Over je kinderen missen bij co-ouderschap
Alles was nieuw. Een nieuw huis, een nieuwe kamer, een nieuw bed, nieuwe kleren ... Niets voelde nog vertrouwd aan voor ons drie.
Op vrijdag bracht ik hen naar school en voor het eerst moest ik zeggen: "Tot volgende week!" Met tranende ogen liet ik hen achter. Alles wat me aan hen deed denken kon ik niet zien, niet aanraken. De deur van hun kamer ging een weekje dicht. Hun lege bedden zien zorgde voor te groot verdriet.
Het huis, het nieuwe huis, zo leeg, zo stil, zo kil. Voor het eerst in jaren was ik terug alleen. En hoewel ik heel wat mensen rond me heen had die er voor zorgden dat mijn weekenden gevuld waren, toch was ik alleen. Toch kwam ik thuis in een leeg huis waar ik aan niemand mijn belevenissen van de dag kon vertellen, waar er geen kussende kindersnoetjes waren en de wasmand zo goed als leeg bleef. Geen lieve knuffeltjes, geen slaapverhaaltjes, geen weg van kruimels door het huis, geen lawaai, enkel stilte...
Het enige wat ik kon doen was terug op zoek gaan naar mezelf, op zoek gaan naar rust, op zoek gaan naar een nieuwe hobby.
Of eigenlijk gewoon EEN hobby want de jaren daarvoor was er weinig tijd en ruimte geweest voor mezelf. En hoewel ik niet voor deze situatie heb gekozen kan ik na drie jaar wel zeggen dat het me goed heeft gedaan om op mezelf terug te vallen.
Trots ben ik op mezelf als het schilderen van hun kamer beter is gelukt dan dat ik had gedacht, trots ben ik op mezelf als ik de kleine verbouwingen van mijn huisje tot een goed eind breng, glunderen van geluk doe ik wanneer ik merk dat ik voor hen een thuis heb gemaakt helemaal op mijn eentje. En vooral: een immens warm gevoel krijg ik van de band die ik met m’n jongens heb opgebouwd, want ook al ben ik alleen, ik kan nu meer tijd, energie en liefde in hen steken.
De wisseldagen blijven moeilijk en nog steeds is de zin "tot volgende week" een zin die ik liever niet zou hoeven te zeggen, maar het went ... Beetje bij beetje ...
En jij daar, als je nu in de beginfase zit, het komt ‘ok’. Goed is een woord dat ik hier niet kan plaatsen, want goed komt het nooit, maar het is ok. En het is ook ok om hen te missen. Het is ok dat die deuren van hun kamertjes dicht blijven, het is ok dat je hun kleren wast met een traan, het is ok dat je jezelf in slaap huilt door het gemis. Ooit kan je net als ik hun beren in je bed laten liggen. En geef toe … dat is toch al een beregrote stap.
Er blijven momenten komen dat je hen heel hard mist, dat je het gevoel hebt dat je hebt gefaald als mama of papa, maar weet dat je je uiterste best doet en je ondanks alles een krachtige ouder bent. En soms loopt het co- ouderschap niet zoals je had gewild, niet zoals je had gepland. Je verliest elkaar in de liefde en soms verlies je elkaar ook jammer genoeg in de samenwerking, maar je deed je best. En als niemand het je nog vertelde: je bent een prachtouder en ik ben trots op jou!
