Over slapeloze nachten, kapotte haardrogers en pijnlijke papatenen
De nacht als zwart gat
Elke nacht dient zich aan als een zwart gat. Je wordt al gauw één met het grijs van de avond. Tot je zelf naar boven moet, hou je angstvallig de babyfoon in de gaten. Als je kindje nog op je kamer slaapt, sluip je naar boven. Je doet sokken aan, want blote voeten pletsen. Het huis en de buurt werken tegen. De trap kraakt, de deur piept, de hond van de buren blaft (waardoor je een halve nacht fantaseert over hoe je het beest de volgende dag een paar valiumworstjes zal prepareren), je man loopt tegen de rand van het bed ('kalf!' denk je, het is niet omdat je een teentje breekt dat je onze tikkende tijdbom mag wekken)… Ja, alles gaat mis. Na een half uur 'voorzichtigheid' slaag je er toch in om een enigszins comfortabele houding aan te nemen. Niet te comfortabel natuurlijk, want je wil het lot niet tarten. Intussen ligt je man te friemelen. Zijn teentje doet pijn. Je wil hoesten, maar dat mag niet.
Tuutjes & het lot
Het kind heeft snot in haar neusje. Haar gesnuif maakt je zenuwachtig, maar na een kwartier voel je de rust weerkeren in het huis. Nog een half uur later lig je met drie uitgeteld te snurken. En dan gebeurt het. De bom ontploft recht in je halfslapende gezicht. Je baby is haar tuutje kwijt of, erger nog, er scheelt iets. Ze kan uiteraard niet rustig vertellen wat. Dus krijst ze maar de boel bijeen. Je ligt vlakbij waardoor haar gehuil zo intens klinkt dat je je meteen weer klaarwakker bent. Je aait zacht over haar hoofdje, maar ze is boos. Ze gooit haar tuut weg en huilt nu nog harder. Manlief knort en volgt met kleine oogjes hoe je de situatie probeert te ontmantelen. Een hand op haar wang helpt haar om te kalmeren. Dit scenario herhaalt zich enkele keren per uur. Na middernacht durf je niet meer op de klok te kijken. Om halfvier valt je oog per ongeluk op de digitale wekker. Help, het is al laat. Of beter, het is al vroeg! Je haalt je meisje uit bed en je voelt meteen nattigheid. Met het licht aan zie je de vochtige cirkel op haar bedje.
Over naar haardrogers en pipimatrassen midden in de nacht...
Daar sta je dan. Je hebt koud. Je kind denkt dat ze mag gaan spelen en begint alvast woest de gordijnen open te trekken. Je geeft de baby aan je man die nog nahinkt. Met de haardroger probeer je het bed te drogen. Na 5 minuten hoor je een doffe plof. Daar sta je dan. Je favoriete föhntoestel stuk en je werk nog maar half af. Je ziet vanuit je rechterooghoek je man worstelen met je dochter. Hij kijkt terug naar jou. Je staat daar als een idioot met een haardroger naar een matras te mikken. Jullie schieten beiden in de lach. Wat zijn wij een stel sukkels! Die ochtend begint ze om kwart na zes vrolijk te kirren. Je kan je haar niet wassen, want dan valt het niet mooi in de plooi. Gelukkig is er koffie. De collega's vragen hoe het gaat. 'Ja goed hoor'. Je kruipt door je dag. Ja mama's, laat ons eerlijk zijn. Een korte nacht resulteert meestal in een ontzeeeettend lange dag.
