Teleurgesteld in het fertiliteitscentrum
Ik heb altijd het gevoel dat wij amper mogen spreken van een ‘fertiliteitstraject’. Dat lijkt me meer voor mensen die de ene teleurstelling na de andere moeten verwerken. Voor mensen waarin de hoop verandert in verdriet en frustratie.
Onze eerste zwangerschap kwam er uiteindelijk spontaan vlak voor een eerste terugplaatsing, een grote verrassing. Er werd ons heel hard duidelijk gemaakt dat we de voetjes op de grond moesten blijven houden. Het lange wachten en het uitkijken naar altijd weer nieuwe termijnen, het testen en dan weer lang wachten op resultaten, de onzekerheid en de ontkenning om mezelf niet te hard te kwetsen heeft grote gevolgen gehad, naar mijn gevoel.
We kregen amper 3% kans dat hij er op de natuurlijke manier en volledig gezond en wel zou komen, maar kijk, toch hebben we het gehaald.
Uiteindelijk wilden we die grote onzekerheden en spanningen niet opnieuw. Het was één keer goed gekomen, dat geluk zouden we wel geen tweede keer meer hebben. We kozen bewust voor PGD (Pre-implantatie Genetische Testing), omdat er in de familie van mijn partner een chromosomale afwijking ontdekt is.
Tijdens die PGD werden het aantal chromosomen geteld, om zo te weten of de translocatie wel of niet had plaatsgevonden. Op die manier zouden alleen de embryo’s met goede materialen overblijven voor terugplaatsing. Het was dan ‘gewoon’ kwestie van een goede innesteling en we waren vertrokken. Van elf embryo’s waren we gezakt naar twee die goed genoeg bevonden waren. Oké, twee kansen, dat moest toch wel lukken.
De teleurstelling was groot toen bleek dat de eerste het niet gehaald had. Teleurgesteld omdat je toch altijd meer hoopt dan vreest, maar vooral ook omdat ik me realiseerde dat we misschien aan een reeks teleurstellingen begonnen waren. Ik zag mezelf daar weer bijna wekelijks zitten …
Bij de tweede terugplaatsing voelde ik me emotioneel al wat meer afstand nemen. We zouden wel zien, wat komt dat komt.
Gevoelige borsten, wat misselijk … Oké, dat kon een reactie zijn van mijn lichaam, ik wilde nog niet te hard van stapel lopen. Toch te benieuwd om te wachten op de bloedtesten in het centrum, kocht mijn partner een zwangerschapstest en voilà, het was gelukt!
Vanaf nu waren we een ‘normaal’ koppel dat de ‘normale’ bezorgdheden van een zwangerschap tegemoet kon gaan! Enthousiast en nieuwsgierig als ik ben, belde ik om te vragen wat er nu net getest was geweest. Na de vlokkentest van mijn oudste zoontje kregen we een heleboel genetische informatie, super boeiend! Ik wilde dat ook wel allemaal weten van dit kindje.
Wat ik toen hoorde, zag ik in de verste verte niet aankomen. Niet alles was getest, omdat dat niet kon in zo’n vroeg stadium. Of ze mij dit hadden laten weten als ik niet zelf gebeld had? ‘Neen, want de kans was toch heel klein, maar 3%’.
Er is namelijk een kleine kans dat er wel een translocatie is gebeurd, maar dat mijn lichaam dat zelf opvangt door een chromosoom beschikbaar te stellen. Dan is er één chromosomenpaar volledig van mij, in plaats van eentje van mij en eentje van de papa, en dat geeft kans op zware of lichte afwijkingen bij het kindje, dat is niet te voorspellen op voorhand. Dat valt enkel te zien als de chromosomenparen echt onder de microscoop worden bekeken, maar dat is bij de embryo’s dus niet gebeurd vóór de terugplaatsing.
Wij kwamen bij jullie omdat dit toch iets klein is waar we controle over konden hebben. Toch al één kleine zekerheid extra. We wisten en beseften dat het nog op honderd manieren anders kon lopen; maar hier hadden we controle over.
En net daarover beslissen jullie zelf om het niet te laten weten? ‘Met de beste bedoelingen, er is ook “maar” 3% kans dat het misloopt …’
‘Maar 3%’ … Diezelfde 3% die we wel behaald hebben bij ons zoontje … Wat is dan ‘maar’?
We begrijpen dat de medische wetenschap niet onfeilbaar is en dat we al ver geraakt zijn dankzij diezelfde wetenschap. Maar het raakt me zo dat jullie het niet nodig vonden van ons dat even te laten weten. Gewoon eerlijk, open, transparant.
Ik zal dankbaar zijn, als blijkt dat die 3% kans het deze keer niet heeft gehaald. Maar voorlopig blijf ik qua dankbaarheid met mijn voetjes op de grond…
