Mama … Mamaaaaa … Drie prachtige (jonge) dochters hebben wij, en alle drie hebben ze vaak tegelijk hun mama nodig. Vooral op momenten dat hun papa eens niet thuis is. En bijvoorbeeld wanneer ze net alle drie tegelijk (ongelofelijk maar waar, dat gebeurt!) een grote boodschap doen. En meestal wanneer ik net aan het koken ben, de gezinsadministratie aan het regelen ben, enz.
Op die momenten denk ik: ‘f*ck hoe ga ik dit klaarspelen …?!’ En vraag ik me af hoe andere mama’s dat doen. Want bij mij is er alleen nog maar zelftwijfel, chaos, half afgewerkte zaken en dagdromen over ‘Wat als ik 987 handen had?’
Dan zou ik:
Helpen met het huiswerk terwijl ik pampers verschoon
Het huis kuisen en op hetzelfde moment tickets voor Camille bestellen
Strijken en meteen ook het mooiste Duplo-kasteel bouwen
…
En dat allemaal terwijl ik koekjes bak, carnavalsoutfits zoek, verjaardagsfeestjes organiseer, een tas thee zet, een warm bad neem, appeltjes schil …
MAAR dan zouden onze kinderen ook niet leren om geduld te hebben, om ergens naar toe te werken, om rustig te blijven in voor hen “crisis” situaties. En laten dat nu net zaken zijn die ik als mama / die wij als ouders belangrijk vind(en).
Als ik daarbij stil sta dan voelen die twee handen plots wel oké, de chaos aanvaardbaar en de extreme multitasking overbodig. En durf ik er vanuit gaan dat ook die andere mama’s, bij wie het lijkt alsof ze steeds alles onder controle hebben, wel eens dromen van 987 handen.
Aan die mama’s zeg ik graag van mama tot mama … Twee handen is ook oké, want met wat geluk brengt het ons geduldige, rustige jongvolwassenen (/pubers?) later … (Of dat is toch de gedachte waarmee ik mezelf troost als ik weer eens handen te kort heb).
