Staycation
The reality:
Week 1: Ooooops… even vergeten dat kinderen niet altijd meewerken met volwassen plannen… De woedebuien en koppige ‘neen ik wil NIET mee!!’, ‘neen ik wil GEWOON THUIS spelen!’, ‘Ja in mijn ONDERBROEK!’ volgen elkaar hier in sneltempo op. Moet die kleine donderwolk zich afreageren? Is het een fase? Feit is: we zijn het onderhandelen al heel snel moe, blijven thuis en spelen mee met de auto’s. Het lijkt hier even of we terug in onze eigen kleine lockdown zitten.
Week 2: OK! We zijn er nu echt klaar voor: kind lijkt wat beter geacclimatiseerd dus we beginnen volop vrienden uit te nodigen en plannen een tripje naar de Eftel… Oooooops.… even vergeten dat een hyperbesmettelijk virus niet altijd meewerkt… We wassen onze handen nog maar eens, lassen de Efteling af en stellen onze BBQ’s met vrienden toch nog maar even uit.
We onderhouden onze conditie door achter ons zoontje aan te springen op de trampoline. Hij giert het uit, maar deze mama denkt stiekem toch heel even: is this it? We drinken mogelijks iets te veel apero’s en besluiten dat we dringend wat parents-only-time nodig hebben. We regelen een avondje opvang. In die herwonnen tijd als ouders, barst onze eerste grote vakantie-ruzie los. Oh ja, ook wij ouders moesten blijkbaar toch nog even acclimatiseren…
Week 3: OK! Dit wordt goed! Zomerkampjes mogen doorgaan, woohoow! Het klein bommetje energie volgt een sportkampje onder leiding van zijn grote nicht en praise be, hij vindt het he-le-maal geweldig! Wijzelf besluiten dat het hoog tijd is om de horeca een hart onder de riem te steken: met ons tweetjes genieten we volop van tuinterrassen allerhande. De volwassenen in dit huishouden herademen. Ik voel mijn batterijtjes elke dag opladen (en de broeken spannen maar hey ’t is voor het goede doel).
En het beste gevoel: deze vakantie lijkt gewoon niet te eindigen… Hoe-raaa: er komt NOG een stukje vakantie achter. No stress want er is tijd zat !
Week 4: een laatste week om met z’n drieën te genieten… en weet je wat: DAT DOEN WE! Ieders batterijen zijn opgeladen. Het zoontje genoot van het maken van nieuwe vriendjes en zich te pletter lopen en springen, wij genoten van wat tijd om even ‘enkel’ volwassene te zijn. In deze laatste week genieten we volop van zijn gekke liedjes, dansjes en formidabele acteerprestaties. Het is er toch eentje uit de duizend, die kleine heerlijke weirdo van ons. Een hittegolf kon er net nog wel bij maar verijdelt onze plannen om elke dag een andere speeltuin te bezoeken en te picknicken.
Last minute beslissen we dan maar een hotelkamer met airco te boeken, in een uithoek van België. Tijdens het halsoverkop inpakken, barst de hemel open – giechelend springen we nat in de auto. Wat genieten we, van dit plotse avontuur, half ingepakt, gewoon wegrijden. De kleine avonturier straalt dat hij een beetje mee ‘volwassen’ mag zijn, zo met mama en papa op de hotelkamer. We zijn weer een eenheid. De balans is hersteld. Iedereen kan er weer tegen…
Als laatste afsluitende activiteit maken we eindelijk dat fietstochtje dat we eigenlijk al in week 1 wilden doen. Ik geniet van de twee kleine schattige handjes die me mee de berg opduwen… binnenkort is hij alweer te groot om achterop te zitten!
Conclusie van een maand staycation:
Onze staycation was verre van perfect. Maar toch was dat gevoel dat er niets hoefde, en het feit dat er nog altijd wel tijd over was, voor ons zo’n zegen! Heel eerlijk? Zelfs de tijd om eens goed met elkaar in discussie te gaan, was eigenlijk een luxe.
Op een volledige maand hebben we hier verschillende stadia van herstel doorgemaakt. Herstel dat nodig was, na een hectisch en bevreemdend voorjaar. Het aftellen naar de volgende keer kan beginnen… Maar stiekem hopen we toch op een iets normalere zomer in 2021. ;-)
Deze blog verscheen eerder op Katesworld.
