Top 10 van onbetaalbare dingen die ik dagelijks mag meemaken
15/11/2019
Door Mama Tina
- . Haar glimlach wanneer we elkaar voor het eerst zien elke ochtend. Er zit dan nog wat prut in die oogjes, haar haar is totaal in de war… Zo vinden we haar meestal op handen en knietjes met een tut in de mond terwijl ze wat met haar tweede tut speelt. Als de deur nog maar opengaat, veert ze recht en schenkt ze ons haar mooiste glimlach. Zo eentje waar de oprechte blijheid van knalt. Zo eentje die zegt: 'Ik ben zo megablij jullie weer te zien'. Wij ook kleintje. (En we zijn ook heel blij dat we weer eens een nacht hebben overleefd.)
- Het sneltempo waarmee ze komt aangekropen aan het einde van de dag als ik haar ophaal bij haar crèchemoeders en ze me nog niet ziet. Ik bestudeer haar dan. Ze zit mooi te spelen met twee blokjes die ze zelfzeker tegen elkaar ramt (we hebben een karaktervol kind). Plots merkt ze op dat ik naar haar kijk. Ze gooit (mag je vrij letterlijk nemen) alles weg en komt in sneltreinvaart naar me toe gekropen, meestal onder een paar schrille vreugdekreten.
- Het plezier waarmee ze een aardbei eet. Eerst is er dat ongeremde enthousiasme wanneer de frigo opengaat. Het is alsof we voor de poort van Disneyland Parijs staan en ze tegelijk Mickey én Miney Mouse voor haar kleine wipneusje ziet opduiken. 'Wat ga ik nu van mama krijgen?', zie ik haar denken. En het water loopt al in haar mond. Dan grijpt ze zelfzeker de aardbei uit mijn hand en neemt ze enkele gulzige happen. Haar gezichtje hangt op het einde vol aardbeiensap.
- Haar luide schaterlach. Vooral als papa aanvalt. Papa bijt in haar buikje en haar voetjes en ze brult het uit. ‘Ghihihihiiiiiiiiiiiiiii!!’. Ze duwt hem weg en wacht speels op een tegenaanval.
- Haar ernstige blik als ze iets nieuws leert kennen, zoals toen ze haar eerste tomaat at. Ze dacht dat ze een reuzenaardbei kreeg. Laaiend enthousiast begon ze te applaudisseren. Tot ze in die vermeende reuzenaardbei beet. De tomaat werd aan een grondige inspectie onderworpen, serieus afgekeurd en op de grond gesmeten.
- Hoe ze nu iedereen vaarwel kan zeggen en er meteen ook een soort dagtaak van maakt. 'Tot ziens, mevrouw bakker!', 'Tot nog eens, lelijke hond!', 'Tot nooit meer crèche, ik ga mee met mijn mama en kom nooit meer terug!' (Dat dacht ze maar.)
- De concentratie waarmee ze een koekje eet. De koek gaat tegenwoordig in de mond en er weer uit. Ze herhaalt dit net zo lang tot er een plakkerige koekensmurrie ontstaat die ze overal uitsmeert: op de sofa, op de buggy, in haar kapsel, op mijn blouse…
- Hoe ze ziekjes tegen me aan komt liggen. Alsof ik de enige ter wereld ben die er nog toe doet. Ik mag haar overal strelen en uiteindelijk valt ze al dan niet snikkend tegen mij in slaap.
- De liefde voor haar aap. Ze heeft de knuffel van een vriendin van mij gekregen en het is haar beste vriend. Als die twee elkaar vinden, eindigt dit in een minutenlange omhelzing.
- De allerlaatste DA-AG-zwaai vooraleer alle lichten op het waaklampje na uitgaan en we bijna de deur van haar slaapkamertje toetrekken. We vergeten alles. Hoe rot de dag ook is, onze dochter maakt het allemaal weer goed. Elke dag opnieuw.
