Op 14 februari 2022 stuurde ik mijn allereerste mailtje naar het ziekenhuis om een eerste afspraak te maken. En toen begon het. Mijn weg naar mama worden. Mijn weg naar een kindje.
Ik ben bijna 30 jaar en juf in het eerste leerjaar. Iedereen die mij kent, weet dat ik gek ben op kindjes. Al sinds mijn 18de heb ik het gevoel dat ik kinderen wil, het liefst in een groot gezin.
Op mijn 15de ging ik al babysitten op een baby van 3 maanden en haar broertje van 2 jaar. Hoe geweldig vond ik het, ook die drukte. Toen ik 18 was, was ik er dan ook van overtuigd dat ik op mijn 24 mama ging worden.
Helemaal klaar voor uitbreiding
Niet dus. Toen mijn relatie op de klippen liep, wist en zei ik meteen: 'als ik op mijn 30ste nog niemand heb, dan doe ik het alleen'.
Die 30 jaar werd dan 29. Want mijn geduld was op, meer dan op. Ik heb eigen huisje, een vaste job (en flexijob), kortom een stabiel leven, helemaal klaar voor uitbreiding. Ik heb zo lang gewacht, zo goed nagedacht.
Vroeger starten durfde ik niet. Ik was bang voor de reacties van mensen omdat ik nog zo ‘jong’ was. Maar was ik zelfverzekerder geweest, dan was ik al enkele jaren eerder gestart.
Lekker romantisch
In 2022 stuurde ik mijn allereerste mailtje om het traject te starten. Op Valentijn – lekker romantisch. En toen begon het: het intakegesprek, de psychologische gesprekken, wachten op goedkeuring. Om dan het verlossende telefoontje te krijgen dat ik mocht beginnen aan het traject. Joepie!
Ik dacht dat dat al stresserend was, maar dan moest de echte rollercoaster nog komen. In september mocht ik dan eindelijk starten met de 1ste poging.
Echt spannend, en ergens hoop je toch dat jij misschien toch die uitzondering bent bij wie het meteen raak is. Helaas, dat was niet het geval.
Hoop wordt groter
Op 14 februari 2023 zat ik aan poging 5. Het hele traject is best pittig. Heel veel (vroege) ziekenhuisafspraken, telkens hoop, en daarna teleurstelling en vooral frustratie.
Waarom lukt het bij mij nu niet? Ik zocht ook bij elke poging een andere reden waarom die keer wél de juiste zou zijn. 3de keer goeie keer. De eerste van een nieuw jaar, dat zou fantastisch zijn. En nu: op Valentijn… hoe mooi zou dat zijn.
Ik probeer mezelf echt ervan te weerhouden om niet te veel te hopen, maar dat is niet gemakkelijk. De hoop wordt precies alleen maar groter.
Positieve reacties
Ik hoop zo dat het ooit mag lukken. Ik beeld me dagelijks in hoe mijn leven zou zijn met een kindje erbij. Druk en pittig, daar ben ik van overtuigd. Maar ik zie het zo hard zitten.
Ik heb in mijn omgeving alleen maar positieve reacties gekregen op het feit dat ik ging starten met dit traject. Iedereen steunt me, en hoopt met me mee. Er zijn mensen die zeggen dat het niet altijd gemakkelijk zal zijn, en daar ben ik me ook van bewust.
Ik ben heel blij met de positieve reacties die ik al gekregen heb van mensen. En als mijn omgeving erin gelooft dat ik het zal aankunnen alleen, dan doe ik dat zelf zeker ook.
Gaan er momenten zijn dat ik hulp nodig heb? Zeker! Gaan er momenten zijn dat ik het even niet meer weet? Zeker! Maar volgens mij heeft iedere mama dat, alleen of niet.
Plekje in de crèche ligt vast
Het zal extra geregel en plannen worden, maar dat lukt ook wel. Ik heb in mijn omgeving heel wat mensen op wie ik kan rekenen – en daar ben ik zeer dankbaar ben voor. Zonder een degelijk opvangnet zou het een heel ander verhaal worden.
Een plekje in een crèche ligt al een half jaar vast, want die plaatsjes zijn zo schaars tegenwoordig. De locatie van de opvang vond ik dan ook zo belangrijk, dicht bij het werk en mijn paarden. De twee plaatsen waar ik meestal vandaan zal komen als ik mijn kindje zou moeten gaan halen.
