Temptation Island versus eerste kindje krijgen
Relatietest
Temptation Island, een relatietest? Lol, laat me niet lachen! De echte relatietest, die komt pas veel later in de relatie. Het is niet 2 weken gescheiden van elkaar op een eiland vol verleidingen zitten. Het is niet samen een huis verbouwen. Het is niet een huwelijk regelen of naar de Ikea gaan (en de rotdingen uit die winkel daarna samen in elkaar zetten). Neen, het is iets veel groters en veel indrukwekkenders dan dat: het is je eerste kindje krijgen.
Vertrouwensdeuk
Het is je man horen aankondigen, een klein uurtje na de bevalling,: 'Ik ga beneden even iets eten want ik verga hier van de honger'. Ook al heeft hij die middag, terwijl jij weeën lag op te vangen, ook gewoon warm eten gehad op de kamer. Euhm, excuséér? Ik heb hier net een pracht van een dochter op de wereld gezet. De wereld bestaat even niet meer voor mij, ik zie enkel nog die kleine vingertjes en teentjes, die oogjes die naar me opkijken. Ik krijg hier niet genoeg van. En jij wil hier vandaan, om te gaan eten? What's wrong with you, man? En bàm, vertrouwensdeuk nummer 1 bij mama.
Grappig verhaal voor later
Het is in je badkamer in het moederhuis horen dat je man net te laat bij het toilet komt nadat hij 'het scheel' er is gaan afdrinken. Een mooie traditie waarbij de dag na de geboorte alle mannen in de familie gaan drinken op de komst van de kleine. Die drank moet daarna natuurlijk wel ergens heen, en waar beter dan over die vloer en de lavabo in je badkamertje? En natuurlijk, mede dankzij de compleet oververmoeide en emotionele staat waarin je je als nieuwe mama dan bevindt, volledig overreageren en zwaar teleurgesteld (lees: woedend) zijn. Al vindt het bezoek dat natuurlijk 'een grappig verhaal voor later'. En hopla, vertrouwensdeuk nummer 2 kondigt zich aan.
Niemand vertrouwen
Het is, losgeslagen van de hormonen en het slaaptekort, je kind aan niemand durven toevertrouwen. Zélfs niet aan de papa. Een maand heeft het geduurd, vooraleer ik hem haar een badje liet geven. Volledig op van de hormonen en de stress, kon ik het eerder nooit uit handen geven. En de dag dat ik het wel deed, ging dat ook niet zonder slag of stoot. Als een arend cirkelde ik rond hem, duwde ik hem soms zelfs aan de kant om dingen over te pakken. Tot op vandaag voel ik me hier nog schuldig over, want rationeel gezien had ik geen enkele reden om hem niet zijn eigen dochter te laten verzorgen. Et voila, daar heb je deuk nummer 3, deze keer bij papa.
We hebben de test doorstaan
En zo volgen de testen elkaar op. En er wordt vaak niet over gesproken, je ziet of hoort het niet aankomen. Het is moeilijk om erover te praten, want het werpt een donkere schaduw over een mooi verhaal. Want dat is het, een onbeschrijfelijk mooi en liefdevol verhaal. Wij zijn intussen 10 maanden later. De hormonen have left the building. We zijn intussen ook op elkaar ingespeeld, en we hebben de testen doorstaan. Het heeft ons sterker gemaakt als koppel, het heeft onze liefde dieper gemaakt. De vertouwensdeuken zijn inmiddels terug uitgebutst. We hebben ons ritme gevonden. Samen kunnen wij alles aan!
Hoewel, die Ikea-kasten... er zijn grenzen natuurlijk ;-).
Mama Sanne
