Scheiden in Coronatijden – zes maanden later
En dan komen de vragen…
Wordt het ooit weer normaal? Ben ik wel normaal, waarom kan ik niet vallen en snel weer opstaan?
Zou ik ooit nog echt voelen wat het is om gelukkig te zijn?
Waarom kan ik niet gewoon blij zijn dat ik van hem af ben, na al wat gebeurde, en verdergaan?
Waarom voel ik me zo schuldig? Was ik het dan toch niet waard? Was ik niet goed genoeg?
Ik kan mijn kinderen nooit dat stabiele gezinnetje meer geven, dat ik wel ooit had. Komt het dan met hen wel goed?
Waarom voelt het zo als falen in mijn mamazijn?
Zoveel vragen, zoveel zorgen.
Even alles vergeten
Maar dan is er ineens leuk bezoek, maak ik een wandeling of lees ik een goed boek.
En dan heel even kan ik lachen, vergeet ik alles en is alles goed. En als die avond mijn blije kindjes weer bij me zijn, doet het allemaal weer wat minder pijn.
Want hey, ik doe het eigenlijk toch goed helemaal alleen! Zoals steeds sla ik me er uiteindelijk weer doorheen. En wie weet, zullen mijn kindjes misschien ooit wel fier op hun mama zijn.
En wanneer die schatjes dan in bedje liggen, moet ik denken aan een boek dat ik las.
Scheiden is rouwen
Ik zit nu éénmaal in een verwerkingsproces. Ook scheiden is rouwen, is lijden. Ik moet dit proces volgen. En het gaat naar mijn goesting soms veel te traag (maar geduld had ik nooit, dus ja).
Volgens mij zit ik er nu middenin. Ik wil en kan niet meer terug naar de ingang, maar ik kan ook de uitgang nog niet zien. Ik voel me boos, verdrietig, blij. Ik val en krabbel beetje bij beetje weer op.
En weet je, het is oké, dat het soms prima gaat, en soms ook niet. Ieder zijn proces. Bij sommigen duurt dit dagen, bij anderen maanden of jaren! Er is niets goed of slecht. Enkel blijven liggen is geen optie, blijven stilstaan soms wel en erna kunnen we weer doorgaan.
Ik geloof dat alles uiteindelijk altijd goed komt. Als het nog niet goed is, is het nog niet het einde! En ondertussen krabbelen we stilletjes voort. Ieder zijn eigen pad, zijn eigen proces…
