Die momentjes ’s avonds zijn goud waard. Wanneer jullie nog even de dag overlopen en die oogjes slaperig worden en dichtvallen. Het zijn momenten om eeuwig te koesteren, toch? Mama Karen schreef er een prachtig gedicht over.
We kletsen altijd na in bed
Jij en ik, dat is ons ding.
Dat kan gaan over Pluk van de Petteflet,
Of over het ontdekken van een nieuw Frozen-ding.
Je vertelt van je vrienden en jullie avonturen,
Hoe je denkt dat je zou kunnen vliegen,
Samen met de tweeling van de buren.
Uiteindelijk dommel je zachtjes in,
Nadat je eerst de kusjes telde.
Je mompelt nog iets over hoe je die spin
Uit je kriebeldoosje vrij liet in de velden.
Ik weet er zijn avonden
Waarop ik snel naar beneden wil,
Maar meestal, gelukkig,
Sta ik op dit moment even compleet stil.
Want vier jaar geleden
Zette je mijn leven op stelten,
Je had precies een plan gesmeed
Om mijn onrust te laten smelten.
Mijn keel sluipt plots dicht,
En mijn adem doet raar,
Door de kier van de deur valt het licht,
Precies op je engelenhaar.
En het enige wat ik kan denken
Is mijn god ik ben zo verliefd,
En het enige wat ik kan hopen
Is dat je je zelf nooit verliest.