Ik ben geen “picture perfect” mama, en dat vind ik dik oké

De ouders dragen op die foto’s dan een outfit in dezelfde kleurtinten als hun baby. Ik snap nooit hoe die moeders de tijd vinden om kledij te zoeken die past bij hun nieuwe lichaam. Je ziet het hele gezin stralend op de foto, zonder ook maar een spoor van slaapgebrek. En ik kan me alleen maar afvragen: Hoe dan?! Blijkbaar worden die newborn shoots soms maanden van tevoren al vastgelegd, om die perfecte momenten vast te leggen. 

Zodra ik zwanger was, begon ik de druk te voelen om elke fase vast te leggen op camera: de zwangerschap, de geboorte, mijn pasgeboren baby … Maar al snel besloot ik om die hooggespannen verwachtingen van de maatschappij over hoe een gezin er wel of niet zou moeten uitzien los te laten. Het voelde alsof er een last van mijn schouders viel. 

Het moederschap is niet "picture perfect". Het is meer dan oké om te gaan voor foto’s en filmpjes die de dagelijkse realiteit van het ouderschap laten zien. 

Dus neen, ik heb geen professional ingehuurd voor een zwangerschapsfotoshoot. In de plaats daarvan nam ik selfies en foto’s voor de spiegel met mijn groeiende buik. Die foto’s waren niet glamoureus, maar als ik er nu naar kijk, word ik wel overspoeld door mooie herinneringen. De eerste keer dat ik zo’n foto nam, was op de dag dat ik voor de eerste keer zwangerschapskledij begon te dragen om mijn buik te ondersteunen. Ik heb een glimlach op mijn gezicht, omdat mijn man me mooi liet voelen – ook al voelde ik me zelf niet mooi. 

Ik koos ervoor om geen geboortefotograaf onder de arm te nemen. Dat moment voelde privé, het was iets wat ik alleen met mijn man wilde delen. Toch maakte hij een paar foto’s toen ik aan het bevallen was. Ze waren niet wat ik “perfect” zou noemen. Ik was in gedachten verzonken, mijn haar zat in de war en mijn gezicht glom van de inspanning. Maar als ik iets zeg over die specifieke foto, zegt hij gewoon: “Je ziet er prachtig uit. Je was bezig me ons kindje te geven.” 

Ik heb ook geen fotoshoot gepland met mijn pasgeboren baby. En als ik daar nu op terugkijk, ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Mijn man en ik waren doodmoe. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst make-up op had gehad of wanneer ik nog eens iets anders had gedragen dan een zwangerschapsbroek. In de plaats daarvan namen we zelf foto’s: van één van ons tweeën die worstelt om wakker te blijven, met de baby in onze armen, achterover leunend in de zetel omdat we doodsbang waren om onze slapende baby wakker te maken. 

We hebben foto’s van onze baby die zich weer los geworsteld heeft uit haar inbakerdoek. Foto’s waarop ze aan het huilen is in haar badje, want hoe durfden we haar te wassen. En misschien het meest speciale voor mij: we hebben haar eerste lachjes en giechels op camera. 

Op al die foto’s zijn de outfitjes van mijn dochtertje niet op elkaar afgestemd of vrij van vlekken of spuug. De meeste kleertjes waren tweedehands. En waarom zou ik haar broekje verschonen als alleen haar shirtje vies was geworden? Zulke strategieën hielpen me om mijn gezond verstand te bewaren in die eerste dagen, vol liefde maar ook vol slaapgebrek. 

Deze beelden – die voor mij echt perfect zijn, maar voor anderen wellicht niet – herinneren mij aan mijn eerste dagen als jonge mama. Ze helpen me te onthouden dat het moederschap niet gemakkelijk is, en dat het echt niet nodig is om perfectie te projecteren op sociale media. Ik hoop dat ik andere mama’s er op deze manier kan aan herinneren dat foto’s imperfect perfect kunnen zijn, en dat dat helemaal oké is. 

Vrij naar Motherly