Spoedkeizersnede: hoe die eerste momenten van ons werden gestolen

Langzaam drongen haar woorden tot me door. Mijn zoontje. Hij was geboren. Dit wist ik wel, maar besefte ik totaal nog niet. Je zou denken dat de geboorte van je kind je toch wel zou bijblijven en dat dit de eerste gedachte is als je ’s nachts wakker wordt. Dat is wat goede, bezorgde mama’s zouden doen. Ik had echter nog geen enkele gedachte aan mijn zoontje gewijd, enkel aan mijn pijn.

Spoedkeizersnede: alles in stroomversnelling

En ook de rest van de nacht was ik met mijn gedachten niet bij mijn zoontje die daar ocharme helemaal alleen op neonatale in de couveuse lag. We hadden dan ook nog niet echt kennis gemaakt. Toen ik na een dag in de traagste arbeid ooit (8 uur arbeid voor 1 cm) in shock ging, verliep alles in stroomversnelling en kwam hij met een spoedkeizersnede ter wereld. 

Omdat ik koorts had gemaakt en hij ook met koorts geboren werd, werd hij onmiddellijk naar de couveuse gebracht. Dat ‘gouden uur’ waarvan men spreekt, waarbij je skin to skin-contact hebt en de eerste borstvoeding kan geven, dat eerste uur dat zo belangrijk is voor die eerste band tussen moeder en kind, in dat eerste uur waren we gescheiden. Ik lag nog op de operatietafel en hij op neonatale waar men hem meteen een infuus met antibiotica gaf.

Wat een hartelijk welkom op de wereld…

Schuldgevoelens over zijn geboorte

Je zou denken dat ik daardoor net méér bezorgd zou zijn om hem. Dat ik iedere seconde aan hem dacht. Toch niet. Ik was te druk bezig met mezelf, met pijnen op te vangen die even hevig waren als weeën. Later bleek dat die pijn inderdaad reëel was, omdat mijn pijnpomp verkeerd zat. Ik werd dus wakker na een keizersnede zonder pijnmedicatie. Na alles wat er de dag voordien al was misgelopen kon dit er ook nog wel bij. En als je pijn hebt, écht pijn, dan is dat het enige in je gedachten.

Ik weet dit, want ik ben over het algemeen heel rationeel. Maar toch houdt deze wetenschap dat schuldgevoel niet tegen. Het gevoel dat ik er niet was voor mijn zoontje van bij de geboorte, zelfs niet in gedachten.  Dat schuldgevoel sluipt langzaam binnen.

Weken, zelfs maanden na de geboorte word ik hierdoor met momenten overvallen. Ik laat dan tranen voor die eerste momenten die ons gestolen zijn en we nooit terug krijgen. De gedachte ‘hoe moet dit voor hem geweest zijn die eerste momenten? Heeft hij zijn mama toen niet ongelooflijk gemist?’ blijft dan door mijn hoofd spoken. En het bijhorende schuldgevoel ‘waarom was ik daar op het moment zelf niet mee bezig?’ tiert welig.

Ik verwerk het beetje bij beetje door mijn verhaal te vertellen

Ondertussen stelt mijn zoontje het super goed en is hij constant in mijn gedachten. Hij is een vrolijke jongen die er zo te zien geen trauma’s aan heeft overgehouden. En onze band is goed, want daar vreesde ik voor. 

Toch zal het nog wat tijd nodig hebben om die spoedkeizersnede  te verwerken. Dat je een geboorte niet kan plannen, dat weten we. Maar met de mogelijkheid van een spoedkeizersnede hou je geen rekening. Het voelt alsof je de finish gemist hebt en dat doet pijn. Af en toe komt dit gevoel naar boven en heb ik nood om hierover te praten/schrijven.

En terwijl ik dit dan doe bekruipt me dan de gedachte ‘waar klaag ik eigenlijk over?’. Mijn zoontje is gezond en stelt het goed en hoe hij er dan gekomen is dat doet er niet toe. Maar die gevoelens hierover zijn echt, en hebben af en toe aandacht nodig, door ze weg te duwen winnen ze aan kracht. Dus breng ik regelmatig ‘die bevalling’ nog eens ter sprake, want telkens ik mijn verhaal doe, verwerk ik het een beetje meer.