Papa verwerkt bevalling van zijn vrouw in hilarische blog
Uit de weg, vrouwmens!
De blog begint als volgt:
'Ik heb altijd gedacht dat ik best cool blijf als ik onder druk sta, maar toen ik werd gebeld nadat het water van mijn vrouw was gebroken, veranderde er iets. De opwinding om bijna vader te worden verdween omdat er binnenkort – holy fuck – een klein mens uit mijn vrouw zou komen…'
'Ik weet wel dat ik als man natuurlijk de pijn niet voel, maar ik zal je één ding zeggen: eens de weeën er waren had ik een vrij goed idee wat er aan de hand was. Ik weet nog dat ik naar mijn snelheid keek en besefte dat ik 160 km/uur op de snelweg reed! Het was compleet geflipt. Dit was echt aan het gebeuren. Holy shit… Hoe luider ze riep, hoe hoger mijn hartslag ging en hoe sneller we gingen.'
'Ik parkeerde zo snel als ik kon, belde zo hard als ik kon op de freakin' bel, gooide haar in een rolstoel en sprintte naar de kraamafdeling alsof het de fucking Olympische Spelen waren. Daar aangekomen kwam er een vrouw rustig naar ons toegewandeld om de deur te openen. Ik had er net een prestatie opzitten die kon concurreren met Usain Bolt op de 200 meter, terwijl ik ook nog eens een rolstoel aan het voortduwen was (!) en deze oudere vrouw deed op haar dooie gemak de deur open alsof het om een bijeenkomst van de boekenclub ging en ik 20 minuten te vroeg was. Alsof ze al een beetje boos was op mij omdat ze de thee wat vroeger dan voorzien moest zetten. F** uit de weg, vrouwmens, mijn vrouw krijgt een baby!'
De domste persoon in de kamer
'Heb je je ooit de domste persoon in de kamer gevoeld? Ik had dat toch, omdat alle verpleegsters zo relaxed leken. Niemand leek ook maar iets te geven over de hele ‘het-hoofd van-de-baby-is-groter-dan-de-vagina’-toestand. Zal wel iets te maken hebben met hun opleiding zeker?'
Natuurlijk waren we niet zo dicht bij D-day als ik dacht, dus installeerden we ons in één van de bevallingskamers. Ik wist dat we nog niet zo dicht bij de bevalling waren toen ik vanuit de gang het gepuf van een vrouw in volle pijn hoorde. F**, dat zou nog een mooie nacht worden!'
'Een paar weken eerder was ik naar van die prenatale lessen gegaan, dus ik dacht dat ik wel wist wat er ging gebeuren. Nope… No fucking idea. Er komen mensen binnen, er gaan mensen naar buiten, ze zeggen iets over ‘opening’ en heel soms trekt iemand een latex handschoen aan om even onder het ziekenhuishemd te voelen.'
'Je weet echt niet wat liefde is tot je je naakte partner met warm water afspoelt in het bijzijn van complete vreemden. Het was bijna een scène die je ziet op Discovery Channel. Alles was ineens mogelijk. Elke vorm van waardigheid was op dit punt al lang verdwenen.’
Niets geleerd van de prenatale lessen
En dan begint het echte werk voor Kearns.
‘Als je vrouw je arm breekt en met een bezeten stem een ruggenprik eist terwijl het te laat is om er nog een te krijgen, dan… ben je de lul. Ik ga het gewoon zeggen zoals het is: die lessen hebben me helemaal niets geleerd. Waarom keken we naar zo’n stomme jaren 80-video waarbij een vrouw er een kind uitwerpt als een grote boodschap in de ochtend. We hadden beter naar de film The Exorcism of Emily Rose gekeken; ik had op zijn minst geweten waaraan ik me kon verwachten. Ik zou dan op zijn minst een vatje wijwater hebben kunnen meenemen voor het geval dat.'
'Knox werd uiteindelijk geboren en het was mooi. Als je mannen zou kennen die doen alsof ze niet nerveus zijn, zeg hen dat ze het maar beter wel zouden zijn. Of stuur ze naar mij, ik ben een pro!’
‘De geboorte van een kind is eigenlijk echt ongelooflijk. Ik snap echt niet hoe ze dat overleven. (Dit is zwaar gedramatiseerd, ik zweer dat ik geen psychopaat ben of zo).'
Nee, psychopaat zouden we het niet noemen... Maar euh, ik denk dat het maar goed is dat mevrouw Kearns de kinderen op de wereld zet ten huize Kearns, en niet mijnheer... Haha! O ja, voor zij die binnenkort moeten bevallen en een beetje getraumatiseerd zijn door vergelijking met de exorcismefilm: het is écht niet zo erg... Echt waar niet!
