#realvanlife: 4 maanden op surftrip met twee kleuters en een hond
In 2019 ontpopte er zich een (naar mijn gevoel) geweldig plan in mijn hoofd. "Zeg schat, zijn we niet gewoon weg? Hè? We pakken ons ouderschapsverlof op en vertrekken met het busje. En hup, we zijn weg." Mijn man, mijn forever rots in de branding, bekeek mij alsof ik hem vroeg om mijn haar te vlechten. "Met de kinderen?" "Nee, die laten we achter." (Zucht). "En de hond?". "Die binden we vast aan een boom." (Zucht) Met andere woorden, hij vond het plan iets minder geweldig en zijn antwoord was dus een duidelijke "Nee, schat, daar hebben we geen geld voor."
En dus zo geschiedde; een paar maanden later zitten we op een druilerige zaterdagochtend in juli met z'n allen klaar in ons busje (hey, de aanhouder wint), surfplanken op het dak, kasten vol eten, wijn en bier (we love aperitiefkes!) om ons voor vier maanden te verschansen naar zuidelijk Europa met als rode draad: surfen en slow living.
Allebei dromend van een ontspannende trip met veel surfen en relaxte strandwandelingen, reden we de snelweg op … HAHAHAHAHAHAHA (hele, luide, angstaanjagende, bijna demonische lach). Naïeve kinders dat we waren. Ontspannend roadtrippen met twee monstertjes op de achterbank is sooo overrated.
Nog geen vijf minuten op die snelweg en het eerste, gevreesde zinnetje kwam al uit dat deugnietenmondje van mijn oudste zoon: “Mamaaaaaa, wanneeeeer zijn we aan de zeee?”. “Nog niet jongen, nog niet” Twee minuten later volgde mijn tweede all time favorite – zinnetje “Mamaaaaaaaa, ik heb hongerrrrr!” Toen besloot ik dat het tijd was voor een pintje (ik rijd niet met het busje).
MAAK JE DUS GEEN ILLUSIES!
Zo'n roadtrip met twee kleuters (toen was er nog geen derde) is niet romantisch. Niet gemakkelijk. Geen tijd om te bloggen. Geen tijd om te Instagrammen. Integendeel. We hebben nog nooit zoveel ruzie gemaakt als toen. Haha. En ’t is niet dat je eventjes naar boven kan wegvluchten, die is er namelijk niet in zo een busje. Het is een echte relatietest, maar wel eentje die we zo opnieuw zouden doen.
Dagplanning
Vergeet het dus ook maar dat je snel ergens geraakt. Met twee kleuters en een hond moet je sowieso om de twee uur stoppen om ze alle drie uit te laten; de hond voor zijn behoefte, de kinderen voor hun energie. Na dag één had ik een lesje ‘HIIT voor kleuters’ in elkaar gestoken. Elke stop ( meestal op de stinkende parking van een benzinetankstation) zag je ons dus als zotten springen en lopen. Mama, papa, twee kleuters en een hond die niet goed weet wat er gebeurt. Die Poolse en Roemeense vrachtwagenchauffeurs moeten zich toch ook hebben afgevraagd wat die rare Belgen daar aan het doen waren. Gelukkig voor ons imago hadden we ook een step en een skateboard mee (denk: compact, die zijn heel gemakkelijk op te plooien en weg te steken) en één doos met wat autootjes. Onze dagplanning als we reden was als volgt:
- ’s morgens ontbijten waar we hadden overnacht
- Twee uur rijden
- Stop en tijd voor koffie en HIIT voor kleuters deel 1
- Twee uur rijden
- Een iets gezelligere stop vinden om eten te maken en iets langer te blijven + HIIT voor kleuters deel 2
- Twee uur of iets langer (de kindjes deden hun middagdutje) rijden
- Stop en even ruzie maken over waar we die nacht gaan slapen. Maar uiteindelijk vonden we ook op dit vlak ons evenwicht. We maakten namelijk (jaja, bijna elke avond. Ik zie je denken ‘amai zo veel’, maar wacht maar, hahaha (een bitchy, I-told-you-so lach)) ruzie tot ik zei “ Ouh zeg! Ik zoek wel iets dan! Hoe werkt die stomme app hier.” Ik ‘vond’ dan iets. We rede, daarnaartoe. Ontdekten dat ik iets gevonden had dat eigenlijk niet bestond. Mijn man nam het roer terug over en leidde ons uiteindelijk naar de meest geschikte* slaapplek.
- Rijden tot de slaapplek
- De kindjes en de hond uitlaten op het strand (en hier begint het daaromzoudenweditzoopnieuwdoen-gedeelte), kijken naar de zonsondergang, aperitieven op het strand, genieten van alles en verder niks.
- Teruggekomen in het busje, nuttigden wij nog wat aperitief terwijl de kindjes een film op de tablet** kijken.
- De kindjes wat te eten geven en wij besloten om dan toch nog een beetje verder te aperitieven (voor de verandering hé).
“Aaaaaah, het leven.”
*geschikt: heel veel free camping spots zijn absoluut niet kindvriendelijk. Ze liggen aan een hele drukke baan, in een louche buurt of zijn vuil. Denk dus zeker niet dat je altijd prachtige, romantische uitzichten hebt van de zee, wat kliffen en het strand. Wij zijn evenveel blijven kamperen op een parking achter het plaatselijke schooltje als op een mooie, idyllische spot.
**tablet: DE aankoop voor zo een roadtrip.
Mijn man en ik zijn allebei ervaren rotten in het kamperen. Voor ons is de definitie van luxe: leven volgens het ritme van de zon en met zo weinig mogelijk. Denk hier dus goed over na voor je vertrekt als je dit niet gewoon bent. Het is leven met wat er op dat moment voorhanden is. Het is (terug) leren leven in harmonie met de natuur. Alles loslaten en zien wat er komt. En dit laatste is enorm moeilijk. Zo blijkt.
Kamperen
MAAK TOCH EEN BEETJE EEN PLAN. Ons plan was om er geen te maken. Dit was achteraf toch niet zo verstandig. We wisten wel dat we allebei de kusten wilden doen omdat we graag surfen en de steden wilden vermijden. We hadden ook een app gedownload om free camping spots te kunnen opzoeken en wat wegenkaarten gekocht en op voorhand besloten om geen betaalde snelwegen te doen. Maar omdat we dus vertrokken zijn zonder op voorhand wat overnachtingsplekken op te zoeken, gaf dit elke avond toch wel een extra klein stresske.
Uiteindelijk hebben we een combinatie gedaan van free camping spots en campings. Op de free spots stonden we vooral als we wilden surfen. Belangrijk te vermelden: hier geldt een ongeschreven wet: RESPECT voor de natuur en de lokale bevolking. Als je op zo’n free spot staat is het niet de bedoeling dat je je hele hebben en houden uitstalt, waarmee ik bedoel campingtafel, campingstoelen, een BBQ’ke doet, luide muziek opzet,… Dit zijn spots bedoeld om te surfen of te genieten van de natuur en na 24u terug te vertrekken. Je zal nu wel denken; ‘amai, hoe hebben die hun kleuters in (relatieve) stilte beziggehouden’. Wel, dat gaat (niet altijd, maar wandelen is altijd een goede optie). Zeker omdat we het geluk hebben dat ze allebei ongelooflijk zot zijn van de zee en ’s avonds dus gemakkelijk in slaap vielen.
Denk zeker niet dat je altijd prachtige free camping spots gaat vinden. We hebben ook veel op lege parkings geslapen en ‘minder gezellige’ buurten.
Als we het continu verhuizen wat beu waren en we wat meer wilden ontspannen (ontspanning is relatief natuurlijk) kozen we voor een camping: enkele nachtjes blijven en wat chillen, uitgebreid douchen (uitgebreid douchen in een busje gaat niet), ons laten verwennen op restaurant (niet ontspannen, want met kleuters op restaurant?... Ja, ik zie je begrijpend knikken), en dan terug on the road.
Voorraad in de kasten
VUL DIE KASTEN. Onthoud: ik ben op weg met kinderen. Die hebben ALTIJD honger. Je bent nog geen seconde vertrokken, onmiddellijk beginnen die buikjes te rommelen (ook al hebben ze net nog gegeten) en dat uitgebreid lunchpakket is verorberd in een mum van tijd. Onthoud ook: mijn koelkast is klein. Heel klein.
Ik had onze kasten (dit klinkt alsof het er veel zijn, maar dat is dus niet. Denk: compact is life) volgepropt met in mijn achterhoofd: ik wil niet ergens stilvallen (wij hebben een oud busje) en dan ontdekken dat ik geen eten heb voor die enorm hongerige magen. Ik had me dus voorbereid op het ergste (deze uitspraak is met een korrel zout te nemen, maar you get the point)
Wat had ik onder andere mee:
- potten en potten kikkererwten en linzen. Gebakken kikkererwten zijn de ideale snack voor onderweg!
- blikken tomatensaus
- blikken couscousgroenten
- zakjes soep
- blikken ravioli
- hardgekookte eitjes
- couscous, pasta en aardappelen
- gedroogd fruit
- fruitzakjes voor de kinderen
- bananen, appels en appelsienen
- allerhande koekjes (zonder chocolade, want dat smelt)
- chips
- drankjes voor de kindjes
- wijn en bier voor ons
- veel water
Ik kan je verzekeren: de hele rit deel je eten uit aan die hongerige magen die eten alsof hun leven ervan afhangt. Terwijl je rijdt. Vanaf de moment dat het busje stilstaat is de honger ineens over. Kleuterlogica ofzo.
Kledij
Zo ook voor de kleding. Hier heb ik toch enkele nachtjes over wakker gelegen. Aangezien we van juli tot en met november gingen reizen, moest er kleding mee voor twee seizoenen. En dan ook nog eens in verschillende landen. Zo verschilt het weer in Portugal sterk van dat van in Bretagne.
Uiteindelijk heb ik besloten het heel eenvoudig gehouden.
Voor de kindjes:
- 2 winterpyjama's (geen zomerpyjama's omdat ik ervan uitging dat het toch te warm ging zijn en ze gewoon in een onderbroekje kunnen slapen)
- veel t-shirts (dit had ik het meeste mee)
- enkele t-shirts met lange mouwen
- 2 warme truien (één heel warme)
- 2 lichte truien
- 4 shorts
- 2 lange broeken
- een resem onderbroekjes
- zwemshort
- wetsuit en zwemvest voor als je wil surfen met de kindjes!
- geen dikke jas, maar wel een regenjas waar die hele dikke trui dan ondergaat.
Ik had voor alle zekerheid een flesje ecologische waszeep mee (hahaha, what was I thinking, dat ik daar eventjes elke dag een wasje ging doen?) maar wij rekenden eigenlijk gewoon op de publieke wasmachines die bijna op elke parking van grote supermarkten staan (niet zozeer in België, maar wel vanaf dat je in Frankrijk bent).
MIL – JOENEN (korrel zout hier) hebben we daaraan uitgegeven. Aan die wasmachines. De grootste kost? Jep indeed, de was. En dat flesje wasmiddel? Handig voor als één van de kindjes een ongelukje had gehad, maar al je was met de hand wassen de hele trip: vergeet het.
Ik had ook twee onderlakens mee (eentje voor ons en eentje voor de kindjes) omdat de hele tijd slapen op die harde stof van de zetels niet zo aangenaam is.
Voor mezelf had ik nog minder mee. Te weinig zo blijkt, mijn man had zelfs meer mee. Ik dacht iets te efficiënt na. Gelukkig heb ik onderweg nog wat solden kunnen meepikken in de toffe surfwinkels aan de kust.
Als je op reis bent met een busje moet je ook goed weten dat je niet overal welkom bent. Dit is iets wat ik niet wist en waar ik toch serieus van geschrokken ben. In sommige steden is het zelfs overduidelijk dat je met je busje absoluut NIET welkom bent. Ook parking zoeken voor een busje is of heel moeilijk en altijd betalend.
WIS HET WOORDJE ‘ORDE’ UIT JE WOORDENBOEK. Echt, wis het! Completely.
In een busje heerst er een hele andere soort ‘orde’ namelijk ‘wanorde’. Je kan hoogstens je busje is deftig opruimen, maar geloof me; dat ligt onmiddellijk terug allemaal overhoop.
Ook vliegen en muggen vinden busjes een hele leuke woonst hebben wij gaandeweg ontdekt. Vooral in Portugal en Spanje hebben talloze vliegen en muggen een nieuw onderkomen bij ons gevonden tot ze tegen de keukenhanddoek van mijn man vlogen. Alles hebben we er aan gedaan om deze beestjes buiten te houden, maar niets hielp.
Een ander ritme
Die twee kleine koters kunnen er niet aandoen dat hun mutti en dada beslist hebben de bohémiens uit te hangen en vier maanden alles los te laten. Verwacht dus zeker niet dat zij zich zomaar gaan aanpassen aan die nieuwe slaapplek en onmiddellijk elke avond braaf gaan slapen, het nachtje doordoen en ’s morgens lang blijven liggen. Want niets is minder waar. Het duurt enkele weken vooraleer ze volledig zijn aangepast. Voor ons was het niet de eerste keer weg met het busje en ze waren het wel al gewend, maar toch heeft het nog een tijd geduurd tot ze het nieuwe ritme te pakken hadden. Om eerlijk te zijn begon het wat te gaan, vanaf de moment ik het had losgelaten dat ze ‘altijd op tijd hun bedje in moesten’. Dat gaat niet. Zeker niet in die zuiderse landen. De zon blijft superlang schijnen, de grote hitte verdwijnt pas tegen 20u ’s avonds, er is het geluid van spelende kindjes, etc. Uiteindelijk zijn we dus overgeschakeld naar een ritme waarbij zij aangaven wanneer ze moe waren. Na een actieve dag was dit 21u, na een minder actieve dag eerder 23u of later.
DE HOOF’DROL’ (hebt g’em?) IS WEGGELEGD VOOR DE POTTIE. Jawel, uw wc. Die moet namelijk op zeer regelmatige tijdstippen worden geledigd. Als je dit niet doet, nou, een tekeningetje hoef ik er niet bij te maken. Die pottie leeg je op parkings waar er een speciale installatie staat waar je je ‘afval’ kan weggieten en schoonmaken. Je reist dus werkelijk in functie van (jawel hoor, ik ga het zeggen) de verzameling kak dat het gehele gezin produceert.
Oh ja! Als je zelf graag surft en je wil zien of je koters ook wat interesse hebben, kan ik je zeker aanraden om een softtop-surfboard aan te schaffen voor de kinders. Onmiddellijk de woeste golven ingaan met die plank is natuurlijk geen goed idee, maar dit is wel ideaal om wat te dobberen op de grote plassen.
Gewoon dóen
EN DUS. En nu komt er toch wel een hele grote en dus (grammaticaal zal dit niet volledig kloppen, maar kijk, je snapt wat ik bedoel) we kunnen niet wachten om het nog eens te doen. Het is een zalige ervaring en de kindjes genieten hier enorm van. Als je dus al lang het idee hebt om ouderschapsverlof op te nemen en wat langer weg te trekken? Gewoon doen!
Hoe we dit financieel hebben kunnen bekostigen, hoor ik je nu denken? Wel, we zwemmen absoluut niet in het geld, nee. En nee, we hebben ook geen rijke ouders of grootouders. We hebben er eens met een open en nuchtere geest over nagedacht vooraleer het idee direct volledig af te wimpelen. In ons geval hebben we de spaarcenten die we opzij hadden gelegd voor onze verbouwingen gebruikt en ons huis verhuurd aan familie (op dit vlak hebben we geluk gehad). Die verbouwingen doen we dan wel wat later, de tijd die je hebt met je kindjes tikt weg. En ik kan je zeggen, ze genieten daar enorm van. Ze leren enorm veel bij op korte tijd. Je gezin groeit heel hard naar elkaar toe. Wat ons betreft: vanaf dat de mogelijkheid zich aanbiedt om terug voor een lange periode te kunnen vertrekken, zijn we terug weg! Met eentje meer (voer voor vele, volgende verhalen biedt zich aan).
Je kan me altijd terugvinden op Instagram als @thesaltyflow als je vragen hebt, of wat meer foto’s wil bekijken. Voor een blog had ik dus geen tijd ;-).
