Over het acteertalent van mijn kleine lieve dramaqueens
Drama in drie bedrijven
- De ochtendspits: ‘Ik ben nog zo moeeee!’
Vandaag is weer zo’n dagje. Het begint ’s morgens al als ik de twee oudsten wakker maak. ‘Ik ben nog moooeeeeeee!!!’ En daar hangt het lipje al…
Ik probeer de boel te sussen en we verhuizen richting badkamer waar Marthe als eerste naar het toilet gaat.
‘Maar ik wou eerst naar het toilet! Dat is niet eerlijk!’, uit Anna haar ongenoegen. Zucht…
Het aankleden en vervolgens het ontbijt lopen dan weer relatief vlotjes. Euh, behalve misschien Renée die huilt om haar flesje. Soms zijn vier volwassen handen niet voldoende om ’s morgens iedereen te bedienen :-).
- De autorit: ‘Mama, ik mocht toch vooraan zitten. Dat is niet eerlijk’
Na een dagje werken, zonder traantjes of gehuil, ga ik de meisjes ophalen op school en in de crèche. Omdat de drie meisjes niet naast elkaar op hun stoeltjes kunnen zitten op de achterbank, zit een van de oudste twee vooraan, naast mij. Ze wisselen af. Allez, normaal gezien toch …
’Maar mama, ik mocht toch vooraan zitten? Anna heeft al deze morgen vooraan gezeten! Dat is niet eerlijk!’, pruttelt Marthe met een hangend lipje.
‘Anna, jij hebt inderdaad deze morgen vooraan gezeten. Nu is het Marthe haar beurt’, zeg ik.
‘Ik was hier eerst! Marthe mag morgen’, volgt prompt het antwoord van Anna.
‘Anna, verplaats je nu eens alsjeblieft.’
‘Nee! Ik zat hier eerst!’ (Intussen perst Marthe de tranen uit haar ogen.)
Ik gooi het over een andere boeg: ‘Marthje, zie je asjeblieft op de achterbank, dan zit je naast babyzus. Morgen mag je zowel ’s morgens als ’s avonds vooraan zitten.’
Marthe stemt gelukkig in.
Ja, ik geef het toe. Ik heb geen zin meer in discussies. Ik heb er een zware werkdag opzitten. Gelukkig is Renée vrolijk als we haar oppikken in de crèche. Hartverwarmend :-).
- De bedscène: ‘Wij mogen NOOIT televisie kijken.’, met als climax: ‘Jij bent stom.’
Verder die avond wordt er, zonder zeuren, gegeten, getekend en nog wat televisie gekeken. Renée toont met kleine huilbuitjes dat ze moe is en ligt niet veel later al in dromenland. Easy, peasy.
’Marthe, Anna, na Paw patrol gaan we slapen’. Geen reactie. Hebben ze mij gehoord, ja dan nee? Na het einde van het bewuste tekenfilmpje schakel ik de televisie uit. Meteen gevolgd door een ‘live’ theaterstukje.
‘Wij hebben nog maar één filmpje gekeken!’
Of, nog verder van de waarheid: ‘Wij mogen NOOIT televisie kijken!’
En, als klap op de vuurpijl: ‘Jij bent stom!’
De traantjes vloeien rijkelijk (na de oogjes heel hard te hebben toegeperst). Ik maak er korte metten mee: ‘Meisjes, mama zal nog een boekje lezen. Al dat drama is niet nodig. Jullie gaan zeker en vast goede actrices worden later.’
‘Wat is dat mama?’
De sfeer is direct al weer wat luchtiger. En tien minuutjes later liggen ze uitgeteld in bed.
Ik moet het ze wel nageven: als ze hun zin niet krijgen, halen ze werkelijk alles uit de kast om hun willetje alsnog door te drijven. De ene dag kan ik er al beter mee om dan de andere (al dan niet vermoeid zijn, etc. (je weet wel)).Maar ik zou toch graag eens een dagje meemaken waar er geen traantjes vloeien. Nog wat geduld oefenen, zeker? :-)
