6681fi.jpg

Scheiden in coronatijden: het eerste feestweekend zonder gezin

20/04/2020

We zijn nu een maand verder, na het derde en laatste gesprek met onze relatietherapeute. Daar kreeg ik te horen dat hij niet meer verder wilde als koppel. Wat een emotionele rollercoaster sindsdien …

Co-ouderschap

Hij verhuist naar zijn ouders en wil co-ouderschap voor de kids.

Ik zoek veel informatie op over scheidingen, verblijfsregelingen,  gelijklopende situaties (allemaal dingen die ik liever niet had moeten opzoeken!).

Ik besluit redelijk snel:  “We moeten de kinderen nu op de eerste plaats zetten!”
“Tuurlijk, logisch toch!”  zegt hij.
“Misschien werkt een  2/2/3 regeling wel voor ons?” zeg ik.

Ze zijn nog klein, de hechting is dus enorm belangrijk. Het vaak wisselen zijn ze gewoon omdat ze al veel bij de oma’s en opa’s bleven slapen.  Ik was er altijd voor hen, dus het mag moeilijk voor mij zijn om ze nu al een hele week te moeten missen!

We proberen dit, hij vindt dit niks, ik ook niet, maar wat is de optie?
“Er zal nooit een goede regeling zijn buiten opnieuw samen komen,” zeg ik hem.
“Dat is dus GEEN optie” zegt hij.

De kinderen lijken gelukkig en ik overleef

De kinderen lijken er echter nog niet stil bij te staan…

Ze zien er gelukkig uit, vinden het leuk om bij oma en opa te gaan slapen en ze genieten van de extra aandacht die zowel mama en papa geven. Wat mooi toch om te zien hoe het hen vanzelf lukt om in het hier en nu te leven!

Ik overleef op automatische piloot. Ik zorg voor mezelf wanneer de kinderen niet bij me zijn:

  • Ik eet. (al is het dan vaak lasagne of iets anders van de ALDI, waar is mijn passie voor gezond koken gebleven?)
  • Ik zorg ervoor dat ik voldoende slaap heb! Ik weet inmiddels hoe belangrijk dit voor me is...
  • Ik blijf 3 dagen per week werken.

Schouderklopje voor mezelf!

Paasweekend

Maar dan is het paasweekend… In het weekend wanneer ze bij papa zijn. Neen , hier was ik nog niet op voorbereid … Ik hou zo van feestdagen! Ik ben met Pasen altijd als eerste wakker om eitjes te gaan leggen en een leuk ontbijt te voorzien. Ik ben dan super fier op mijn kindjes om te kijken hoe ze elk jaar al beter begrijpen wat het is om paaseitjes te rapen. Ik ben zo een van die mama’s die 1000 filmpjes en foto’s maakt ...

Nu krijg ik andere filmpjes door, van al mijn vrienden en familie met hun kindjes. Hoe fijn ik het ook voor hen vind, ik kan er niet op reageren. Dat hoeft ook niet, troost ik mezelf. Dan krijg ik echter een filmpje van mijn eigen kindjes. (Ik wist niet dat hij dat kon, filmen??) De kleinste die het paaseitjes rapen blijkbaar al helemaal begrijpt en het echt geweldig vindt (vorig jaar snapte ze er nog niets van)   en de oudste die zo snel mogelijk alles wil oprapen!  Zie ik daar al competitie tussen mijn meisjes? :-)

Daar komen de tranen dan.  Maar dat is ok!

Ik laat ze komen.

Daarna maak ik voor mezelf ook een lekker paasontbijt. Dat heb ik wel even verdiend. Ik begin het huis te poetsen (uit frustratie misschien?), maar ik ben blij dat het proper is!

Wat later komt mijn zusje hier aan met de fiets. Wat denk je, een lange fietstocht vandaag? Ja graag, bedankt!

Misschien was het niet de Pasen die ik verwacht had, maar dat was het nu in coronatijden voor niemand.

Velen zullen nu het gemis hebben ervaren om niet naar hun familie te kunnen.

Ik hoop dat ze, wanneer ze dit lezen, toch even happy kunnen zijn dat ze nog wel met hun gezinnetje hebben kunnen paaseitjes rapen. Dan is mijn doel in elk geval bereikt …