Stop het veroordelen van moeders en zwangere vrouwen
De lasten
Werk
Ik heb het niet zo gemakkelijk momenteel. Ik combineer een voltijdse, nieuwe job die ik nog maar net gestart ben met een zwangerschap en daarbij komt dan nog de zorg van onze peuter en het huishouden. Een nieuwe job is sowieso al een uitdaging, je moet veel leren, je inwerken en je krijgt gewoon veel prikkels in een relatief korte tijdspanne. Ook voor deze nieuwe job had ik best wel wat stress rond het werk. Het werk gaat goed, hoor. Maar het is wel pittig, natuurlijk. Door de vele nieuwe prikkels overdag kost het me soms wel moeite om de slaap te vatten, maar dat valt nog mee.
Zwangerschap
Daarbij komt nog de zwangerschap. Met Remus vond ik het lastiger om zwanger te zijn dan erna. Je lichaam is zo moe, alle energie die je nog over hebt, moet je zorgvuldig spenderen. Het zorgt er ook voor dat mijn dagen vooral bestaan uit werken, rusten en zorgen. Rond 21 uur zit ik meestal in bed. In de weekends doe ik altijd een middagdutje, samen met Remus. Die vermoeidheid zorgt ervoor dat ik amper nog tijd heb om eens iets leuks te doen, of iets voor mezelf. Dat zorgt er bijvoorbeeld ook voor dat ik veel minder kan schrijven dan ik zelf zou willen. Maar ik weet waarvoor ik het doe en het is ook maar tijdelijk.
Zorg voor peuter en huishouden
En dan hebben we hier nog ons ‘loslopend wild’, zoals we soms al lachend zeggen. Onze peuter die aandacht verdient en zorg krijgt. Waarmee ik zoveel mogelijk probeer te spelen of eens ga wandelen. En dan hebben we nog het huishouden.
De nachten
Eigenlijk wil ik hierbij nog de nachten vernoemen. Remus slaapt meestal als een roosje, lekker het klokje rond. Ik kus mijn beide handjes dat hij zo goed slaapt. Maar als je zwanger bent, slaap je zelf gewoon niet goed. Naarmate de zwangerschap vordert, slaap ik ook slechter. Ik word zeker vijf keer in de nacht wakker door pijn in mijn rug of bekken of doordat ik in een slechte positie gedraaid ben. Soms word ik wakker om drie of vier uur en duurt het een uur of twee vooraleer ik opnieuw in slaap duts. Hoort erbij. Momenteel heb ik nog niet zo veel last van zuuroprispingen, maar ze zijn niet meer veraf, dus ook dat wordt ook weer een pretje ’s nachts.
Mijn man steunt me
Al die lasten zorgen ervoor dat ik wat vermoeider ben dan anders, en dus ook dat ik meer steun op mijn partner. We zijn met twee in dit verhaal en mijn man vindt het ook logisch om me daarin te kunnen ondersteunen. Dat zorgt ervoor dat hij nu meer doet dan vroeger. Hij neemt een groter stuk huishouden op zich, kookt regelmatig en doet de zwaardere taken, zoals Remus in bad of in bed stoppen (vind ik lastig met mijn bekken). Hij neemt ook zonder morren over als ik compleet uitgeput ben.
Voor mij is het belangrijk dat ik zaterdag – na de werkweek – kan uitslapen. Op mijn beurt sta ik meestal op zondag op zodat manlief die dag kan uitslapen. Ik gun hem tijd voor ontspanning en hobby’s, ook al ben ik daar stiekem jaloers op. De tijd die ik vrij kan besteden, bestaat meestal uit platte rust. En ja, ik mis ook wel eens wat ontspanning of eens iets kunnen doen voor mezelf. Ik overdrijf wellicht wel een beetje, hoor. Ik doe wel wat voor mezelf, maar zo lijkt het eigenlijk niet.
Nogal moe
En dan krijg ik te horen dat ik er nogal moe uit zie. Lijkt me wel nogal wiedes, gezien de lasten die ik draag. Mijn lichaam is een baby aan het maken; natuurlijk zie ik er moe uit. Ik kan door dat virus onze Remus ook nergens eens uitbesteden, dus ook dat telt voor een stuk mee. Kan niemand mij eens vertellen hoe sterk ik ben door alles te blijven runnen? Dat het oké is als ik even geen energie heb? Dat ik er goed uit zie, ondanks alles waar ik door ben gegaan, de laatste tijd? Daar zou ik nu eens veel meer aan hebben!
En dan komt het oordeel waar mijn haar helemaal overeind van gaat staan: dat mijn man er ook nogal moe uit ziet. Meestal bruist hij van energie en hij doet hier dan ook een pak meer, maar ja, bij momenten ziet hij er wel eens wat vermoeid uit. Ook helemaal logisch, lijkt me. Maar dan krijgt hij te horen dat hij zeker moet zorgen voor zichzelf en niet ten onder mag gaan ten koste van mij.
Aan de ene kant vind ik dat ik geluk heb met mijn man, omdat hij zoveel doet. Maar aan de andere kant is dat toch niet meer dan logisch? Waarom zouden we het allemaal alleen moeten doen? Ik hoor soms reacties als: ‘Wat een goede man heb jij toch,’ of ‘Wat heb jij een geluk dat je man zoveel doet.’ En daar gaat mijn haar dus ook wel een klein beetje van overeind staan. En heel vaak komen die reacties van andere vrouwen. Natuurlijk ben ik heel blij met zijn hulp, maar net door die maatschappelijke invloed voel ik mij bijna schuldig, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Het zou net normaal moeten zijn dat we allebei ons steentje bijdragen.
Alle ballen in de lucht
Ik probeer alle ballen de lucht in te houden: als moeder, als zwangere, als partner, als werknemer, als vriendin en als huishoudrunner. Dat is een helse taak, iets dat me niet elke dag perfect lukt. Ik doe mijn best en toch komt dat oordeel er. Blijkbaar steun ik te veel op mijn man. En dan vraag ik me ten eerste af waar de buitenwereld zich eigenlijk mee bemoeit. Dat lijkt me iets erg privé. En als je je als omstaander zorgen maakt, zijn er altijd taken die ons zouden kunnen verlichten, in plaats van zo’n uitspraken te doen. Daarnaast vind ik dat ik precies – als vrouw – nogal gediscrimineerd wordt. Alsof het mijn schuld is, of zoiets.
We hebben nochtans allebei gekozen voor dit tweede kindje en het is zeer welkom, natuurlijk. Ik werk ook voltijds en ook daar kies ik zelf voor. Moet ik dan maar minder uren gaan presteren omdat ik toevallig de vrouw ben en dus degene die zwanger is, om mijn man te ontlasten? Dat lijkt me nogal discriminerend. Dat ís gewoon ook discriminerend. De vrouw aan de haard is al een tijdje van de oude stempel. We staan met twee in dit verhaal, dus ik reken ook op mijn man, ook al betekent het dat ik daardoor meer van hem vraag dan anders. Mijn man vindt dat eigenlijk niet meer dan logisch. Kunnen we dan even stoppen met te oordelen?
Het zijn ook hun kinderen
En alsof we het niet logisch mogen vinden dat onze mannen ook bezig zijn met het huishouden of hun kind(eren). Uiteindelijk wonen ze ook in hetzelfde huis en zijn het ook hun kinderen. We leven niet meer in een tijd waar de vrouw gewoon thuis blijft (en zelfs dan nog). Ik vind het net een heel mooie verschuiving dat de mannen meer verbonden zijn met hun kind(eren). Ook zij hebben recht om een diepe relatie op te bouwen met hun kroost. Ik vind het wonderlijk om te zien hoe mijn man omgaat met Remus en onze baby in de buik. Zo hoort het, denk ik dan. Mijn man haalt daar ook zijn plezier uit. Dat wil ik ook mijn kinderen zo gunnen. Ik heb zelf nooit een vader gehad die echt aanwezig was. Hij werkte veel en ‘s avonds zat hij meestal nog te werken.
Ik hoop dat dit nog wat meer zal veranderen. Dat we meer en meer verschuiven naar een tijd waar zowel mannen als vrouwen kunnen kiezen om te werken in het regime dat ze willen. Dat zij ook zelf kunnen kiezen hoeveel ze bezig zijn met hun gezin. Dat we binnen een relatie gelijkwaardig kunnen zijn en dat we een team kunnen vormen. Maar helaas is dat maatschappelijk gezien nog niet de norm. Denk maar aan het aantal dagen vaderschapsverlof. Sinds dit jaar is dit nu eindelijk verhoogd, maar vijftien dagen is als man nog te weinig om je pas bevallen vrouw te ondersteunen en je kersvers baby’tje te leren kennen.
Stop de discriminatie van zwangere vrouwen en moeders
Dus als we nu eens allemaal stoppen met interpreteren en suggereren. In de plaats daarvan zouden we een helpend handje kunnen aanbieden, als we vinden dat iemand er moe uit ziet. Als we het nu eens wat normaler zouden vinden dat vrouwen ook wat tijd mogen hebben voor zichzelf als zwangere of pas bevallen vrouw of als moeder. We zouden ons wat minder kunnen moeien. Als we nu eens zelf mogen kiezen in welk regime we werken, hoeveel tijd we willen/kunnen spenderen met onze kroost en wie wat doet binnen ons gezin? Als we nu eens gewoon onszelf mogen zijn. Is dat geen goed idee?
Deze blog verscheen eerder op Meerdanmama.
