Deze mama bereidt zich na bijna vier jaar kinderwens en twee niet volbrachte zwangerschappen voor op een nieuwe pick-up van eicelletjes in haar derde IVF/ICSI-traject. Duimen jullie met ons mee?
Geen dikke buik, althans niet door een zwangerschap. Geen klein Tommeke op komst, dat ik - als dat tenminste kan - nog liever zou zien dan groot Tommeke (de papa).
Wel opletten voor kusjes van de kindjes en voor wat ik eet. Zou ik een picon drinken? Toch beter niet. Koffietje? Als het geen déca is, toch maar een kleintje.
We moeten hoopvol zijn, maar ik ben soms - niet altijd - zo verdrietig, boos en op. Wij hebben dit niet verdiend.
Amadeetje,
Vandaag zouden we ongeveer 5,5 maanden zwanger zijn.
Wat doet het me pijn dat je niet meer bij ons bent, en dat we jouw geslacht, karakter en uiterlijk nooit zullen kennen. Ook al weet ik dat ons afscheid niet later mocht komen, omdat je ongetwijfeld te mooi zou zijn om nog afstand van te nemen, had ik je liever nooit moeten afgeven.
Op 10 weken ontmoetten we Dr. Van Keirsbilck. Hij schrok van ons lang fertiliteitstraject (bijna vier jaar) en wou ons geruststellen en daarom een echo laten zien. Door boontje, die we twee jaar eerder hadden verloren door een ‘missed abortion’, was dit voor ons een heel spannend moment. We hoopten dat alles goed ging met jou.
En dat was zo! Wat was je mooi en volmaakt. Je was zo beweeglijk op de prachtige echo. Jouw beentjes bewogen in het rond in mama’s buik. De dokter zei “Alles ziet er in orde uit. Op jullie huwelijksreis in Canada zullen jullie het geslacht te weten komen.”
Twee dagen later brak de hemel echter open, toen ik ontdekte dat ik CMV had, zonder daar de gevolgen al van te kennen.
Toen begonnen er twee lange, stressvolle weken. Vele gesprekken met Dr. Van Keirsbilck (AZ Sint-Jan) en Dr. De Catte (UZ Leuven) later slingerden onze gedachten van “Natuurlijk gaan we het kindje houden en de punctie afwachten. We hebben zo’n goed gevoel over deze zwangerschap” naar “Wat als de punctie positief is? Wat dan?”
Je had ongeveer 20% kans dat CMV tot bij jou zou komen. In dat geval was er 28% kans op een handicap (gehoorverlies, motorische en/of mentale problemen), omdat ik de CMV wellicht had opgelopen rond de conceptie. Kortom: veel onzekerheid. Hoe zouden we - na een niet evident fertiliteitstraject - ook nog deze angst kunnen dragen tijdens de zwangerschap?
Papa en ik hebben met veel mensen gesproken want de ‘keuze’ die wij met twee moesten maken, was onmogelijk.
Uiteindelijk besloten we dat we erger leed wilden vermijden, voor ons en voor jou. We wilden als koppel de kans op een erger trauma vermijden, en wilden het risico niet lopen dat jij met een beperking geboren zou worden en misschien niet gelukkig zou zijn.
Een ‘keuze’ die ik op vandaag en wellicht voor altijd in twijfel trek, maar die onomkeerbaar is. Ik weet dat we de keuze gemaakt hebben met de informatie en statistieken die we op dat moment hadden.
Wat was erger geweest? Een latere zwangerschapsbeëindiging met de wetenschap dat we een 'reden' hadden om jouw zwangerschap te beëindigen, met aan de andere kant van de medaille een kerngezonde, levende Amadée. Papa en ik weten niet of we het eerste scenario te boven zouden komen, en überhaupt onze kinderwens nog zouden kunnen en willen verwezenlijken.
Het spijt me. Ik weet niet welke keuze we vandaag zouden maken, mochten we opnieuw voor deze onmogelijke beslissing staan.
Tegelijkertijd ben ik enorm dankbaar. Jij hebt ons bewezen dat we zwanger kunnen worden, en dat mijn buik een warme plek is om te verblijven. Je gaf ons hoop, en hoop doet echt leven.
Op onze burgerlijke trouw was je bij ons, en dat was eigenlijk alles waar ik van droomde. Dat we op onze trouw concreter zouden kunnen beginnen dromen over onze toekomst als gezin.
Waak je erover mee daarboven, samen met boontje, dat het geluk ons echt mag toelachen? Wij zullen jullie nooit vergeten.
Wat een verdriet, wat een onrecht, wat een angst, hoe eenzaam ondanks de nabijheid van mensen, maar wat een liefde. <3 Voor jullie, papa en onze dichte familie en vrienden.
Helaas is de happy end die ik graag had neergepend nog niet gegarandeerd.
Zoals Suzan & Freek zingen: “Zeg me dat het goedkomt. Geef me stukjes toekomst.”
