In quarantaine met een peuter

Wat een week in quarantaine met Céleste me leerde?

• Show cooking is zo niet haar ding, Céleste is eerder van het principe "breng mij mijn eten en liefst zo snel mogelijk!"
• Alles wat géén speelgoed is, boeit haar net het meest (een plastieken fles, houten lepel, kam, kranten, etc.)
• Dutjes zijn er eigenlijk voor de mama's om even te bekomen en gewoon mooi meegenomen voor de baby's.

Ik kan er nu wel mee lachen, maar eerlijk gezegd vind ik zo'n hele week samen thuis doodvermoeiend. Ik heb maar al te vaak het gevoel op beide fronten te falen: het lukt me niet altijd om Céleste content te houden én ploeter me ondertussen een weg door het huishouden. Althans zo voelt het voor mij aan, ik denk dat een buitenstaander het niet zo zou percipiëren.

Ik vraag me geregeld af waar mijn uitgeput gevoel vandaan komt. Ik slaap relatief goed en er is nog maar weinig reden tot bezorgdheid. Zou mijn gebrekkige verwerking van wat achter ons ligt ermee te maken hebben? Het lukt onvoldoende om bij dit alles bewust stil te staan, aangezien Céleste 24/7 onze aandacht en zorg vraagt. Omwille van de coronamaatregelen zijn onze contacten sterk beperkt en doet de gelegenheid om te ventileren zich minder voor. Er zijn verder weinig momenten om even fysiek afstand te nemen van het 'mama-zijn' en écht tot mezelf te komen.

Hierdoor krijg ik het gevoel dat ik onze strijd nog steeds aan het strijden ben. Alsof ik nog altijd midden in de vuurlinie vecht voor haar groei en welbevinden. Mijn geest is continu waakzaam om elke schreeuw om hulp op te vangen. Mijn lijf sprokkelt voortdurend energie om mij gereed te maken voor een eventuele reddingsactie. Hierbij fungeert mijn schuldgevoel als mijn grootste bondgenoot en vijand tegelijk.

Bondgenoot, want door mijn schuldgevoel moet en zal ik de veel te korte zwangerschap, traumatische geboorte en 66 nachten alleen in het ziekenhuis goedmaken. Ik wil dat Céleste zich elke seconde van de dag goed en geliefd voelt. Best een verpletterende verantwoordelijkheid die ik mezelf toebedeel, een onmogelijke opgave zelfs. Ik weet dat minder fijne gevoelens er ook bij horen en er mogen zijn, maar kan ze bij haar (en mezelf) nog niet toelaten.

Vijand, want mijn schuldgevoel neemt zoveel plaats in dat ik vergeet naar mezelf te luisteren. Ik hoor en lees overal dat zelfzorg zo belangrijk is. Maar de praktijk blijkt moeilijker dan de theorie. Hoe vind ik het evenwicht tussen de zorg voor mijn kind en de zorg voor mezelf?

‘It takes a village to raise a child' zeggen ze, wel ik mis mijn village zó hard. Ik ben super dankbaar voor de woensdag bij oma en de opvang in de crèche, maar mis de spontane bezoekjes en losse babbels daarnaast.

Gelukkig leerde Céleste me afgelopen week ook het volgende...

•  de wereld is je speelterrein (ze klautert namelijk overal op/onder/in/over)
•  geluk haal je even goed uit de kleinste dingen (een ballon, een cracotte, een versgewassen knuffelkonijn!)
•  verwonderd te zijn voor alles wat je tegenkomt (door de winkel rijden in het karretje = magisch!)

Deze blog verscheen eerder op Babystepsbyceleste.