Twijfels van een alleenstaande mama: doe ik het wel goed?

8/02/2024

Door Mama Guest Moms

Ik ben vertrokken toen mijn dochtertje een paar maanden oud was. Heel veel veranderde er niet voor mij.. Mijn vriend werkte voltijds in de dag, en had ook nog eens eentweede job in de nacht. Niet omdat we dat nodig hadden, wel omdat hij dat graag deed. Daar begon het dus al. Vaak was ik alleen met mijn dochtertje, het was een gewoonte. Maar zeg nu zelf, is dat het leven? Samen zijn met een man met wie je toch maar je eigen leven leidt, en hij het zijne?

Ik dacht er niet veel over na, tot er overspel aan te pas kwam. Ik ‘verliet’ hem een paar keer, huilend, met mijn baby in de auto naar mijn ouders, zeker 5x is dat gebeurd. Na een paar lieve woorden keerde ik steeds terug, maar het stopte niet. Ik was zo moe, ik had zoveel pijn. Mijn dochter verdiende een goede en gelukkige moeder en dat was ik niet. Dat besefte ik op een bepaald moment. Het was tijd. Ik zocht een leuk huurhuisje, nam mijn koffers, mijn baby, en weg was ik.

IJzersterke band

Vandaag woon ik al 9 maand samen met haar in ons huisje, best ok. Onze band is wel superintens. Ze gaat niet vaak naar haar vader, maximaal een paar uurtjes per week. We zijn, naast mijn job, ook bijna 24/24 samen. Ik kan niet uitleggen welke band we hebben, maar die is ijzersterk, dat voel ik intens. Ik werk halftijds en de rest van de uren en dagen zijn we samen. Mijn loon is niet echt hoog, maar ik kom rond, gelukkig, en mijn dochtertje komt niets tekort. Toch probeer ik zoveel mogelijk met haar te doen, zonder er veel geld aan uit te geven, zoals wandelingen met onze hond, heerlijk nu ze net kan stappen.

Puzzelen en twijfelen

Maar het is niet makkelijk. Hoe dankbaar ik ook ben met al onze tijd samen, ik weet niet hoe me-time voelt. Een bezoekje naar de kapper moet ik maanden op voorhand inboeken, ik moet zorgen dat er iemand even op mijn dochtertje kan passen... wat een gepuzzel.

Bovendien was ik iemand die vroeger elke week op stap ging. Van elke week naar 0,000! Ik ben nu ook al even alleen. Misschien omdat mijn band met mijn dochter zo intens is? Misschien vind ik niemand goed genoeg om toe te laten in ons gezin? Ook al voel ik me heel soms wel alleen. Maar ze is mijn eerste kindje, en ik denk ook wel dat ze mijn enige kind zal blijven, na alles wat ik al gezien heb als alleenstaande mama. (Ik denk niet dat ik mezelf dat opnieuw zou durven aandoen)

Ik voel dat ik feedback mis, ik twijfel soms aan mezelf. Mijn dochter is ondertussen 17 maanden oud en krijgt een willetje. Soms lijkt ze wel mijn eigen mini satan op mijn schouder. En dan sta ik daar... Wat doe ik nu goed, of fout? Doe ik het wel goed?

Vooral superfier

Al bij al ben ik toch vooral superfier op mijn dochter en op alles wat ze kan en doet, en wat ze ook vooral van mij geleerd heeft. Ik zou geen enkel ander uitstapje, vriend, of om het even wat inruilen voor haar, en de liefde die ik krijg van haar.