Tweestrijd

25/02/2021

Door Mama Jana

Ik zit in een tweestrijd. Enerzijds is het zo zwaar om die pijn, dat verdriet en gemis te blijven dragen. Ik wil me zó graag terug gelukkig kunnen voelen, maar dat gaat niet zomaar. Daarvoor ben ik te hard verscheurd, ben ik te veel kwijt geraakt, moeten we te veel verdriet en pijn dragen. Alleen al het besef dat we levenslang die pijn, dat verdriet en gemis moeten dragen is zo ontzettend zwaar.

Het verlangen naar een “normale” dag uit ons leven vóór Helena is groot, maar tegelijkertijd willen en kunnen we niet meer zonder jou. En ook al ben je hier misschien niet meer fysiek, toch zit jij in alles verweven. Gaat er geen uur voorbij of we zijn actief met jou bezig geweest. Wat hadden we graag 24/7 voor jou kunnen zorgen. Het verlangen naar jou is zo immens groot, maar het besef dat dit nooit meer mogelijk is breekt.

Alles zou ik over hebben om nog eens met je te kunnen knuffelen, maar ik weet nu al dat die ene extra keer nooit genoeg gaat zijn en ik voor altijd ga blijven verlangen naar meer ... Verlangen naar blijdschap met en dankzij jou.

Anderzijds is het zo confronterend hoe het leven verder gaat. Ook wij proberen stap voor stap terug deel te nemen aan het dagdagelijkse leven, maar wat doet dat pijn om niet de hele tijd actief aan je te denken. Ik zeg actief, want je bent de hele tijd in onze gedachten, lieve meid.

Het doet pijn te zien dat mensen rondom ons verder leven alsof er niets gebeurd is, alsof er niets veranderd is. En ik “begrijp” het ergens wel, want je kiest er niet voor om dit verdriet, deze pijn en dit gemis te moeten dragen. Maar hoe hard wij ook proberen bij te benen, we blijven trappelen. Ter plaatse trappelen, want al bijna 3 maand is alles met-zonder jou. Is alles wat we doen de eerste keer met-zonder jou. En wat doet dat pijn.

Ik wil niet met-zonder. Ik wil MET jou, volledig, fysiek, met al je mooie lichaamsdelen, met jouw prachtige hart, met jouw holle voetjes, met jouw mooie moedervlek, met jouw sprekende ogen. Gewoon met jou. En niet steeds bang moeten zijn voor al die eerste keren, niet steeds in tranen moeten uitbarsten omdat ik je mis, omdat het niet gaat, niet steeds piekeren over hoe het zo gaan, niet steeds bang moeten zijn voor de confrontatie met zwangere vrouwen en baby’s. Nee gewoon met jou.

Met jouw hartje als grootste zorg. Met slapeloze nachten omdat jij me nodig hebt en niet omgekeerd, met chaos omwille van jouw ontroostbare huilbuien en niet omdat het ons niet lukt, dat het te zwaar is. Met vermoeidheid omwille van de onderbroken nachten en niet omwille van het rouwen om jou en het grote “wat als spook”.

Gewoon met jou. Maar dat lijkt zo immens veel gevraagd.