Sometimes mommy needs a little break
Sociale leven fluistert zachtjes
Als het gaat over mijn kinderen achterlaten, ben ik echt een strandjeanet. Het is altijd iets: ‘wat als ze ziek zijn, net als we op weekend zijn?’ of ‘ik ben mezelf niet, zo zonder mijn kinderen. Want mijn kinderen zijn een stukje van mijn hart en zonder dat stukje kan ik precies niet zo goed ademhalen.’ Enfin, ik probeer er altijd wel iets op te vinden.
Maar nu, een mens wordt ouder. En de kinderen ook. De jongste is nog altijd piep (nu ja, als je drie piep vindt, zoals ik). Maar stilaan beginnen er vriendinnen rondom je aan je mouw te trekken. Je sociale leven begint weer zachtjes te fluisteren.
En zo geschiedde het dat ik eigenlijk redelijk onbewust een hotel boekte, een paar maanden geleden, ergens tussen de ene deadline en de andere. En ineens was het daar: het weekendje weg. Net op tijd, als ik eerlijk mag zijn… Voor het eerst in al die jaren snakte ik echt naar een beetje tijd zonder mijn lieftallige kroost.
Even genieten zonder hen is ook oké
Eens ik op bestemming was, vond ik echt alles geweldig. Boekjes lezen in bed, giechelen en tetteren met de vriendin. Dwaas doen, onnozel (euh ja, nog een beetje meer dan anders) en fietsen in de regen. Véél te véél eten bestellen (yep, ben 1 kg bijgekomen :-)). Mijn ogen uitkijken en alle geuren opsnuiven.
Ik moet eerlijk zijn dat ik ook wel vaak dacht: ‘O, wat moet het leuk zijn om hier eens met de kindjes te komen.’ En toen we door de winkelstraten liepen, was ik wat teleurgesteld dat we geen toffe kinderwinkel waren tegengekomen. Het moederbeest vanbinnen bleef wel sluimeren, natuurlijk. Maar toch. Het wrong niet zoals anders. En ik ben wel trots op mezelf dat ik het mezelf eens toegelaten heb: genieten zonder hen. Want dat is gewoon echt oké.
Klein breakje af en toe kan geen kwaad
Heb ik mij te pletter gekocht voor mijn Ollie en Bollie? Maar ja natuurlijk!
En heb ik er veel over gepraat? Euh ja, wat dacht je?
Maar toen ik thuiskwam, was ik weer helemaal nieuw. Mijn mamabatterij was weer helemaal opgeladen. En ik had niet eens door dat ze wat naar de platte kant was, maar mijn geduld was er weer helemaal.
Ze hadden me wel gemist, maar ze hebben zich ook echt geamuseerd. Vijf minuten lang zwermden ze als twee kleine bijtjes rond mij (euh ja, er waren natuurlijk cadeautjes te winnen), maar het is ongelooflijk straf hoe snel een kind aan een situatie went. Mama was weer thuis, voilà.
Het is nu een week geleden en ik voel me nog altijd soms zweven op een extra motortje. Het helpt me om de avondspits te dragen, het helpt me bij het opruimen nadien. Het is natuurlijk geen magisch wondermiddel, want ik heb intussen wel alweer een paar keer mijn geduld verloren. Maar door een beetje afstand te nemen voor een dag of twee, heb ik één ding beseft: soms kan een klein breakje geen kwaad, integendeel, want de afgelopen week heb ik weer superhard gelachen met de pipikakahumor van de jongste. En kon ik weer keihard genieten van het dagelijkse voorleesmomentje met de oudste (De GVR van Roald Dahl, een mega-aanrader!).
Het hoeft natuurlijk niet altijd zo groot te zijn als een weekendje weg; gewoon elke dag al iets kleins doen voor jezelf, daar wordt iedereen precies beter van.
