, geldt zeker ook voor mij! En objectief kan je Karel vele eigenschappen toekennen, die hem voor mij het meest bijzondere kind ter wereld maken: Zonnekop, donderwolk, weetjesverzamelaar, hokjesdenker, scenarioschrijver, broederbeschermer, liefdegever, mamamaker.

Vooral dat laatste. Mamamaker. Kerel Karel heeft van mij een mama gemaakt.

 

Rozijn 

Deze blog verscheen eerder hier

 

 

 

    Bestsellers

    cover ouders komen van mars

    Ouders komen van Mars

    € 21.99
    mok legendaddy

    Koffiemok | legendaddy

    € 16.95
    to do hero gezinsplanner

    To Do Hero: Gezinsplanner

    € 18.99

    Meilleures ventes