Tijd met je kinderen: er is nooit genoeg

Hij zit te wiebelen, het is niet het type dat kan stilzitten. Hij kijkt naar het podium, en doet alsof hij geïnteresseerd is in wat zich daar afspeelt. Ik fluister stilletjes in zijn oor dat hij stil moet zijn.

Hij neemt mijn hand legt er zijn eigen kleine handje op. Daarna legt hij zijn hoofd op mijn borst. Hij ruikt naar hem. Een vage mengeling van shampoo en het zweet van een klein jongetje dat daarnet nog rondjes aan het lopen was. Ik sluit mijn ogen en drink de geur gulzig op, want ik weet dat dit geleende tijd is, deze tijd die ik heb met hem.

Waar is de tijd naartoe?

Ik weet het, want voor hem zaten de anderen op mijn schoot, met hun armen om me heen geslagen, en toen ademde ik hun geur van vluchtige jeugdigheid in.
Ik weet het, want op het podium voor ons staat de jongen die als eerste op mijn schoot zat. Hij is ondertussen groter dan ik. Het lijkt onmogelijk dat het al zo lang geleden is dat hij nog op mijn schoot zat. Waar is die tijd naartoe?

Hij was hier daarnet nog.

Hij was hier net!

Uniek persoon

Hij legde net nog zijn hand op de mijne, en nu staat hij daar, middenin zijn puberteit, op zoek naar zijn eigen plekje op de wereld. Hij is nu een unieke persoon, met zijn eigen voorkeuren en afkeren, zijn eigen passies.

Ik hoop dat ik zijn veilige haven ben

Hij is iemand die volledig apart staat van mij, die volledig losstaat van mij. En ik hoop elke dag dat ik hem de nodige instrumenten heb meegegeven om door deze nieuwe wereld te navigeren. Ik hoop dat hij zichzelf graag ziet, dat hij zichzelf tot het uiterste kan drijven, dat hij zichzelf vertrouwt, dat hij met zichzelf kan lachen. Ik denk dat hij dat allemaal kan. En ik hoop dat hij weet dat ik zijn veilige haven ben waar hij zo vaak en zo lang naartoe kan komen als hij zelf nodig heeft.

De tijd met je kinderen is nooit genoeg

De tijd met onze kinderen is nooit genoeg. De dagen lijken soms eindeloos, maar de jaren vliegen voorbij. Je knippert even met je ogen en plots zit dat zweterige jongetje niet langer op je school, maar staat hij ergens op een podium, en je vraagt je af hoe dat zo plots is gebeurd.

Mijn schoot zal leeg zijn

Als dat kleintje hier ooit op dat podium staat, dan zal mijn schoot leeg zijn. Ik zal in het publiek zitten, zonder iemand op wie ik moet letten, zonder dat ik iemand moet aanmanen stil te zijn. En ik zal toekijken en  de tranen van trots wegslikken die op zo’n moment altijd opduiken. Ik zal dat bitterzoet moment koesteren, en wensen dat de tijd trager kon gaan.

Er zal niemand meer op mijn schoot kruipen, en ondertussen zijn armen om me heen slaan. Er zal niemand de aders op mijn hand volgen met kleine vingertjes.

Ik weet dat de tijd tussen nu en dan korter is dan het lijkt. Ik weet dat die tijd plots daar zal zijn.

Kinderen zijn niet écht van ons

Onze kinderen zijn niet van ons. Niet echt. Het zijn eigen wezens, die toevallig eventjes aan onze zorgen worden toevertrouwd. Ik ben hier om ze op te voeden, en hen daarna vrij te laten.

Niemand waarschuwt jonge mama’s dat elke dag dat een kind groeit, dat kind een beetje verder weg groeit van jou. Ze worden een beetje onafhankelijker. Ze worden een beetje zelfstandiger. Ze hebben ons elke dag een beetje minder nodig.

Dat is het hele punt van mama zijn: als je je job goed doet, dan hebben ze je minder nodig.

We betalen een prijs

Hoezeer we er ook naar streven om getuige te zijn van dat groeiproces, toch moeten we daar ook een prijs voor betalen. Telkens een kind iets nieuws leert en onafhankelijker wordt, moeten wij hen een beetje meer laten gaan.

Mama zijn, zowat elk onderdeeltje ervan, dat is bitterzoet.