Wat ik andere mama's zou willen vertellen over die heavy eerste maanden

Jaja.
Dat wist ik wel. Natuurlijk.
Want ik wist alles.

Mijn familie glimlachte en knikte bij mijn onwetendheid, en ik vraag me nu eigenlijk af of ze bang waren in mijn plaats.

De hardheid van het moederschap

Onlangs zat ik op een babyshower bij een vriendin. Ik was omringd door vrouwen die luchtige grapjes maakten over het kersverse moederschap, slaaptekort en zwangerschapsgoestingskes. Ze wisselden tips uit over luierzalf en dekentjes. Maar ergens verscholen onder die gesprekken over koetjes en kalfjes, onder de bewonderende blikken voor die schattige babykleertjes en andere babycadeautjes lag de échtheid, de hardheid van het moederschap.

Ik voelde dat elke mama in de ruimte, achter de wallen onder haar ogen, voelde wat dat inhield; zij hadden het gewicht van het moederschap gevoeld, maar ze verscholen zich achter cadeautjes, knuffels en felicitaties. Ik zat daar in stilte, en het enige wat ik eigenlijk wou doen was te praten en praten en praten over hoe het prille moederschap écht kan zijn. Om mijn zwangere vriendin alle échte geheimen toe te vertrouwen van hoe het voelt om een mama te zijn.

Ik wilde mijn vriendin zo graag voorbereiden op de vloedgolf die op het punt stond over haar omver te walsen.

Ik zat daar ook

Ik zat daar namelijk recent ook, met mijn bolle buik. Ik had de zwangerschapsapps op mijn telefoon, de boeken boordevol info, de Pinterest-wall vol perfecte babykamertjes. De trendy fopspenen lagen klaar, mijn tas stond klaar om naar het ziekenhuis te trekken, de kast lag vol met prachtige jurkjes die mijn baby wellicht nooit zou dragen. We kregen een rondleiding in het ziekenhuis. Ik zocht bevallingsverhalen op het internet. En ik leerde hoe mijn ademhaling kon helpen om die baby uit mijn lijf te krijgen. Ik at ananas, in de hoop dat de bevalling in gang zou schieten.

Ik was klaar.

Het leek jaren te duren voordat ze eindelijk kwam. In de praktijk duurde het 41 weken en een dag. Die extra 8 dagen zorgden ervoor dat ik extra voorbereid was. Ik herinner me nog dat ik in extase in het ziekenhuis lag nadat ik een epidurale had gekregen.
Het was eindelijk zover, en ik was er zó klaar voor.

Maar wacht.
Ik was er niet klaar voor.
Dit is zo lastig.
Ik ben zo moe.
Waarom heeft niemand me hierop voorbereid?

Ik. Weet. Niets.

Wat ik haar zou vertellen

Als ik tegenover die zwangere, gretige en naïeve versie van mezelf zou zitten, dan zou ik haar het volgende vertellen:

De liefde die je zal voelen is niet te vergelijken met alles wat je ooit eerder hebt gevoeld. Het zal vreemd en tegelijk bekend aanvoelen. Je hart zal overlopen van liefde en bijna ontploffen. Het ding is echter, met dit soort van liefde, dat het zwaar kan aanvoelen. Buiten proportie. Misschien zal het voelen alsof je in twee gaat breken omdat het zo heavy is. Je zal het verschil niet meer zien tussen uitputting en je depressief voelen, en de duisternis zal soms een schaduw werpen over wat de mooiste tijd in je leven zou moeten zijn.

Je baby zal huilen. Vaak. Je dagen zullen beginnen én eindigen met dat gehuil. Je lichaam zal daarop reageren op de manier waarop het geprogrammeerd is: met paniek. Je zal de vreemdste dingen googlen. En je zal het gevoel hebben te kort te komen. Je zal altijd te kort komen.

Je baby zal alleen hazenslaapjes doen van tien minuten. Als je in een ongemakkelijke stoel zit. (Haal geen ongemakkelijke stoelen in huis.) In de badkamer. Terwijl het badwater loopt.

Je zal het gevoel hebben dat je gek wordt, dag na dag, alleen. Alleen in die badkamer, tussen het geluid van het stromende water en het gehuil, zal het voelen alsof je zenuwen permanent beschadigd raken.

Had ik al vermeld hoe uitgeput je je zal voelen?

Eten, slapen en douchen zullen geen prioriteit zijn, en op dat moment zal het lijken alsof er geen einde komt aan deze fase van het leven. Terwijl andere pasgeboren baby’s heerlijk liggen te slapen in hun stijlvolle babypakje op Instagram, voelt jouw baby zich miserabel. Er zijn meer dan 2 miljard moeders op de wereld, en toch zal je je helemaal alleen voelen. Als je jezelf vergelijkt met al die andere mama’s, zal je het gevoel hebben te falen. Hoeveel helpende handen je ook krijgt, je zal het gevoel hebben dat je in de steek werd gelaten.

Deze liefde zal je ego verpletteren. Het zal je capaciteit om op jezelf te vertrouwen vernietigen. De angst die deze liefde met zich meebrengt zal je verlammen. Mensen die je niet kent zullen je baby ‘lastig’ noemen. Je familie of vrienden zullen zeggen dat je je baby te veel aandacht geeft. (Ter info, een baby kan niet lastig zijn, en je kan een baby ook niet te veel aandacht geven.) Je zal je schuldig voelen omdat je niet voldoet. Je zal je schuldig voelen omdat je je schuldig voelt. En je zal je schuldig voelen omdat je je schuldig voelt omdat je je schuldig voelt.

Je zal huilen om absurde dingen, bijvoorbeeld omdat je niet meer zwanger bent. En om grootse dingen, zoals hoe je lichaam is veranderd door de zwangerschap. Misschien zal je het gevoel hebben dat je het nooit onder de knie zal krijgen, hoe je die liefde moet dragen.