Papa is de beste: mama over haar partners oersterke vaderinstinct
De windpokken? Nu nog?
Hier zit ik dan in de sofa, even tot rust komen. Vandaag was een drukke dag, ondanks een rustige start. Mijn partner kreeg telefoon dat hij niet uit werken hoefde. Yes, denken we. Ons mannetje kan (ook) vandaag nog eens uitslapen. Ik maak mij klaar en vertrek naar het werk.
Na een uurtje op het werk, stuur ik een bericht. ‘Hoe is het met ons mannetje?’ Berichtje terug: ‘Eindelijk wakker!’
Een goede 5 minuten later nog een berichtje. ‘Hou je maar klaar, ik denk windpokken!’
Nu nog windpokken, dacht ik? Het is al 3 weken geleden dat het nog in de crèche zat?! We zijn toch al uit de besmettingsperiode? Het zal wel een pukkeltje zijn (hoop ik toch!).
Geregel en gedoe
’s Middags bel ik en vraag ik hoe het is met ons mannetje. ‘Ooh heel goed, hij eet goed, sliep onmiddellijk, geen klachten!’ ‘Oef’ denk ik. En de opvang? Vinden we wel! Ik bel wel rond, er kan toch wel altijd iemand die staat te springen om voor ons mannetje te zorgen als wij het jammer genoeg niet kunnen (oh ja, morgen geven ze boven het vriespunt uit…) Omi en bompi? Neen, sorry.… Oma? Ja maar vanaf 10u30? De peter? Moet werken.. oei… zieke kindjesoppasdienst? Neen, te veel zieke kindjes, sorry!
En mama? Als er één dag echt niet uitkomt, is het morgen. Eigenlijk nooit die bepaalde dag, want er is gewoon geen vervanging. Tja, die zal er dan toch moeten komen voor 3 uur. Het geregel voor 3 uur vervanging is er gewoon over. Wat als ik ziek zou zijn? Tja, dan zou ik wel gaan werken, denk ik dan... maar mijn ventje alleen thuislaten gaat gewoon niet!
Papa heeft gelijk
Uitgeput van dat - stomme - geregel (iets wat dan nog niet eens mijn taak is) kom ik thuis om echt bijna niets te zien aan ons mannetje. Ik dacht dat windpokken supersnel uitbraken, zeg ik tegen mijn man. Niet dus. Ik twijfel. Maar papa is overtuigd! Ik niet. Punt, maar toch even naar de dokter voor de zekerheid.
Maar eerst schoentjes! Ons mannetje is 15 maanden vandaag en stapt sinds een goede week. Profiteren dat papa thuis is doen we dus dubbel en we gaan op schoenenjacht! Het is een feit, onze lieve baby wordt een stoere peuter… met windpokken als cadeau? Ik geloof het nog altijd niet. Maar toch even voor de zekerheid naar de dokter.
En ja, papa heeft gelijk. Hallo windpokken! Ze rijzen nu inderdaad meer en meer op als kleine rode stipjes, maar het valt (tot nu toe) toch goed mee. We zullen morgen en de volgende dagen moeten afwachten. Hopelijk heeft ons mannetje er niet te veel last van.
Papa = de beste
En nu zijn we terug aan het begin: ik zit na een lange drukke avond in de sofa met mijn boek dat ik al een hele tijd wil lezen. Papa zegt niet veel en houdt de laptop voor hem. En zegt nog steeds niet veel. Na een uur houdt hij het voor bekeken.
Hij zegt plots van alles over de windpokken, wat we wel en wat we niet mogen doen. Waar we mee moeten opletten en wat we in de gaten moeten houden.
‘Dat zei de dokter toch allemaal niet? Hoe weet je dat?’ Zeg ik dan. ‘Oh nee, las het net op internet.’ En dan ben je nieuwsgierig en ga je toch even in de geschiedenis neuzen omdat je het ergens wel heel lief vindt. Dan zie je dat papa een uur lang alles heeft opgezocht over de windpokken... Dan vind je dat niet meer lief, maar echte papaliefde! Je bent dan echt blij dat je een partner hebt die evenveel begaan is met jullie mannetje als jezelf. En besef je dat dit echt niet de eerste keer is dat hij dit doet.
Hij leerde mij bij over sprongetjes, over krampjes, over onderbroken nachten, enzovoort. Ze zeggen dat mama’s een oerinstinct hebben als het op hun kindjes aankomt, maar geloof me vrij, papa’s hebben dat even hard!
Oh ja, papa is echt wel de beste papa!
