3153fi.jpg

Over kleine lieve f**rtjes en zo

19/10/2015

Of ik soms denk over mijn lieve kinders in termen van fuckers? Sure. Ik denk het als ze onnozel aan het doen zijn aan tafel, als ze voor de honderdste keer weglopen als ze iets moeten gaan pakken omdat dat zogezegd noodzakelijk is. Ik denk het als ik voor de honderdste keer naar boven moet lopen om nog een zakdoekje/water/een ...

Of ik soms denk over mijn lieve kinders in termen van fuckers, à la Siska Schoeters? Sure. Ik denk het als ze onnozel aan het doen zijn aan tafel, als ze voor de honderdste keer weglopen als ze iets moeten gaan halen omdat dat zogezegd noodzakelijk is. Ik denk het als ik voor de honderdste keer naar boven moet lopen om nog een zakdoekje/water/een tuut/andere prut te geven aan de klagende kleinste. Of als één van de twee een ongeloooooooflijke zaag aan het spannen is.

Ufo-maandverbanden en ontploffende borsten

Of ik daar altijd zo over denk? Maar neen. Siska ook niet hoor, daar ben ik zeker van. Fuckertjes, terroristen, hooligans... Iedereen heeft er zijn koosnaampje voor. 

Of ik denk dat die babyperiode alleen maar rozig is? Maar neen, zotje. Is het een speciale periode? Ja, in alle betekenissen van het woord. Natuurlijk zijn er wel keiveel toffe momenten. Roze, zo je wil. Tussen de soep en de patatten. Want ja, excuseer, die baby waar u naar kijkt, dat is die van mij (zelfgemaakt, DIY, ècht, en ik kan zelfs niet goed haken of naaien), en is eigenlijk toch wel stiekem de mooiste. 

Bij mijn eerste wist ik ook niet goed wat er aan het gebeuren was toen mijn borsten ontploften, mijn ufo-maandverbanden verkeerd in mijn onderbroek staken en mijn dochter urenlang aan het huilen was. O ja, en ook: waarom was er maar 5 kg van die 23 extra kg weg? Was dat dan toch geen opgehoopt vocht, in feite? 

Maar kijk, ik was niet de enige met al die gemengde gevoelens, zo bleek. Zo zei mijn beste vriendin tegen mij: ‘Maar jong toch, die eerste maanden, da’s normaal dat je kapot bent.’ Aha. En kijk, het beterde inderdaad een beetje. Niet dat de vermoeidheid overging, nope. Ze mondde uit in een soort van chronische mamavermoeidheid. Ik heb opstoten van intelligentie waarbij ik mijn verstand nog terugvind. Maar het gebeurt heel vaak dat ik niet meer weet wat ik eigenlijk wou zeggen. Euh, héél vaak.

Euh, wat wou ik nu eigenlijk zeggen? 

Een soort van gezellige storm waarin je terechtkomt

Ah ja. Dat, los daarvan, mama zijn de max is. Het is een soort van gezellige storm waarin je al dan niet gepland terechtkomt, en waar je soms wel eens wil uit stappen. Dat is niet altijd gemakkelijk, die storm verlaten. Want je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden waaraan je niet zomaar kunt ontsnappen. Het is niet dat ze al zelf naar school kunnen fietsen bijvoorbeeld, laat staan dat ze al hun eigen achterwerk kunnen proper maken. Meestal beperkt de 'me-time' zich dus tot de uren dat ze op school zitten (maar dan werk je) of tot de uren dat ze slapen (maar dan ben je, euh, chronisch moe).

 

Ik zeg vaak tegen mijn wederhelft: ‘Kinderen, je doet dat toch eigenlijk niet voor je eigen gemak.’

Zou ik me een leven zonder kinderen kunnen voorstellen? Nee.

Kon ik me voorstellen hoe het was om kinderen te hebben voor we eraan begonnen? Nee.

 

Maar je hebt er toch voor gekozen?

Mensen zeggen vaak: ‘Maar je hebt er toch voor gekozen?’

Maar natuurlijk! Ik weet nog keigoed hoe mijn man en ik als twee crazy pippo’s naar dat plusje zaten te kijken. ‘Waaaaah!!! We zijn zwanger!!!!!’ Het ongeloof, gemengd met een roes van trots en euforie… Ik voel het haast nog altijd als ik erover schrijf. En ik voel nog altijd heel goed mijn tranen van geluk over mijn wangen rollen toen mijn eerstgeborene op mij werd gelegd. Het is te zot voor woorden hoeveel geluk je op één moment kunt voelen.

Maar natuurlijk blijft dat gevoel niet zo fel. Het verandert constant. Er zijn ups en er zijn downs. En de downs zijn meestal gemengd met wat snot, pipi en kaka en wat gestamp op de vloer. Maar hey, ze leveren dan wel weer stof op om over te schrijven.

Mijn man en ik zeggen regelmatig tegen elkaar: ‘Weten wij veel waar we aan begonnen zijn’! 

Zouden we er opnieuw aan beginnen? Maar natuurlijk! Zo zot zijn we ook wel weer. Zelfs de kinderen weten dat al, dat wij zot zijn. En dat mama en papa ook maar mensen zijn. Ik wrijf het hen genoeg onder hun neus. ‘Kindeken, als er klachten zijn, ga dan maar eens naar het klachtenbureau op den hoek.’ Ze kijken dan een beetje verbouwereerd, want ze vragen zich soms oprecht af wat ze nu weer wil zeggen, die rare moeder van hen (die overigens ook echt wel pedagogisch verantwoorde maatregelen hanteert hoor).
 

Krijg ik er veel voor terug?

Krijg ik er veel voor terug? Alle grijze hersencellen, slechtere conditie (want geen tijd om te sporten) en toffe plannen die soms geannuleerd moeten worden (als ze ziek zijn, of als je zelf ziek bent) ten spijt: maar ja. Echt wel.

Gisteren zei ik het nog tegen de wederhelft: ‘Da’s eigenlijk wel straf hé. Een paar uur geleden konden we niet wachten tot ze in hun bed zaten, en nu ben ik hier dwaas naar een keischattig fotootje van die kastaars aan het staren. Wat goed voor hen dat ze zo schattig zijn afgewerkt hé, dat helpt wel veel.

O ja, dàt helpt.
En ook de natte kusjes. En de ‘mama, jij bent mijn béste vjiend!’-uitspraken. En de gestolen momenten als ze bij ons in bed komen kruipen op zondag of tegen je aan komen liggen in de zetel 's avonds. Of vertellen over hoe hun dag is geweest. Of hoe ze je nog altijd, ondanks alles, de liefste mama vinden van allemaal. (Vijf minuten later kunnen ze wel weer het omgekeerde zeggen, maar soit.)

O ja, en de onvoorwaardelijke liefde. Die helpt ook.  
En zo gaat dat, dag in dag uit. Het is de max. Maar het is ook wel een beetje keiheavy.

 

 

Het is overal wel iets

En het is voor elke mama anders. Voor de ene mama is die roze wolk er wel, voor de andere komt ze in golfjes, en voor de ander blijft ze weg. Is ze op vakantie ergens ver weg. En we vullen het allemaal in zoals we dat zelf willen. 

Is het erg dat we eens ons hart willen luchten? Maar nee. Anders zouden Evelien en ik Mama Baas niet hebben opgericht. We kunnen er alleen maar met zo veel mogelijk mama’s en experts over schrijven, zodat aanstaande, kersverse en ervaren moeders altijd wel ergens bij iemand herkenning vinden. 'De waarheid', die bestaat niet. Die ligt altijd ergens een beetje in het midden.

Het heeft mij in elk geval al veel geholpen om te relativeren, ook toen ik de woorden van Siska las. Want het is overal wel iets. Met die fuckers. Euh, schatjes. ;-)

 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes