Mijn zoon en de liefde
“Waren jullie niet altijd bij elkaar?”
Ik vertelde hem hoe het voelde toen mama en papa elkaar voor het eerst ontmoetten. En hoe het nu nog altijd voelde. Jonah keek geschokt.
"Maar waren jullie dan niet altijd bij elkaar?"
Hij ging er dus blijkbaar van uit dat mama en papa een eenheid vormden. Eentje die al sinds het begin der tijden bestond.
Er was geen Audrey of Gerd, alleen maar mama en papa samen. Ik vertelde hem dat mama en papa elkaar hebben leren kennen en vroeger alleen waren. Dit feit choqueerde hem zo mogelijk nog meer.
"Maar wat deden jullie dan toen jullie alleen waren?" riep hij verbaasd. "En waar was ik dan? En ons huis?" voegde hij er nog vol ontzetting aan toe.
Mijn man en ik keken naar elkaar en glimlachten.
Hoe hij en ik ‘wij’ werden
Ik heb hem dan maar de hele geschiedenis verteld. Van de geboorte van Gerd en mij. Over hoe we elkaar ontmoetten (ik heb de hele situatie over de fuif en foute versiertrucs maar niet vermeld). Over hoe hij en ik 'wij' werden. En hoe die 'wij' later 'ons gezin' is geworden in ons huisje.
"Begrijp je het?" vroeg ik nadien aan Jonah.
Hij keek me aan en zei "Ik vind het toch nog allemaal maar een beetje raar hoor."
Realistischer beeld
Ik denk dat hij nu een realistischer (wereld)beeld van de liefde heeft. Soms een beetje raar, maar ik ben heel erg blij dat we elkaar ergens gevonden hebben. Met ons gezin als de kroon op het werk. Zelfs met het bijbehorende spervuur aan vragen.
